سال دهم هجرت بود و درخشش اسلام، حجاز و ديگر سرزمينهاى دور و نزديك را روشن كرده بود. ظلمت كفر و شرك و بت پرستى برچيده شده، كعبه از بت و بت پرستى پاك گشته و تجلى گاه پرستش و عبوديت حق شده بود. حقوق پايمال شده مظلومان، احيا شده و شخصيتهاى طاغوتى و ارزشهاى كاذب، زبون و ارزشهاى فراموش شده، دوباره زنده شده بود. بردگان ديروز، سروران و سردمداران و بزرگان گذشته از قله كبر و غرور، سقوط كرده، كام حقيقت طلبان سيراب و حسرت نيك گرايان برآورده شده بود. حكومت اسلام در چهارچوب خاص خود شكل گرفته، خطوط كلى نظام سياسى، اقتصادى، فرهنگى آن در مدار توحيدى ترسيم شده بود. جامعه مرده و بى حركت حجاز، زنده گشته و زندگى جديدى را آغاز كرده بود.

عجب تحول شگفتى! اينك همين سرزمين بى بها، كه امپراتور روم و ايران به خاطر اينكه جز ريگ داغ و آفتاب سوزان چيز ديگرى نداشت، آن را قابل استعمار و استثمار نمى دانستند، مگر جذب دلها و وحدت فكرها شده و شوكت و جبروت قيصر و كسرى بى رنگ گشته و رنگ خدايى جلو كرده است. محمد (صلی الله علیه و آله وسلم) محبوب قلبها و كعبه، خانه عشق و پرستش و مكه، ام القراى اسلام و حجاز در جهان سياسى، اجتماعى و نظامى آن روز مطرح شده است.

با نزول آيه

و اذن فى الناس بالحج ياتوك رجالا و على كل ضامر ياتين من كل فج عميق؛ و مردم را به حج فراخوان تا پياده يا سوار بر شتران تكيده از راههاى دور، نزد تو بيايند.

پيامبر اسلام ماموريت يافت تا در ميان مردم، حج اعلام كند و مسلمانان از گوشه و كنار از ميان دره هاى عميق، بعضى با پاى پياده و بعضى سوار بر شتران لاغر در اين سرزمين مقدس فرود آيند و نظاره گر فراوان حج شده، تجلى عبوديت و بندگى خدا را به چشم خود ببينند.

پيامبر گرامى اسلام (صلی الله علیه و آله وسلم) آهنگ زيارت بيت الله الحرام كرد. او پس از ده سال دورى از وطن، اكنون مى خواهد به زادگاه خود برگردد. اين خبر در شهر و اطراف آن پيچيد. زمزمه شوق از در و ديوار به گوش مى رسيد. مردم از شادى همراهى با پيامبر (صلی الله علیه و آله وسلم) سر از پايى نمى شناختند و با نشاط و اميد به تهيه مقدمات سفر مشغول بودند.

وه كه چه شيرين است با محمد (صلی الله علیه و آله وسلم) طواف كردن و وقوف در عرفات و مشعر داشتن و در معيت او به مسلخ عشق ابراهيم و اسماعيل رفتن! امسال در حج غوغايى برپا مى شود، غوغايى كه نقش آفرين آن پيامبر و على است.

مورخان، جمعيت همراه را تا صدو بيست هزار و افزون از آن ثبت كرده اند مردم اميدوارند در اين كنگره عظیم عبادى سياسى آنچه را كه رسول خدا (صلی الله علیه و آله وسلم) انجام مى دهد، فرا گيرند و اين سنت محمدى را به نسلهاى آينده منتقل كنند. روز چهارم ذى القعده بود كه آنها از مدينه بيرون آمدند. بيابان از زن و مرد و پير و جوان موج ميزد گرد و غبار راه بر چهره ها نشسته بود. مردم در بيابان و دلها گرد كعبه مى چرخيدند، گويا شتران نيز در سرور سواران خود شريك بودند.

در بيابان از سبزه و گياه و خرمى خبرى نبود، همته سنگ بود و خار گهگاهى درختى بى طراوت در صحرا.

پيامبر (صلی الله علیه و آله وسلم) دستور داد، مردم لباسهاى دوخته را بيرون آورند و خود را براى ورود به بارگاه خدا در مكه نظيف كنند و غسل احرام به جا آورند و همزمان با نظافت ظاهر، دل و جان را از غير خدا پاك گردانند و به جاى لباسهاى رگارنگ، لباس احرام كه داراى رنگ خدايى و بى رنگ از همه رنگها و نيرنگها و تزويرهاست به خود گيرند كه همانا آن، لباس تقواست: و لباس التقوى ذلك خير پيامبر (صلی الله علیه و آله وسلم) هنگام ظهر، نماز را در مسجد شجره به جاى آورد و در لباس احرام، تلبيه گفت: لبيك اللهم لبيك لبيك با شريك لك لبيك ان الحمد والنعمه لك و الملك لا شريك لك لبيك رسول خدا (صلی الله علیه و آله وسلم) اين جملات را تكرار مى كرد و مردم نيز به پيروى از آن حضرت و در پاسخ به دعوت معبود خويش، لبيك مى گفتند.

پيامبر (صلی الله علیه و آله وسلم) 66 شتر همراه آورده بود كه با 34 شتر على (علیه السلام) صد راس شد و به روايتى خود حضرت براى قربانى به تنهايى صد شتر آورده بود.

او با چهره اى كه چون خورشيد مى درخشند و شهر را نور باران مى كرد، وارد مكه شد. با ورود به مكه خاطرات گذشته برايش تداعى شد: خدايا اين چه شهرى است؟ اينجا مكه است، همان شهرى كه در آن روزى پيامبر (صلی الله علیه و آله وسلم) تنهاى تنها از حرا پايين آمد و جز خدا و همسر وفادارش خديجه كبرى (س) و اراده و ايمان و پيمانش كى ديگرى همراه او نبود. آرى در همين شهر بود كه رنجها و تلخيهاى فراوان ديد و خون دلها خورد، مثل اينكه هنوز فرياد يارانش كه در زير شكنجه مى گفتند: الله الله، احد احد، محمد رسول الله و… بر در و ديوار باقى مانده است؛ خاطرات گذاشتن تخته سنگ بر سينه بلال حبشى و شكنجه هاى دردناك خاندان ياسر و سميه كه اولين قطرات خون را نثار اسلام و پيامبر (صلی الله علیه و آله وسلم) كرد و به نام اولين قطرات خون را نثار اسلام و پيامبر (صلی الله علیه و آله وسلم) كرد و به نام اولين شهيد در راه قرآن در تاريخ درخشيد، به يادش مى آمد، روزهايى كه در كوچه او را سنگ مى زدند و به او اهانت مى كردند و او با سر و صورت غبارآلود به خانه مى آمد و دخت كوچكش فاطمه (س) كه چون مادرش مهربان بود آب مى اورد و سر و صورت او را مى شست و لباسهايش را پاك مى كرد و او را مى نشاند و نوازش مى كرد. رسول خدا به ياد مى آورد كه با خديجه به نماز ايستاده و اولين كسى كه به آنان پيوست كودكى به نام على بود. آرى او خود را به دامان پر مهر پيامبر (صلی الله علیه و آله وسلم) افكند و از سرچشمه ايمان او سيراب گشت و تعلم و بربيت رسول خدا (صلی الله علیه و آله وسلم) را با جان و دل پذيرا شد.

