اظهار محبت ‏به فرزندان

محبت‏به فرزندان امرى درونى است كه خداوند آن را در دل‏والدين به وديعت نهاده است. اما آنچه در اين ميان مهم مى‏نمايدو آثار تربيتى در پى دارد ابراز آن است. اين امرى اختيارى است‏و والدين و مربيان مى‏توانند در پرتو آن زمينه تربيت صحيح رافراهم آورند. چه بسيارند والدينى كه در برابر فرزندان خود محبت فراوان‏دارند اما آن را ابراز نمى‏كنند در حالى كه محبت وقتى سازنده وتاثير گذار خواهد بود كه فرد مورد محبت از آن آگاهى يابد.امام حسين(ع)به عنوان الگوى تربيتى مطمئن و كامل محبت‏به‏فرزندان را از نيازهاى ضرورى آنان دانسته، در قالبهاى گوناگون‏به ابراز آن مى‏پرداخت. گاه با در آغوش گرفتن و به سينه‏چسبانيدن خردسالان، زمانى با بوسيدن آنان و گاه با به زبان‏آوردن كلمات شيرين و محبت‏آميز.

عبيدالله بن عتبه چنين مى‏گويد: «كنت عندالحسين بن على(عليهماالسلام)اذ دخل على بن الحسين‏الاصغر فدعاه الحسين(ع)و ضمه اليه ضما و قبل مابين عينيه ثم‏قال: بابى‏انت اطيب ريحك و احسن خلقك…»

«نزد حسين بن على(ع)بودم كه على بن حسين(ع)وارد شد. حسين(ع)(امام سجاد(ع))او را صدا زد، در آغوش گرفت و به سينه‏چسبانيد، ميان دو چشمش را بوسيد و سپس فرمود: پدرم به فدايت‏باد، چقدر خوشبو و زيبايى!»

بحار الانوار،

آرامش با قرآن
از فاضل گرانقدر جناب آقاي علي آقايي «عراقچي همداني» شنيدم كه فرمود: در سال 1342 ماه محرم كه من در كبوتر آهنگ همدان منبر مي‌رفتم، انقلاب از قم به رهبري داهيانه حضرت امام خميني(ره) آغاز شد، تا آن كه ما خبر دستگيري امام خميني(ره) را به وسيله راديو شنيديم و از اين جهت همه نگران و ناراحت شديم و من در فكر شدم كه اين داستان، آخرش به كجا مي‌رسد و سرنوشت ملت و كشور چه خواهد شد، خصوصا عاقبت امام خميني(ره) چه مي‌شود با اين وضعي كه پيش آمده و دستگاه جبار ايشان را دستگير كرده بودند،‌ در اين هنگام به خاطرم رسيد كه براي آگاه شدن از عاقبت اين كار به قرآن كريم تفأل نمايم.

ادامه »

چرا تلاوت اشتباه؟!
گويند حاجي ملا احمد نراقي را فرزندي بود كه علاقه به او داشت و او مريض شد به نحوي كه حاجي مأيوس شد و بي اختيار از خانه ديوانه‎وار بيرون آمد.
در ميان كوچه‎هاي كاشان راه مي‎رفت، ناگاه درويشي پيدا شد و به حاجي سلام كرد و عرض كرد: چرا پريشاني؟ حاجي فرمود: فرزندم مريض است و مأيوس گشته‎ام.
درويش گفت: اين كه مطلب سهلي است.
پس عصاي نيزه‎دار خود را بر زمين زد و سوره حمد را بدون قرائت و شرايط خواند و نفسي دميد و گفت: حاجي، برو كه پسر تو شفا يافت.
حاجي تعجب كرد و احتمال صدق داده به خانه مراجعت نمود، ديد كه فرزندش عرق كرده و صحّت يافته است، حاجي بسيار در تعجب شد و در عقب درويش كسي را فرستاد و جميع شوارع و خيابانهاي كاشان را گشتند و درويش را نيافتند، پس از هفت هشت ماه حاجي يك روز در كوچه درويش را ديد به او گفت: اي درويش، تو مردي هستي كه در طريقت قدم مي‎زني و صاحب نفَس هستي و ليكن آن روز سوره حمد را خوب تلاوت نكردي و قرائت تو صحيح نبود، البته در تعليم و تعلّم احكام شرعيه ساعي باش.
درويش گفت: اكنون كه حمد ما تو را پسنديده نيامد آن را پس مي‎خوانم پس، عصا را بر زمين نصب كرد و دوباره سوره حمد را تلاوت كرد و نفَسي زد و گفت: برو.
حاجي به خانه آمد، ديد همان پسرش مريض شده و به همان مرض وفات يافت.
قصص العلماء

موفقيت، در پرتو تلاوت حقيقي قرآن
شيخ سليمان ندوي، از روحانيون نامدار پاكستان، نقل شده است كه گفت: روزي به ديدار اقبال لاهوري رفتم و به او گفتم:‌ بسيار شگفت‎آور است كه من و امثال من،‌ كه عمري را در تحصيل علوم مذهبي صرف كرده‎ايم و متخصّص شده‎ايم، هيچكدام نتوانسته‎ايم به اندازة شما در نشر معارف اسلامي و تأثير آن در ميان مردم موفق باشيم،‌ اما چطور شما تا به اين اندازه موفق بوده‎ايد؟ اگر ممكن است علت موفقيت خود را بيان كنيد.
اقبال در پاسخ شيخ سليمان ندوي گفت: اگر به زعم شما توانسته باشم در اين باره موفقيتي به دست آورده باشم،‌ عمل به توصيه‎اي است كه پدرم به من كرده است:
«روزي هنگام صبح كه مشغول تلاوت قرآن بودم، پدرم از جلوي اطاق من عبور كرد و گفت:‌ چه مي‎خواني؟ گفتم قرآن مي‎خوانم، آنگاه پدرم گفت: بسيار خوب! اما دوست دارم قرآن را آنچنان بخواني كه گويا همين الآن بر تو نازل شده است و خداوند دارد با تو سخن مي‎گويد: اين توصيه را اقبال فراگوش داشت و همواره با تأمّل و حزن قرآن مي‎خواند و چنين مي‎پنداشت كه همين الان قرآن بر او نازل شده است.
اينك يك نسخه از قرآن، كه اقبال از روي آن تلاوت مي‎كرد، در موزه موجود است.
هنگامي كه اقبال قرآن مي‎خواند،‌ اشك از صورتش سرازير مي‎شد،‌ و بر اين مصحف فرو مي‎ريخت كه آثارش بر روي كاغذهاي آن موجود است و به همين دليل در موزه نگه داشته شده است.
اقبال لاهوري به قرآن اهميت مي‎داد و آن را بس مهم مي‎شمرد. روحش شاد.
مجلة قرآني بشارت انديشه قم

مشّاطه فرعون فداي نام خدا شد
زن مشّاطه «آرايشگر»، سر دختر فرعون را خواست شانه كند، در هنگام شروع گفت: «بسم الله الرحمن الرحيم».
دختر فرعون چنين عبارتي به گوشش نخورده بود، گفت:
اين كلمه چيست؟
زن مشّاطه گفت:
حقيقت اين است كه پدر تو آدم متقلّب و حقّه‎بازي است كه ادّعاي خدائي مي‎كند؛ خدا حقيقت ديگري است، خدا آن است كه موسي (ع) مي‎گويد.
كم كم خبر به نزد فرعون بردند.

ادامه »