ذکر صلوات

بدان که جمهور از علما متّفقند بر این که صلوات، در اصل لغت به معنی دعا است و حقیقت دعا بر وجه اتمّ و اکمل آن است که بنده به جمیع اجزاء خود، از قول و فعل و علم و معرفت خدا را بخواند به نحوی که هیچ ذرّه از ذرّات وجودش از دعا خالی نباشد و جمیع اعضایش، زبان طلب کننده باشد و همچنین درود دهنده، باید چون زبان به ذکر الفاظ صلوات گشاید دل با زبانش موافقت نموده و در معنی آن از سر حضور قلب و صفای باطن تأمّل و تدبّر فرماید زیرا که هر فعلی و حرکتی از زبان یا از یکی از اعضاء و ارکان بی فرمان و التفات قلب صادر گردد به سهو و نسیان موسوم می گردد و به هیچ وجه اعتباری ندارد این است که صلوات فرستنده باید که در بوتة محبّت محمّد و آل محمّد صلوات الله علیهم اجمعین ذوب شده، از هر غلّ و غش پاک گردیده باشد تا نقد صلواتش در دارالضریب اخلاص به سکّة قبول رسد، مثل شخص نمازگزار که گفته اند :

صفحات: 1· 2