اجتماع سه نفرى آنان يعنى حضرت محمد، على و خديجه صلوات الله عليهم اكنون 120 هزار نفر است كه با قدرت و شوكت و استقلال و آزادى تمام به حج آمده اند. پيامبر (صلی الله علیه و آله وسلم) چون به در مسجدالحرام رسيد، با فروتنى و ادب ايستاد و قبل از هر چيز، سپاس رب كعبه را به جاى آورد و بر ابراهيم درود فرستاد. چون وارد مسجد شد، حجرالاسود را، كه تجلى يدالله است، استلام نمود، با خداى خود بيعت مجدد كرد و پس از آن هفت دور بر گرد خانه خدا طواف كرد. او چون شمعى در ميان انبره پروانه ها احاطه شده بود و همگى دور يار مى گشتند. گويند كه چون حاجيان در زمين بر گرد كعبه گردش كنند، فرشتگان نيز در عرش بر گرد بيت المعمور طواف كنند و حالا جمع عرشيان و خاكيان هم اواز، سرود پرستش و تقديس مى خوانند.

پيامبر (صلی الله علیه و آله وسلم) پس از طواف، پشت مقام ابراهيم نماز گزارد. بعد از نماز از آب زمزم نوشيد و دعاى مخصوص آن را خواند. دوباره به سوى حجرالسود آمد و آن را لمس كرد، آن گاه روزانه صفا شد. همراه با شادى و شوق طواف و شوق سعى صفا و مروه، قلب مبارك او نگران آينده بود كه چه خواهد شد وبعد از او چه كسى پاسدارى خانه خدا را عهده دار مى شود و شعاير و مقدسات و مناسك را چه كسى حفظ مى كند، زمام امور به دست كه خواهد افتاد؟ آيا حاصل زحمتها و رنجهاى او به باد خواهد رفت؟

اين افكار، ذهن پيامبر (صلی الله علیه و آله وسلم) را در حالى كه از صفا به مروه و از مروه به صفا مى رفت و آيه مباركه ان الصفا والمروه من شعائر الله را زير لب زمزمه مى كرد، به خود مشغول كرده بود. كوه صفا و مروه از شعاير الهى و از نشانه هاى خداست؛ همان جا كه تجلى گاه ايثار و تسليم ابراهيم و هاجر است، همانجايى كه حضرت ابراهيم به امر پروردگارش، هاجر و كودك تشنه اش را در بيابان خشك و سوزان گذشت و خود را تسليم خدا كرد. و پس از آن، ستگلاخ شكافته شد و آب زمزم جوشيدن گرفت و سرانجام، اسماعيل از تشنگى رهايى يافت.

در اين هنگام، حضرت على (ع) كه براى انجام ماموريتى الهى به يمن رفته بود، به دستور پيامبر (صلی الله علیه و آله وسلم) از يمن برگشت و در مكه به آن حضرت پيوست. رسول خدا (صلی الله علیه و آله وسلم) پس از انجام اعمال مكه به اتفاق حضرت على (ع) و ساير مسلمانان روانه منى و عرفات و مشعر شدند. پيامبر (صلی الله علیه و آله وسلم) در مكه براى براى مردم خطبه خواند و ضمن آن، جمله اى فرمود كه قلب همگان را آتش زد؛ آن جمله اين بود: اين سفر آخرت من است، مردم! ديگر مرا در جمع خود نمى يابيد. چشمها اشكبار و دلها غمگين بود. در منى، رمى عقبه انجام شد و پس از آن، نوبت قربانى كردن رسيد.

حضرت على (علیه السلام) 34 شتر كه با شترهاى پيامبر 66شتر در مجموع صد راس مى شد، همراه آورده بود. بعضى از روايات بيانگر آن است كه پيامبر (صلی الله علیه و آله وسلم) امير مومنان على (علیه السلام) را در قربانى كردن شترهاى خود شريك كرد و پس از انجام قربانى از هر شترى مقدارى گوشت برداشتند و در ديگى پخته و پيامبر (صلی الله علیه و آله وسلم) و على (علیه السلام) از آن خوردند. پيامبر (صلی الله علیه و آله وسلم) پوست و قلاده شتران را به قصاب نداد و بين فقيران تقسيم كرد.

با انجام قربانى، اعمال حج به پايان رسيد و رسول خدا (صلی الله علیه و آله وسلم) تصميم بازگشت به مدينه گرفت. خيل حاجيان به همراه پيامبر (صلی الله علیه و آله وسلم) و امير مومنان على (علیه السلام) راه مدينه و مى رود تا سرنوشت پر فراز و نشيب خود را رقم زند و آينده تاريخ را روشن سازد تا حقيقت جويان بى غرض و دينداران بى عناد بر سر دو راهى دين و دنیا نمانند و دين و ايمان خود را به دنياى مسلمانان ظاهر ساز و رياست پيشه نفروشند و زحمتهاى طاقت فرساى حبيب خدا محمد مصطفى (صلی الله علیه و آله وسلم) هدر نرود.

منبع پیام غدیر عذرا انصاری

غدير بركه نيست، اقيانوسى ناپيدا است كه سراسر هستى را پوشانده است؛ غدير يك مقطع تاريخى نيست، همه تاريخ است. غدير با على (علیه السلام) پيوند خورده است. سخن از غدير، سخن از خدا و على (علیه السلام) است. و سخن از محمد (صلی الله علیه و آله و سلم) و ابراهيم (علیه السلام) و موسى (علیه السلام) و عيسى (علیه السلام) است.

