چرا امام به یمن نرفتند و کوفه مقصد نهایی امام حسین (علیه‌السلام) شد؟
پس از مرگ معاویه و اصرار یزید برای اینکه والی مدینه از هر راهی از امام حسین (علیه‌السلام) بیعت بگیرد، امام از مدینه به سمت مکه به راه افتادند و زمانی که یزید عده‌ای را برای دستگیری ایشان به مکه فرستاد، امام از مکه به سمت کوفه رفتند. اما چرا کوفه مقصد نهایی امام حسین (علیه‌السلام) شد؟ چرا ایشان سایر مراکز شیعه نشین آن زمان مانند یمن را به عنوان نقطۀ آغاز قیام انتخاب نکردند؟ پاسخ به این شبهه نیازمند بررسی ابعاد گوناگون قیام امام است، که در این مقاله به مهم‌ترین آنها خواهیم پرداخت، اما در ابتدا لازم است برای رسیدن به پاسخ چرایی انتخاب کوفه به عنوان مقصد نهایی امام حسین (علیه‌السلام) کمی از شرایط جامعه اسلامی را در زمان شروع امامت ایشان شرح دهیم.
دوران امامت امام حسین (علیه‌السلام) در سال‌های پایانی حکومت معاویه آغاز شد، جامعه اسلامی در اواخر حکومت معاویه دچار دگرگونی و انحراف شدید بود، اما به حکومت رسیدن شخصی با خصوصیات یزید می‌توانست نقطۀ پایانی بر حکومت اسلام بر جامعه باشد؛ زیرا یزید در عمل حتی به هیچ یک از ظواهر اسلام هم مقید نبود. سالها فرمانروایی معاویه جامعه را کم کم به مرز انحطاط کشانده بود، گناه و فحشا قبیح شمرده نمی‌شد، مردم حکومت غاصبان را خواست خدا می‌دانستند، پرداخت مالیات‌های سنگین آنها را از تفکر به مشکلات دیگر بازداشته و اشراف را روز به روز بر همۀ جوانب زندگی مردم مسلط‌تر می‌کرد.
یزید چنین جامعه‌ای را از پدر تحویل گرفته بود و خود و اطرافیانش می‌دانستند که مرگ معاویه می‌تواند آغازگر قیام‌هایی با اهداف مختلف باشد. در نتیجه یزید پیک‌هایی را برای بیعت گرفتن از افراد مختلفی که از جایگاه اجتماعی آنان می‌ترسید، روانه کرد.[1] در رأس این فراد امام حسین (علیه‌السلام) قرار داشتند. ایشان بزرگ هاشمیان و نوادۀ پیامبر بودند و طبق تعهد معاویه در صلح‌نامه‌ای که با امام حسن (علیه‌السلام) امضاء کرده بود، حکومت می‌بایست به ایشان تحویل می‌شد. یزید وجود امام را خطر بزرگی برای ادامه حکومت خود تلقی می‌کرد و به همین علت فشار و تهدیدی فراوان برای بیعت گرفتن از امام حسین (علیه‌السلام) وارد می‌آورد، واضح است که امام حسین (علیه‌السلام) هرگز حاضر به بیعت با چنین فردی نبودند.[2]
اما چه شد که کوفه مقصد نهایی امام حسین (علیه‌السلام) شد؟ امام حسین (علیه‌السلام) از همان ابتدای خروج از مدینه هدف خود را عمل به واجب فراموش شده، یعنی امر به معروف و نهی از منکر بیان کردند و فرمودند جهان اسلام را گناه و انحراف فراگرفته و من برای عمل به مسئولیت شرعی و الهی خود و اصلاح امت جدم قیام می‌کنم.[3] پیداست که امام برای عملی کردن این تصمیم نیاز به همراهی مردم داشتند و این همراهی در درجه اول نیازمند آگاه سازی مردم از شرایط موجود بود.
اذان صبح: 
طلوع آفتاب: 
اذان ظهر: 
غروب آفتاب: 
اذان مغرب: 
نیمه شب شرعی: 
