تلنگر44

قرآن کریم درباره آفرینش انسان ها خبر از نوعی خلقت می دهد به نام فطرت[3]؛ یعنی خدا تمام انسان ها را به گونه ای آفریده است که خداباورند؛ باوری که آموزشی نیست تا بعد از خلقت به او داده باشد؛ بلکه آفرینش انسان به شکلی است که خداباوری در ذات او نهاده شده. اینکه در روایت می خوانیم «هر نوزادى بر فطرت متولد مى‏شود» منظور همین است.
رسول خدا صلی الله علیه وآله فرمودند:
كُلُّ مَوْلُودٍ یُولَدُ عَلَى الْفِطْرَةِ یَعْنِی الْمَعْرِفَةَ بِأَنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ خَالِقُه‏؛ هر نوزادى بر همین فطرت متولد مى‏شود، یعنى خداى عزوجل را خالق خود می داند. [4]
بنابراین تا انسان ،انسان است و فطرت او فعال، کفر یا همان انکار خدا یا نفی رحمت و قدرت او معنا نخواهد داشت .
از این رو چنین کسی نمی تواند از رحمت خدا نا امید شود؛ حتی کسانی که به ندای فطرت بی توجهند و با شرک و بی دینی، دین داری و خداخواهی فطرت را پس می زنند در موقعیتی که می فهمند دیگر از کسی و چیزی کاری ساخته نیست ،صدای فطرتشان را می شنوند که هنوز از خدا کاری ساخته است برای همین فوراً او را می خوانند و از او می خواهند که کمکشان کند.

صفحات: 1· 2· 3· 4· 5· 6· 7· 8· 9