غدير ضرورتى بود كه بايد براى هدايت و ارشاد مردم و ادامه رسالت انبياى الهى به وجود مى آمد، و شخصى كه بتواند چنين رسالتى را عهده دار شود كسى جز على (علیه السلام) نبود. او تربيت شده مكتب پيامبر عظيم الشان اسلام، حضرت محمد (صلی الله علیه و آله و سلم) و مفسر بزرگ قرآن است.

اى بازو توانمند قرآن و اى شمشير شكست ناپذير پيامبر (صلی الله علیه و آله و سلم)، اى خون و گوشت جان احمد (صلی الله علیه و آله و سلم)، اى لسان صدق الله و اى كبريا، تو، سر بسم الله الرحمن الرحيمى كه همه حسنها و جمالها و كمالها مستجمع در الله است و تو نقطه باء بسم اللهى كه خود فرمودى: تمام اسرار الهى در كتابهاى آسمانى است و همه آنچه در كتابهاى آسمانى است در قرآن و در سوره حمد نهفته است و آنچه در سوره حمد است مندرج در بسم الله است و آنچه مندرج در بسم الله است مجتمع در باء بسم الله و سپس مجتمع در نقطه آن است و آن نقطه منم.

رسول اكرم (صلی الله علیه و آله و سلم) درباره حضرت على (علیه السلام) فرمود: در شب معراج كه به آسمان رفتم. چنان به خدا نزديك شدم كه فاصله من و خدايم به اندازه دو كمان يا دو زراع يا كمتر بود. معبودم فرمود: اى محمد (صلی الله علیه و آله و سلم) در ميان مخلوقات كدام را از همه بيشتر دوست دارى. عرض كردم: على (علیه السلام) را، خطاب رسيد: پس تماشا كن. چون نگريستم، ديدم، على بى ابى طالب آنجاست.

اى شخصيت بى كران و جامع اضداد! كه را رسد تا تو را وصف كند؟! اى كه عارف امانت مى آويزد و عاشق در عشق تو سينه چاك مى كند و در شيدايى تو نغمه جانسوز مى سرايد، دوستان از شوق مهر و صفاى تو سرمست مى شوند و پهلوانان در ميدان سبقت و افتخار و مدال، با نام تو جرات و جسارت و قدرت مى گيرند و با يا على شهره آفاق مى شوند، يتيمان خود را در آغوش تو مى افكنند و گرمى محبت پدرانه تو را بر رخسار خويش احساس مى كنند و دردمندان، خود را در سايه لطف تو تسلى مى دهند و محرومان همه جا با هم ناله اند.

ولتر، فيلسوف فرانسوى مى گويد:

شخصيت على (علیه السلام) چون درياى پهناور تمام جهان هستى را در برگرفته و اين دريا فقط با يك قطره اشك كودك يتيمى توفانى و متلاطم مى شود.

اى سر ناله ها و زلال اشكها، خمار نگاهها و معناى عدالتها! هيچ قلبى ظرافت راز و هيچ گوشى محرم اسرار تو نبود! چرا راز غمها را در اعماق چاه پنهان مى كردى؟! اگر بشريت از اين غصه جان دهد، بر او ملالى نيست.

فرمانده از تو شيوه رزم و رزمنده در ركاب تو رمز حماسه و ستيز و استاندار و فرماندار از تو راه و رسم كشور دارى و سياست آموخت. على اى معلم اعظم و مربى اعلى، اى آنكه تمام فضائل و مكارم در وجود تو جلوه گر شده و همه بدان معترف بودند. آرى معاويه در اين باره گفت: هيچ قصرى نبود كه بخواهم و مالك آن نباشم، هيچ زن زيبا رويى نبود كه ميل او كنم و در كنارش نباشم. هيچ غذاى لذيذ و دلپذيرى نبود كه اشتها داشته باشم و برايم فراهم نباشد، اما ندانستم محبت و عشق چيست. اى كاش تمام آنچه كه داشتم مى دادم تا يك دقيقه زندگى على (علیه السلام) را به من بدهند و در آن دقيقه مى فهميدم كه محبت و عشق چيست! عشق به خدا و عشق به مردم و عشق به كار و عشق به كار كه خستگى و ملامت در آن نباشد.

عايشه مى گويد كه پيامبر صلی الله علیه و آله و سلم فرمود: الحق مع على (علیه السلام) يزول معه حيث مازال

رسول اكرم به حضرت على (علیه السلام) فرمود: براستى حق همراه تو و بر قلب و زبان تو جارى است. حق بين دستها و مقابل چشمان توست. ايمان با گوشت و خون تو آميخته است، همچنان كه با گوشت و خون من آميخته شده است.

نور در حق جمال تو چنان درخشيد كه ديده ها را توان تماشاى آن نيست. آن زمان كه در بستر شهادت خفته بودى و ظرف شير برايت آوردند، قدرى از آن نوشيدى و بقيه را به قاتلت دادى، همان قاتل پست كه شمشير خود را با هزار درهم به زهر آلوده بود. اين گونه بودى كه هيچ مادرى چون تو را نمى زايد. اى شير خدا در ميدان پيكار، آن قدر پيش تاختى كه ارزش يك ضربه ذوالفقارت از عبادت جن و انس برتر شد. هيچ جوانمردى به پاى تو نرسيد و هيچ اسلحه اى بهاى شمشير تو را پيدا نكرد. اى سربازان كارزار! اگر در جنگ بدر، مجسمه هاى كفر و الحاد چون وليد و عتبه و شيبه و ديگر شجاعان عرب را با بازوان نيرومند خود به خاك نمى افكندى، هرگز مسلمانان ياراى مقاومت نداشتند؛ نه تنها آن سه نفر كه بيش از نصف لشكر دشمن به دست تو هلاك شدند در نبرد خندق كه به فرموده رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) رويارويى تمامى كفر در برابر تمامى ايمان بود، عمروبن عبدود مظهر شرك و غرور را به خاك افكندى، همو كه هيچ پهلوانى را ياراى مقابله با او نبود، اما اى فاتح، چه شد كه وقتى او را بر زمين انداختى و روى سينه اش نشستى، ناگهان برخاستى؟ چه شد؟ براى اثبات اخلاصت بود و آموزش اين درس كه: شمشير بايد براى خدا آخته شود و براى حق بر سر دشمن فرود آيد. الله اكبر!

