خطبه 2

زَرَعُوا الفُجُورَ، وَسَقَوْهُ الغُرُورَ، وَحَصَدُوا الثُّبُورَ لا يُقَاسُ بِآلِ مُحَمَّدٍ عليهم السلام مِنْ هذِهِ الاَُمَّةِ أَحَدٌ، وَلا يُسَوَّى بِهِمْ مَنْ جَرَتْ نِعْمَتُهُمْ عَلَيْهِ أبَداً. هُمْ أَسَاسُ الدِّينِ، وَعِمَادُ اليَقِينِ، إِلَيْهمْ يَفِيءُ الغَالي وَبِهِمْ يَلْحَقُ التَّالي، وَلَهُمْ خَصَائِصُ حَقِّ الوِلايَةِ، وَفِيهِمُ الوَصِيَّةُ وَالوِرَاثَةُ، الاَْنَ إِذْ رَجَعَ الحَقُّ إِلَى أَهْل ِهِ، وَنُقِلَ إِلَى مُنْتَقَلِهِ.

2
«خطبه‏اى است كه امام(ع)پس از مراجعت از صفين ايراد فرموده است و در آن‏وضع مردم پيش از بعثت،و اوصاف اهل بيت پيامبر(ص)و سپس اوصاف مردم ديگر آمده است‏».

ستايش مى‏كنم خداوند را به خاطر اتمام نعمتش،و تسليم در برابر عزتش،و حفظ ونگهدارى از معصيتش!

در نيازها از او استعانت مى‏جويم چه اين كه،آنكس را كه خدا هدايت كند هيچگاه‏گمراه نمى‏شود و آن كس كه خدا او را دشمن دارد هرگز نجات نمى‏يابد،و هر كس كه خداونداو را كفايت كند نيازمند نخواهد شد.

صفحات: 1· 2· 3· 4· 5· 6· 7· 8