مهتاب9

گروهى نیز گفته اند : یکى از مقامات على (ع) این است که وقت نماز چنان به ذات باریتعالى توجه داشت که هیچ چیز نمى توانست او را به خود مشغول سازد و حتى تیر از پاى مبارکش بیرون آوردند. در این صورت چگونه ممکن است به خواست سائل توجه کند و در حال رکوع انگشتر به او دهد؟!
بعضى پاسخ داده اند: شنیدن صداى سائل و به کمک او پرداختن توجه به خویشتن نیست بلکه عین توجه به خدا است؛ على (ع) درحال نماز از خود بیگانه بود نه از خدا؛ به عبارت دیگر، آن چه با روح عبادت سازگار نیست، توجه به مسائل مربوط به زندگى مادى و شخصى است و توجه به آنچه در مسیر رضاى خدا است کاملا با روح عبادت سازگار است. معناى غرق شدن در توجه به خدا این نیست که انسان بى اختیار احساس خود را از دست بدهد، بلکه با اراده خویش توجه خدا را از آنچه در راه خدا و براى خدا نیست بر مى گیرد. (12)
پاسخ دیگر این است که حالات حضرت به حسب نافله و نماز واجب فرق مى کرد. در نماز واجب استغراق و حضور و خشوع چنان بود که از همه چیز جز عظمت الهى غافل مى شد: اما در نماز نافله پرواز روحى اش این اوج و معراج را در همه حالات آن نداشته است؛ و ممکن است حضرت در حال نماز نافله صدقه به سائل بخشیده است.

صفحات: 1· 2· 3· 4· 5· 6· 7· 8· 9· 10· 11· 12· 13