الله اكبر از شجاعت و قدرت تو كه درب قلعه خيبر را، كه پنجاه نفر توانايى كندن آن را نداشتند، به تنهايى از جا كندى؛ همان درى كه وقتى به  سويى انداختى، هفتاد نفر شدند تا آن را حركت دادند…

تو در تمام جنگها بشارتگر پيروزى و بركت بودى. احد تو تنها وفادار رسول خدا بودى و از فرمانش سر نتافتى، در حالى كه ديگران مفتون غنائم شدند و سخن پيامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) را فراموش كردند و ثمره تلخ آن را چشيدند، در جنگ طائف، ذات السلال، حنين، فتح مكه و… نقش بر همگان آشكار بود.

در فتح مكه پاى بر دوش پيامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) گذاردى، نگران از آن كه دوش رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) را نيازارى رسول حق، شادمان و آرام، نه تنها سنگينى پايت را احساس نكرد، بلكه آرامش و خنكى دستى را احساس كرد كه خدا در عرش بر دوش او نهاده بود:

والنبى قال لنا***ليلة المعراج لما صعده

وضع الله على كتفى يدا***فاحس القلب ان يقدر ان قد برده

و على واضع اقدامه***فى محل وضع الله يده.

رسول اكرم (صلی الله علیه و آله و سلم) فرموده است كه شب معراج وقتى به آسمانها عروج كردم خداوند دستى بر شانه من نهاد كه دلم احساس خنكى (رحمت او را) نمود و على (روز سرنگونى بتها و پاكسازى كعبه)بر جايى پاى نهاد كه خداوند دست نهاده بود.

منبع 

پيام غدير، انصاری عذرا

مرحوم آیت الله حاج آقا مجتبی تهرانی (ره) از مراجع فقید تقلید، در ایام حیات با برکت خود همواره با رهنمودهایی که برگرفته از معارف عمیق دینی است چراغ راهی برای اقشار مختلف مردم به ویژه نسل جوان بود و در مناسبت های مختلف برای استفاده از فرصت های معنوی توصیه هایی می کردند.

 اول؛ در شب عرفه توبه مقبول است، یعنی آنهایی که از اشفاق کم دارند، امشب بیایند و استفاده کنند. بحث خصوصیت زمانی است. در روایت داریم که در شب عرفه دعا مستجاب است. روایت داریم کسانی که اشفاق می خواهند، از امشب استفاده کنند. کارهایی بود که جنبه های جمعی و سرنوشتی برای انسان داشت. عبادات در شب عرفه از نظر پاداش افزودگی دارد. چه افزودگی دارد؟ عبادت در شب عرفه معادل صد و هفتاد سال عبادت است. چه موقعیت خوبی است! امام ‫صادق (علیه السلام) فرمود: «مَنْ لَمْ یُغْفَرْ لَهُ فِی شَهْرِ رَمَضَانَ لَمْ یُغْفَرْ إِلَی قَابِلٍ إِلَّا أَنْ یَشْهَدَ عَرَفَةَ»؛ کسانی که از ماه رمضان عقب مانده بودند و در ماه رمضان نتوانستند کاری کنند و نتوانستند از مغفرت ماه مبارک رمضان بهره بگیرند، بهترین فرصتشان عرفه است. شب و روز عرفه از نظر فضیلت بهترین فرصت است.

مهم بودن دعا در حق دیگران در شب و روز عرفه
لذا می خواهم سفارش کنم نه تنها دعا برای خودتان بلکه برای غیر هم دعا کنید. هم در مورد روز عرفه و هم شب عرفه این مطلب را داریم که برای غیر دعا کنید. اگر برای غیر دعا کنید، خدا صد هزار برابر به شما عنایت می کند. هر دعایی که برای دیگری می کنید، صد هزار برابر به شما عنایت می‫ کند. یکی از اصحاب ائمه عبدالله بن جندب است. دوست او دید در عرفه هر چه دعا کرد، برای غیر دعا کرد. گفت آقا! روز تمام شد و آفتاب غروب کرد. برای خودت چیزی بخواه! گفت از مولایم موسی‫ بن‫ جعفر (علیه السلام) شنیدم که برای غیر دعا کردن صد هزار برابر بهتر از برای خود دعا کردن است. صد هزار برابر مقبول را رها نمی کنم تا یکی برای خودم بخواهم که معلوم نیست قبول شود.

زیارت امام حسین (علیه السلام) از مهمترین اعمال این شب و روز
از آداب امشب و فردا زیارت امام حسین (علیه السلام) است. روایات زیادی داریم. در یک روایت معروف امام صادق (علیه السلام) فرمود: «إِنَّ اللَّهَ تَبَارَکَ وَ تَعَالَی یَتَجَلَّی لِزُوَّارِ قَبْرِ الْحُسَیْنِ قَبْلَ أَهْلِ عَرَفَاتٍ»؛ خدا روز عرفه قبل از آنکه به حاجیان تجلی کند، به زوار امام حسین (علیه السلام) تجلی می کند. «یَقْضِی حَوَائِجَهُمْ وَ یَغْفِرُ ذُنُوبَهُمْ وَ یُشَفِّعُهُمْ فِی مَسَائِلِهِمْ ثُمَّ یَأتِی بِأَهْلِ عَرَفَاتٍ فَیَفْعَلُ بِهِمْ ذَلِکَ»؛ حاجت هایشان را بر می آورد. گناهانشان را می‫ آمرزد و تقاضاهایشان را می پذیرد. بعد خدا سراغ اهل عرفات می ‫رود. می خواستم این روایت را عرض کنم که امام‫ صادق (علیه السلام) فرمود: «مَنْ زَارَ الْحُسَیْنَ بْنَ عَلِیٍ عَلَیهِ السَّلَامُ یَوْمَ عَرَفَةَ»؛ در روایت قبل لفظ قبر امام حسین (علیه السلام) بود اما در این روایت می‫ فرماید هر کس در روز عرفه امام حسین (علیه السلام) را زیارت کند. «مِنَ القَرِیبِ وَ مِنَ البَعِیدِ کَتَبَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ لَهُ أَلْفَ أَلْفِ حِجَّةٍ»؛ خداوند برای او یک میلیون حج با امام ‫زمان (عجل الله تعالی) می نویسد. «وَ أَلْفَ أَلْفِ عُمْرَةٍ مَعَ رَسُولِ اللَّهِ»؛ یک میلیون عمره با پیغمبر (صلی الله علیه وآله و سلم) می‫ نویسد. «وَ عِتْقَ أَلْفِ أَلْفِ نَسَمَةٍ»؛ مثل این است که یک میلیون بنده در راه خدا آزاد کند. یک میلیون اسب از اموالش در راه خدا فی سبیل الله بدهد. «وَ سَمَّاهُ اللَّهُ عَبْدِیَ الصِّدِّیقُ»؛ خدا وقتی می خواهد صدایش بکند، می‫ گوید ای بندۀ صدیق من! «آمِن بِوَعْدِی»؛ به وعده هایی که به تو دادم، ایمان بیاور.

