درنگ37

همین قدر بس است در مذمت صفت‌یأس، که: آدمی را از محبت‌خدا که سر همه فضایل و بالاترین آنهاست‌باز می‌دارد، زیرا که تا کسی به دیگری امیدوار نباشد او رادوست نمی‌دارد.و همچنین این صفت‌باعث‌بازماندن از طاعت و عبادت می‌شود،زیرا که باعث‌بر عمل، نشاط خاطر و امیدواری به مکافات آن است

و روایت است که: «مردی از بسیاری گناهان، این قدر خائف شده بود که از آمرزش‌خود ناامید بود.حضرت امیر المؤمنین - علیه السلام - به او فرمودند: ای مرد! مأیوسی تواز رحمت‌خدا بدتر است از گناهانی که کرده‌ای. و روزی حضرت رسول - صلی الله علیه و آله - فرمودند که: «اگر بدانید آنچه را من‌می‌دانم، کم خواهید خندید و بسیار خواهید گریست.و به بیابانها و صحراها بیرون‌خواهید رفت. و بر سینه‌های خود خواهید زد.و پناه به پروردگار خود خواهید برد.پس‌جبرئیل - علیه السلام - نازل شد و گفت: پروردگارت می‌فرماید که: بندگان مرا از من نا امید مکن . و روایت است که: «مردی بود در بنی اسرائیل که مردم را از رحمت‌خدا نا امید می‌کرد و ایشان را بسیار می‌ترسانید.
در روزقیامت‌خدا به او خواهد فرمود که: امروزمن تو را از رحمت‌خود مأیوس می‌کنم، همچنان که تو بندگان مرا از من ناامیدمی‌ساختی.
و همین قدر بس است در مذمت صفت‌یأس، که: آدمی را از محبت‌خدا که سر همه فضایل و بالاترین آنهاست‌باز می‌دارد، زیرا که تا کسی به دیگری امیدوار نباشد او رادوست نمی‌دارد.و همچنین این صفت‌باعث‌بازماندن از طاعت و عبادت می‌شود،زیرا که باعث‌بر عمل، نشاط خاطر و امیدواری به مکافات آن است.
پس بر هر کسی لازم است که از این صفت به دور باشد.وعلاج آن به تحصیل ضد آن است، که صفت رجاء و امیدواری به رحمت‌خداست .

صفحات: 1· 2· 3· 4· 5