انسانها در برابر نعمتهاى حق به خصوص نعمتهاى معنوى بر چهار دسته اند:
اوّل: گروهى كه از ابتدا از قبول نعمت حق روى گردانده و از ریشه، نعمت مادّى یا معنوى را قبول نكرده اند،تن به كار نداده و تنبلى پیشه كرده و سربار مردم و دچار فساد شده اند یا دین خدا را نپذیرفته و راه ضلالت و گمراهى و جنایت و خیانت پیشه كردند.
صفحات: 1· 2
گناهان مختلف، داراى آثار گوناگون است
1- قساوت قلب
امیرمؤمنان على علیه السلام فرمود:
ما جَفَّت الدّموعُ الاّ لِقَسوة القُلوب و ما قَست القُلوب الاّ لِكَثرة الذّنوب؛ اشك چشم‌ها نخشكد مگر به خاطر قساوت و سختى دل‌ها، و دل‌ها سخت نشود مگر به خاطر گناهان بسیار .
صفحات: 1· 2
عبد شاكر آن انسانى است كه با نعمت خدا معصیت نكند و با تكیه بر نعمت الهى،با امر و نهى حضرت او- كه به مصلحت انسان تنظیم شده- به مخالفت با وجود مقدس پروردگار برنخیزد.
راستى چه جنایت بزرگ و سنگینى است كه انسان نعمت الهى را كه عبارت از تمام اعضا و جوارح انسانى و زمین و هوا و خوراك و پوشاك و تمام مواد مادى است صرف گناه و مخالفت با حضرت دوست كه از باب كرم و لطف و عنایت این همه نعمت در اختیار آدمى گذارده بنماید!!
گناهكار براى گناه ابزارى جز نعمتهاى الهى در اختیار ندارد، كسى كه مى خواهد به نامحرم نظر كند و راه خیانت به ناموس یك مملكت را به روى خود باز كند جز این نیست كه باید از نعمت چشم و قدم و مال و شهوت براى رسیدن به امیال شیطانى و جهنمى اش مایه بگذارد.
كسى كه مى خواهد از صداى حرام و آواز محرم و لهو و لعب و موسیقى هاى ایمان برانداز، لذّت ببرد جز این نیست كه باید از گوش و مال كه هردو نعمت حقاند مایه بگذارد.
كسى كه مى خواهد دروغ بگوید، تهمت بزند، استهزا كند، افترا ببندد و دو به هم زنى نماید،نفاق افكنى پیشه سازد، فحش بدهد، باطل بگوید، حق را ناحق كند، زورگویى كند، شهادت ناحق بدهد،جز این نیست كه باید از نعمت زبان استفاده كند.
كسى كه مى خواهد كار خلاف خدا انجام دهد، مگر نباید تمام هستى خود را براى افتادن در حرام به كار بگیرد؟!
مواظب باشیم نعمت، عامل غفلت و بدبختى ما نشود، تمام این نعمتها را خداوند مهربان براى خوشبختى ما قرار داده،قدرشناس نعمت باشید و راه خرج كردن نعمت را از انبیا و ائمه و قرآن بیاموزید.
بیتونه
بدان كه كلید معرفت خدای - عزوجل - معرفت نفس خویش است ، و برای این گفته اند: ” من عرف نفسه فقد عرف ربه"…
درجمله هیچ چیز به تو از تو نزدیكتر نیست ، چون خود را نشناسی دیگری را چون شناسی؟ و همانا كه گویی من خویشتن را همی شناسم و از باطن خود این قدر شناسی كه چون گرسنه شوی نان خوری، و چون خشمت آید در كسی افتی و همه ستوران با تو درین برابرند.
شاید براى شما نیز پیش آمده باشد كه به چیزى «نیاز» داشته اید، ولى براى حفظ آبرو و «موقعیت» خویش، آن را با كسى مطرح نساخته اید. یا گاهى مشكلى برایتان پیدا شده، اما آن را در حدى ندانسته اید كه براى چاره جویى و حل آن، آن را با كسى در میان بگذارید.
آیا تاكنون شده است كه براى رو به رو نشدن با یك نفر ناباب، راه خود را كج كنید، و براى دهان به دهان نشدن با یك فرد هرزه و هتاك، دندان روى جگر گذاشته، حتى به دفاع از خویش نپرداخته اید؟
اینها و نمونه هاى دیگرى از این قبیل، شواهدى بر روحیه اى متعالى است كه از آن با «عزت نفس» یاد مى كنیم.
جان آدمى عزیز است و رفاه و برخوردارى دوست داشتنى است؛ اما انسانیت انسان بالاتر از هر چیز است و شخصیت و آبرو قیمتى بسیار بالاتر از مال و اندوخته دارد. «كرامت نفس» نیز، ارزشى برتر از معادلات و محاسبات منفعت گرایانه و مادى دارد.
صفحات: 1· 2
اذان صبح: 
طلوع آفتاب: 
اذان ظهر: 
غروب آفتاب: 
اذان مغرب: 
نیمه شب شرعی: 