روایتی از خود امام حسین (علیه السلام) بخوانم. حضرت این جمله را مکرر می فرمود: «مَثَلُ الإِحسَانِ مَثَلُ المَطَرِ»؛ مَثل احسان مثل باران است. «یُصِیبُ البِرَّ و الفَاجِرِ»؛ یعنی باران که می ‫آید هم به خوب ها هم به بدها اصابت می کند. جهت این است که امام حسین (علیه سلام) باب واسعۀ رحمت حق است. امام حسین (علیه السلام) سریع الرضاست. به همین دلیل سفارش شده که در روز عرفه که روز دعاست، خودت را به کربلا متصل کنی. وقتی متصل شدی، باران رحمت و احسان حق می بارد و بِرّ و فاجر را می گیرد. اگر چه فاجرها بد هستند اما چون دوست و زائر امام حسین (علیه السلام) هستند، باران رحمت حق بر آنها هم نازل می ‫شود، لذا از این موقعیت استفاده کنید.

امشب خودتان را جای مسلم بن عقیل (علیه السلام) بگذارید / علت گریه حضرت مسلم (علیه السلام) در لحظات شهادت و تقاضای او از دشمن!

من دو تا کلمه بیشتر نمی گویم. وقتی زیارت امام حسین (علیه السلام) را امشب و فردا می خوانید، فقط روی این جمله دقت کنید. «یَا لَیتَنِی کُنتُ مَعَکُم»؛ اهل عرفان یک حرف خوب دارند. اهل معرفت می‫ گوید وقتی این جمله رو می‫ گویی، خودت را در مکان اصحاب امام حسین (علیه السلام) قرار بده. «یَا لَیتَنِی کُنتُ مَعَکُم»؛ یعنی چه؟ یعنی ای کاش من با مسلم ‫بن‫ عقیل بودم. امشب به حسب نقل، شب وفات مسلم‫ بن‫ عقیل است. واقعاً این طور باشد که خودت را جای مسلم بگذار و این جمله را بگو.

مسلم چه خصوصیتی داشت؟ ایشان اولین صحابه ای است که در راه حسین (علیه السلام) به شهادت رسید. مسلم روز عرفه در دو موقعیت یاد امام حسین (علیه السلام) کرد. اولین زائر امام حسین (علیه السلام) در روز عرفه حضرت‫ مسلم است. یک جا موقعی بود که حضرت‫ مسلم را دستگیر کردند. محمد‫ بن‫ اشعث به اصطلاح خودش به حضرت‫ مسلم (علیه السلام) امان داد. حضرت‫ مسلم (علیه السلام) شروع کرد گریه کردن.

محمد بن‫ اشعث گفت: من از تو بعید می دانستم برای چنین هدف بزرگی این طور خودت را کوچک کنی و گریه کنی. گفت نه، «لَا أَبکِی لِنَفسِی»؛ من برای خودم گریه نمی کنم. «أَبکِی لِلحُسَینِ»؛ من برای امام حسین (علیه السلام) گریه می کنم. خودم فدای حسین! من به امام حسین (علیه السلام) نوشتم بیا. دست زن و بچه ‫اش را گرفته و دارد می ‫آید. من از تو یک تقاضا دارم. حضرت‫ مسلم از دشمن تقاضا می کند.

_-_-_—♥️ ♥️ ♥️—_-_-_

عـرفـه آمــده و بـاز صـدایم کردی دست دوزی

میهمـان حـرمِ جود و سخـایم کردی

فرصت دیگری آمـد که مـرا عفو کنی

تا ببخشی گنهـم را تو صدایم کردی

یک نامه بنویس و دست یک امینی بده و برای امام حسین (علیه السلام) بفرست. بگو مسلم گفت: نیا. زن و بچه را نیاور. این یک مورد بود. مورد دوم موقعی بود که حضرت‫ مسلم را بالای دارالاماره بردند. قاتل ایستاده است. یک وقت دید حضرت‫ مسلم رو به سوی حجاز کرد: «السَّلَامُ عَلَیکَ یَا أَبَا عبدالله».

_-_—♥️ ♥️ ♥️—_-_-_

می‎خواهم در ابری‎ترین لحظه‎ها فریاد بزنم و از باران عرفه سیراب شوم . . .

_-_-_—♥️ ♥️ ♥️—_-_-_

خدایا

آن گاه که جان ها و اندیشه ها از نسیم فرح بخش نام و یادت سرشار است

بگذار در برکه عرفه، خود را از زنگار غفلت و معصیت شست وشو دهیم . . .

_-_-_—♥️ ♥️ ♥️—_-_-_

عرفه، روزی به زیبایی شب قدر است و دریایی به وسعت بخشش الهی.

اگر دل به این دریا زدی ما را هم یاد کن . . .

_-_-_—♥️ ♥️ ♥️—_-_-_

خوشا آن بنده با عهد و پیوند / که دارد بازگشتی با خداوند

به کام خویش اگر چندی رود راه / چو باز آید نیاز آرد به درگاه . . .

_-_-_—♥️ ♥️ ♥️—_-_-_

حاجیان گرم دعا و زائر اصلی برفت

رفته سمت کربلای پر بلا امشب حسین

اگر باشد گناه عالمینم

چه غم دارم که غمخوار حسینم

_-_-_—♥️ ♥️ ♥️—_-_-_

اللهم اجعل غنای فی نفسی

خدایا بی نیازی را در نفسم قرار ده

منبع حوزه نت

آثار اطاعت از خداوند 
امام باقر علیه السلام فرمود: خداوند به داود علیه السلام وحی کرد که: ای داود، به قومت از جانب من ابلاغ کن که هر کدام از بندگانم را که به اطاعت خود امر می کنم و او اطاعت می کند، بر من حق است که من نیز از آنان اطاعت کنم و آنها را در اطاعت خود یاری دهم. اگر چیزی از من بخواهند به آنان می دهم و اگر دعایی کنند اجابت می کنم. اگر به من توسل جویند آنان را حفظ می کنم و اگر از من طلب کفایت نمایند، همه امور آنان را کفایت می کنم. اگر به من توکل نمایند من ایشان را حفظ می کنم و اگر همه مخلوقات قصد او را کنند، من در برابر آنها حایل می شوم.

