درنگ37

امید به خدا و انجام وظیفه
امیدواری به رحمت الهی باید با انجام وظیفه توأم باشد. اگر کسی عمدا خدا را معصیت کرد و بعد از آن به رحمت خدا امیدوار بود، در واقع دچار غرور و فریب شده است ؛ زیرا گمان می‌کند خدای متعال گناهان او را می‌بخشد در حالی که خداوند انسان های گناه کار را مجازات می‌کند و این فریبی است که گریبانگیر این شخص شده است.
پس انسان امیدوار به رحمت الهی همواره اهل عمل است و مانند دانش آموزی می‌ماند که هم خوب درس می‌خواند و هم امید دارد معلم به او کمک نماید.

یأس و نا امیدی ؛ گناهی کبیره
این صفت از جمله مهلکات عظیمه بلکه گناهان‌کبیره است و در کتاب کریم نهی صریح از آن شده، چنانچه می‌فرماید: «یا عبادی الذین اسرفوا علی انفسهم لا تقنطوا من رحمة الله»
یعنی: «ای بندگان من‌که بر خود ستم و اسراف کرده‌اید! از رحمت‌خدا نا امید نشوید» .
و باز می‌فرماید: «و من یقنط من رحمة ربه الا الضالون».
یعنی: «کیست که ناامید ازرحمت‌خدا شود، مگر گمراهان و اهل ضلالت» .
بلکه از بعضی آیات معلوم می‌شود که یاس از رحمت‌خدا موجب کفر است،چنانکه می‌فرماید:
«لا ییاس من روح الله الا القوم الکافرون»
یعنی: «مأیوس نمی‌شود از رحمت‌خدامگر کفار» .

صفحات: 1· 2· 3· 4· 5