تلنگر44

در بین انسان ها کسانی هستند که چنان فطرت خداباور و خداشناس را زیر خروارها گناه دفن کرده اند که در سخت ترین شرایط هم نمی توانند صدای فطرت را بشنوند و خدا را بخوانند و به او امیدوار باشند. اینها کسانی اند که قرآن کریم با این تعبیر از آنها یاد می کند: وَقَدْ خَابَ مَن دَسَّاهَا [6]
كلمه «دسّی» از ریشه «دسس» بوده که در فرآیند ادبی به این شکل درآمده است و معنایش پنهان کردن است بنابراین معنای آیه شریفه این می شود: نفس یا همان فطرت پاک الهی را در زیر گناه و معصیت دفن کرد. [7]
گاهی این دفن کردن آنقدر عمیق است و حجم گناه و معصیت روی آن چنان زیاد که هیچ پرتو و صدایی از فطرت به بیرون درز نمی کند؛ نتیجه این می شود که این شخص حتی در مواقعی که دیگر غافلان از خدا، به خدا دل می بندند و به او امید دارند؛ او نا امید محض است و بر این باور است که هیچ نیرو و صاحب قدرتی در عالم وجود ندارد که بتواند مشکل مرا حل کند ،و این یعنی انکار خدا و یا حداقل انکار قدرت و توانایی مطلق خداوند متعال.

صفحات: 1· 2· 3· 4· 5· 6· 7· 8· 9