 
صلاح بندگان 
امام باقر عَلَیهِ السَّلَامُ به نقل از پیامبر اکرم صَلَّی اللَّهُ عَلَیهِ وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ فرمود:

خداوند عزّ و جلّ فرموده است: به راستی بعضی از بندگان مؤمن من، چیزی بهتر از بی نیازی، توسعه در زندگی و صحّت بدن به صلاحشان نیست، مگر آن که، پس آنها را مبتلا و آزمایش می نمایم به وسیله ثروت، گشایش در زندگی و تندرستی در وجودشان؛ و امور دین و معتقداتشان را اصلاح خواهم نمود.

بعضی دیگر از بندگان آنهایی هستند که به مصلحت امور دین ایشان نیست مگر فقر، ته دستی و مریضی های جسمی، پس ایشان را به بیچارگی، تنگدستی و امراض جسمی مبتلایشان می گردانم؛ و بدین صورت امر دینشان اصلاح خواهد شد.

حضرت افزود: خداوند فرموده است: و من داناتر و آگاه ترم به آنچه که صلاح امور دین و دنیای بندگانم باشد.

و به راستی بعضی بندگان مؤمن در عبادت من جدّیت و تلاش می کنند، پس از رختخواب و خواب لذیذ خود بر می خیزند و برای من با تهجّد شبانه عبادت می کنند و خود را در عبادت من خسته می نمایند، پس ایشان را در یکی دو شب به بی حالی و خواب آلودگی مبتلا می نمایم با این که بر ایشان نظر رحمت دارم، سپس شب را به صبح می آورند و بر می خیزند در حالتی که خود را ملامت و سر زنش می کنند.

و اگر او را با آنچه که می خواهد و علاقه دارد رهایش کنیم دچار خودخواهی و عُجب گشته و چنین حالتی او را در فتنه خودبینی می اندازد و اعمال و عبادات او سبب بدبختی و هلاکتش می گردد که حتّی در حال تقصیر و کوتاهی هم از وجود خود راضی می گردد تا جایی که گمان می کند که برترین عبادت کنندگان است، و در عبادت خدا از حدّ تقصیر تجاوز می کند و از من دور می گردد با این که گمان می کند به من نزدیک است، پس عمل کنندگان مؤمن در اعمال خودشان به ثواب من تکیه و اعتماد نکنند.

به درستی که ایشان اگر تلاش و کوشش کنند و خود را در عبادت من به خستگی بیندازند، باز هم در عبادت من تقصیر و کوتاهی کرده و به حقیقت محتوای عبادت من نرسیده و به آنچه از کرامات و نعمت های بهشتی آرزو می کنند دست نخواهند یافت؛ و لکن اگر به رحمت من وثوق نموده و به فضل من امیدوار باشند و به حُسن ظنّ من اطمینان کنند، رحمت من در چنین حالتی نصیبشان خواهد شد و از بهشت رضوان من به ایشان خواهد رسید و آمرزش و بخشش من شاملشان می گردد، که همانا من خدای بخشاینده و مهربان هستم و به آن نامیده شده ام.

اسرار نماز
امام صادق علیه السلام نقل کرده وقتی حضرت رسول صلی الله علیه و آله به معراج رفت، به وی وحی شد: ای محمد، به صاد (آبی بود که از سمت راست عرش خداوند جاری شده) نزدیک شو، محل سجدگاهت را بشوی و پاک کن و برای خداوندت درود بفرست. حضرت محمد صلی الله علیه و آله به صاد نزدیک شد. بعد خدا به وی وحی کرد: رویت را بشوی. چون تو می خواهی عظمت من را تماشا کنی.

بعد هم بازوهایت را بشوی. چون تو کلام مرا با دستت می گیری. بعد هم به سرت مسح بکش با رطوبت همان آبی که در دستهایت مانده، بعد هم با دست راست به پشت پای راست و با دست چپ به پشت پای چپ مسح بکش. چون من مبارک کردم تو را و تو در جایی قدم برمی داری که تاکنون پای کسی بدین جا نرسیده است.

بعد هم خداوند فرمود: ای محمد، رو به حجر الاسود بایست و به تعداد حجابهایم برایم تکبیر بگو. چون حجابها هفت تا بودند لذا تکبیرها هم در نماز هفت تا شدند. بعد هم خداوند فرمود: ای محمد. نام مرا ببر و بلافاصله فرمود: به من حمد هم بکن. وقتی که حضرت محمد صلی الله علیه و آله فرمود: «الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمِینَ»، شروع به شکر و سپاس نمود. خداوند فرمود: ذکر مرا ناتمام گذاردی، دوباره بخوان. بعد هم خداوند فرمود: ای محمد، این کلمات را بخوان «اللَّهُ أَحَدٌ، اللَّهُ الصَّمَدُ، لَمْ یلِدْ وَ لَمْ یولَدْ، وَ لَمْ یکنْ لَهُ کفُواً أَحَدٌ».

بعد هم خداوند وحی می فرماید: به رکوع برو ای محمد. حضرت محمد صلی الله علیه و آله به رکوع می رود. بعد وحی آمد: در حالی که حضرت محمد صلی الله علیه و آله در رکوع بود، بگو: «سُبْحَانَ ربّی الْعَظِیمِ وَ بِحَمْدِهِ». حضرت محمّد صلی الله علیه و آله سه مرتبه این را تکرار می کند. بعد خطاب می رسد که: سرت را از رکوع بردار و برای خداوندت سجده کن. حضرت محمد صلی الله علیه و آله از رکوع بلند می شود. خداوند می فرماید: ای محمد، به سجده بیفت. حضرت محمّد صلی الله علیه و آله با دست و پایش به زمین می افتد و سرش را به زمین می گذارد. خطاب می آید بگو: «سُبْحَانَ رَبِّی الْأَعْلَی وَ بِحَمْدِهِ». حضرت محمّد صلی الله علیه و آله سه مرتبه آن را می گوید. بعد خطاب می آید:

سرت را از سجده بردار و در حال نشستن باش. وقتی که حضرت سرش را از سجده برمی دارد، به عظمت خداوند نگاه کرد که برایش تجلی کرده بود. دوباره حضرت محمد صلی الله علیه و آله بی اختیار به سجده رفت.

خداوند به وی فرمود: بلند شو. وقتی که حضرت محمّد صلی الله علیه و آله سر پا می ایستد، خطاب می آید: بخوان، همان سوره را که قبلا خواندی. بعد هم وحی می فرماید که: إِنَّا أَنْزَلْناهُ را بخوان. چون این سوره بیانگر نسبت تو و اهل بیت تو به خداوند تا روز قیامت می باشد. بعد هم حضرت محمد صلی الله علیه و آله در مرتبه دوم در رکوع و سجود، همان کارها را کرد که در رکعت اول کرده بود. بعد خطاب آمد: ای محمد، سرت را بردار، خداوند تو را ثابت نمود. وقتی که حضرت محمد صلی الله علیه و آله خواست بلند شود، خطاب آمد: ای محمد، بنشین. حضرت نشست. بعد خداوند فرمود: نعمتهای مرا که به تو داده ام به یاد آور و نام مرا ذکر کن. بعد هم الهام کرد که بگو: «بِسْمِ اللَّهِ وَ بِاللَّهِ وَ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ وَ الْأَسْمَاءُ الْحُسْنَی کلُّهَا لِلَّهِ» بعد هم خداوند فرمود: ای محمد، بر خودت صلوات بفرست و بر اهل بیتت هم صلوات بفرست. بعد حضرت محمد صلی الله علیه و آله متوجه سمت راستش شد، دید چند تن از ملائکه و انبیاء و پیامبران بزرگ در کنارش هستند. به حضرت محمد صلی الله علیه و آله گفته شد: ای محمد، بر آنان سلام بفرست. لذا حضرت محمد صلی الله علیه و آله فرمود: «السَّلَامُ عَلَیکمْ وَ رَحْمَةُ اللَّهِ وَ بَرَکاتُهُ». بعد خداوند فرمود: من سلام و رحمت و برکات به تو و به اولادت می فرستم. بعد خداوند به حضرت محمد صلی الله علیه و آله وحی کرد که: متوجه سمت چپ نباشد.

 سخن از مهدی(عج) در معراج
ابن عباس از رسول خدا صلی الله علیه و آله نقل کرده که حضرت فرمود: وقتی در شب معراج به آسمان هفتم رسیدم و از آنجا به سدره المنتهی و از آنجا هم به سوی حجابهای نوری رفتم، خداوند مرا صدا کرده فرمود: ای محمد، تو بنده منی و من خدای تو هستم. پس برای من خاضع باش و به من عبادت کن و به من توکل نما. بدرستی که من از حیث بندگی و دوستی و رسالت تو راضی هستم و به برادرت علی هم خلافت دادم و او را باب علم قرار دادم. پس او حجت من بر بندگانم و امام برای خلقم می باشد.

بوسیله او دوستان و دشمنان من شناخته می شوند (یعنی هر کس او را دوست بدارد و به امامت او معتقد باشد دوست من است و هر کس او را بامامت قبول نکند و با وی دشمنی نماید دشمن من است). باز هم بوسیله او حزب من از حزب شیطان تمیز داده می شود. بوسیله او دین من قوام پیدا می کند و احکام من نافذ می باشد و حدود قوانین من معلوم و محفوظ می گردد. و به خاطر تو و او و امامان از صلب او به بندگانم رحم می کنم. و بوسیله مهدی قائم از شما، زمین خود را آباد می کنم که تسبیح و تقدیس و تکبیر و تمجید من در زمان او زیادتر می شود.

و بوسیله او (مهدی قائم) روی زمین را از دشمنانم پاک می کنم و اولیای خود را وارث زمین می کنم و بوسیله او سخنان کافران را پایین می آورم و کلمه من والاتر می شود و به خاطر او من بندگان کشورها را دوست می دارم. و به خاطر او با مشیت خودم همه خزاین و دفینه های داخل زمین را بیرون می ریزم و با اراده خودم او را به پنهانیها و آشکارها آگاه می کنم و با ملائکه خودم او را تأیید می نمایم تا بتواند امر مرا در روی زمین نافذ کند و دین مرا بلندتر سازد. آن امامان والی حق من هستند و مهدی هم بنده صادق من می باشد.

منبع حوزه نت

حضرت علی (علیه السلام) که برای خواستگاری دختر پیامبر (صلی الله علیه وآله وسلم) به خانه ایشان رفته بود، خواسته خود را اینگونه بیان کرد: «پدر و مادرم فدای شما، وقتی خردسال بودم مرا از عمویتان ابوطالب و فاطمه بنت اسد گرفتید. با غذای خود و به اخلاق و منش خود بزرگم کردید. نیکی و دل سوزی شما درباره من از پدر و مادرم بیشتر و بهتر بود. تربیت و هدایتم به دست شما بوده و شما ای رسول خدا به خدا سوگند ذخیره دنیا و آخرتم می باشید. ای رسول خدا! اکنون که بزرگ شده ام، دوست دارم خانه و همسری داشته باشم تا در سایه انس با او، آرامش یابم. آمده ام تا دخترتان فاطمه را از شما خواستگاری کنم. آیا مرا می پذیرید؟» چهره پیامبر، همانند گل شکفته شد. گویا انتظار این لحظه را می کشید. خوشحال شد، ولی جواب قطعی را برعهده فاطمه (سلام الله علیها) گذاشتند.

آخرین ماه از یک سال قمری با بهترین روز خلقت و پیوندی آسمانی آغاز می شود، یکم ذی الحجه یادآور روزی در تاریخ اسلام است که بانوی دو عالم در سن 9 سالگی ولایت علی ابن ابیطالب را بر خود قبول کرده است. سالگرد ازدواج این دو نور عالم رخداد عظیمی است که به تعبیر امام خمینی (ره) اشاعه نور این خانواده عالم را روشن کرده است. از این روی اول ذی الحجه مصادف با سالگرد ازدواج حضرت زهرا (سلام الله علیها) و حضرت امیرالمونین (علیه السلام) روز مبارکی است که بیشترین زوج های جوان پیوند خودشان را در این روز رقم می زنند. ازدواج حضرت علی علیه‌السلام و حضرت فاطمه (سلام الله علیها) چگونه رقم خورد؟

مراسم خواستگاری امام علی (علیه السلام) از حضرت زهرا (سلام الله علیها)
هنگامی که حضرت علی علیه السلام برای خواستگاری فاطمه علیهاالسلام رفت، حضرت حدود 9 سال داشتند و پیامبر (صلی الله علیه وآله وسلم) در خانه ام سلمه بود. امام علی (علیه السلام) وقتی درب خانه را زد پیش از آنکه خودشان را از پشت پرده معرفی کنند، پیامبر اکرم (صلی الله علیه وآله وسلم) اذن ورود را به خانه دادند و گفتند: «درب را باز کنید. کسی پشت درب است که محبوب خدا و رسول محسوب می شود.»

علی (علیه السلام) وارد منزل شدند و سلام کردند و از روی شرم چشمانشان را بر زمین دوختند و شرم از پیامبر (صلی الله علیه وآله وسلم) مانع گفتن خواسته اشان شد. پیامبر (صلی الله علیه وآله وسلم) که خود حالات رفتاری و روحی امام علی (علیه السلام) باخبر بود، سکوت را شکستند و فرمودند: «می بینم برای حاجتی اینجا آمده ای. خواسته ات را بر زبان آور و آنچه در دل داری بازگو که خواسته ات پیش من پذیرفته است».

حضرت علی(علیه السلام) که برای خواستگاری دختر پیامبر (صلی الله علیه وآله وسلم) به خانه ایشان رفته بود، خواسته خود را اینگونه بیان کرد: «پدر و مادرم فدای شما، وقتی خردسال بودم مرا از عمویتان ابوطالب و فاطمه بنت اسد گرفتید. با غذای خود و به اخلاق و منش خود بزرگم کردید. نیکی و دل سوزی شما درباره من از پدر و مادرم بیشتر و بهتر بود. تربیت و هدایتم به دست شما بوده و شما ای رسول خدا به خدا سوگند ذخیره دنیا و آخرتم می باشید. ای رسول خدا! اکنون که بزرگ شده ام، دوست دارم خانه و همسری داشته باشم تا در سایه انس با او، آرامش یابم. آمده ام تا دخترتان فاطمه را از شما خواستگاری کنم. آیا مرا می پذیرید؟» چهره پیامبر، همانند گل شکفته شد. گویا انتظار این لحظه را می کشید. خوشحال شد، ولی جواب قطعی را برعهده فاطمه (علیها السلام) گذاشتند.

پیامبر (صلی الله علیه وآله وسلم) ماجرای خواستگاری امام علی (علیه السلام) را برای دخترش بازگو کرد، خانه ناگهان غرق در سکوت شد و حضرت فاطمه (سلام الله علیها) از سر حیا ساکت ماند و حرفی نزدند. به ناگاه بانگ تکبیر پیامبر (صلی الله علیه وآله وسلم) بلند شد: «اللّه اکبر! فاطمه راضی است. سکوت او نشانه رضایت اوست».

مهر علی (علیه السلام)؛ مهریه زهرا (سلام الله علیها)
مشخص کردن میزان مهریه، از شرایط عقد در اسلام است. حضرت محمد (صلی الله علیه وآله وسلم) که نخستین مجری دستورات اسلام بود، در پیوند دخترش با حضرت علی (علیه السلام)، از داماد آینده اش پرسید: آیا برای این ازدواج اندوخته ای داری؟ علی (علیه السلام) پاسخ داد: شما از وضعیت من به خوبی آگاهید. تمام دارایی من شمشیر، زره و شتر آبکشم است. پیامبر فرمود: شمشیرت را برای جهاد در راه خدا نیاز داری؛ شتر هم برای انجام کار های روزمره و امرار معاش می خواهی؛ ولی این زره (پیراهن جنگی) رابفروش و پولش را برایم بیاور. علی (علیه السلام) زره را به پانصد درهم فروخت و پول را به عنوان مهریه همسرش نزد پیامبر (صلی الله علیه وآله وسلم) آورد تا برای ازدواجشان هزینه کند. بدین ترتیب مهریه برترین بانوی دنیا تعیین شد و پیام مهرآفرین آن برای همه دختران مسلمان باقی ماند. این مبلغ به عنوان سنت قرار گرفت و هر یک از اهل بیت (علیهم‌السلام) میزان مهریه همسران خود را به همین مقدار مشخص می کردند .

ساده ترین مراسم خطبه عقد
برای اجرای خطبه عقد، علی (علیه السلام) به دستور پیامبر به مسجد رفت. همچنین پیامبر (صلی الله علیه وآله وسلم) به بلال دستور داد که مهاجر و انصار را در مسجد گرد آورد. پس از مدت کوتاهی همگی در مسجد جمع شدند. پیامبر (صلی الله علیه وآله وسلم) بر منبر مسجد نشست و در حضور شاهدان، خطبه عقد برترین بانوی اسلام را در مسجد مدینه جاری فرمود. سپس برای عروس و داماد دست به دعا برداشت و فرمود: «خداوند برای شما مبارک گرداند و اجتماعتان را پاینده بدارد.»

دوره نامزدی حضرت علی (علیه السلام) و حضرت زهرا (سلام الله علیها) چقدر طول کشید؟
امام علی (علیه السلام) در خاطره ای زیبا، پایان دوره نامزدی اش را چنین بیان می کند: یک ماه از اجرای خطبه عقدمان گذشت. در این یک ماه با رسول خدا ( صلی الله علیه وآله وسلم) نماز می خواندم و به خانه ام برمی گشتم و در این یک ماه درباره ازدواج سخنی به ایشان نگفتم. پس از یک ماه، همسران پیامبر (صلی الله علیه وآله وسلم) به من گفتند: نمی خواهی درباره آوردن فاطمه به خانه خودت با پیامبر (صلی الله علیه وآله وسلم) صحبت کنیم؟ گفتم صحبت کنید. آن ها به محضر حضرت رفتند و عرض کردند: علی (علیه السلام) دوست دارد همسرش را به خانه ببرد، چشم فاطمه را به دیدار شوهرش روشن کن! پیامبر پرسید: چرا خود علی (علیه السلام) همسرش را از من نمی خواهد؟ ماتوقع داشتیم که خودش اقدام کند. من عرض کردم: ای رسول خدا! حیا و شرم مرا از سخن گفتن در این باره باز می دارد. پیامبر اسلام (صلی الله علیه وآله وسلم) با شنیدن این سخنان، با برگزاری مراسم ازدواج موافقت کرده، به همسران خود دستور تهیه مقدمات آن را داد.

منبع حوزه نت