«وَاشْرَحْ فیهِ صَدْری بِاِنابَةِ الْمُخْبِتینَ»، «بار خدایا سینه ام را به توبه ی فروتنان فراخی بخش».

راندن تیرگی ها از دل و گشودگی سینه به انوار الهی، رها شدن از تنگ نظری ها، سطحی نگری ها، خودخواهی ها، دنیا بینی ها و دنیاطلبی ها، از آثار گشودگی سینه است؛ تا انسان در بند خود و اسیر دل است، به جایی نخواهد رسید.

حضرت موسی از خدا گشودگی سینه می خواهد: «ربّ اشرح لی صدری ویسرّلی امری»،«پروردگارا سینه ام را گشایش بخش و کارم را برایم آسان فرما».

خواجه عبداللّه انصاری گوید:«موسی شرح صدر خواست نه شرح قلب، از آن جهت که حرج و تنگی به سینه رسد نه به دل؛ صدر دیگر است و قلب دیگر. صدر در خبر است و قلب در نظر.در کریمه شریفه نیز به پیامبر اسلام شرح صدر نوید داده شده است: «الم نشرح لک صدرک و وضعنا عنک وزرک». «آیا به سینه ات گشودگی عطا نکردیم و بار سنگینت را از تو باز ننهادیم؟».

و این گشودگی سینه بود که پیامبر را دریادل کرد و رحمة للعالمین و صاحب اخلاق پسندیده شد که فرمود: «وَإِنَّکَ لَعَلی خُلُقٍ عَظیمٍ».

پیر طریقت را از انفاس نیک بختان و بدبختان پرسیدند، گفت:

نَفس بدبخت، دود چراغی است کشته،در خانه ای تنگ و در بسته،و نفس نیک بخت، چشمه ای است روان آراسته به گلهایی الوان.

الهی!به بهشت و حور چه نیازم؟اگر مرا سینه ای گشوده دهی، از آن سینه بهشتی سازم.

دعای روز پانزدهم ماه رمضان: «اللّهمَّ ارْزُقْنی فیهِ طاعَةَ الْخاشِعینَ وَاشْرَحْ فیهِ صَدْری بِاِنابَةِ الْمُخْبِتینَ بِاَمانِکَ یا اَمانَ الْخاَّئِفینَ».

[ذکر این روز «رب اشرح لی صدری» است.]

سی گام خودسازی: بر پایه دعاهای روزانه ماه مبارک رمضان/ محمود صلواتی.

امام حسن علیه السلام  چشمه ای جوشان و خروشان از خورشید پرثمر و بابرکت ولایت است که در ماهی عزیز و با شکوه پا به عرصه هستی نهاد و این ماه را با قدوم پربرکت خود آراست. ماه رمضان چون صدفی می ماند که گوهر بسیار گرانبهایی را در سینه خود دارد و بر خود می بالد و بر ماه های دیگر می نازد.

امام مجتبی علیه السلام  همچون ستاره ای درخشان در این ماه نورافشانی می کند. در آن هنگامه ارج مند، مولودی پا به عالم ناسوت گذاشت که به رموز عالم لاهوت آشنا بود. برگزیده ای که علمش فراتر از تمام علوم و اعجازش فراتر از زمان و مکان بود. امروز منزل رسالت، غرقِ شادی و سرور و دل پاک خاندان عصمت از این فرزند بابرکت خشنود است.

منبع باران کرامت

امروز آسمان و زمین و هرآنچه در آن است غرقِ سرور و شادمانی است؛ زیرا پذیرای میهمان پربرکتی از خاندان پاک رسالت و امامت است؛ زیرا که ستاره درخشانی از میان ستارگان زیبای هدایت طلوع می کند و نسیمی بهاری قلب های سرد و خشک انسان ها را جان تازه ای می بخشد. ای فرزند رسالت و امامت و ای کوثر ولایت، میلادت مبارک باد.

عمریست دخیلم به ضریحی که نداری

منبع باران کرامت

در سال سوم هجرت و در شب نیمه ماه رمضان _ که بهترین ماه های خداست _ خانه امیرمؤمنان علی علیه السلام و فاطمه سلام الله علیها میزبان قدوم مولود مبارکی شد که شادی را با خود به خانه وحی آورد.

در این شب فرخنده، سبط اکبر پیامبر اکرم(صلی الله علیه وآله وسلم)، حضرت امام حسن علیه السلام چشم به جهان گشود و شهر مدینه را غرق نور کرد. امام علی علیه السلام، هم بر تولد میوه دلش امام حسن علیه السلام و هم بر ولادت وصی و جانشین خود _ که حافظ آرمان رسول خدا صلی‌الله علیه وآله وسلم بود _ شادمان گشته بود.

ازاین رو فاطمه سلام الله علیها که خانه اش روشنی دیگری از نور امامت گرفته، لبخند می زد و پیامبر نیز بر تبسم علی و فاطمه متبسم بود؛ چرا که خانه ای برای باغبانی عدالت برافراشته بودند و فرزندانی در مقام امامتْ در سنگر حفاظت از رسالت، تربیت می کردند

┅═══❈ 🔅 ❂ 🌙 ❂ 🔅 ❈ ═══┅

امام حسن علیه السلام نخستین میوه این بوستان بود که از چهره رسولْ زینت و از دریای معطر بتولْ عطر گرفته بود. زیبا فرزندی که صورتی آراسته و سیرتی مزین اوصاف رسول مکرم داشت.

منبع باران کرامت

طبق فرمودۀ امیرالمؤمنین علی(علیه السلام) در خطبۀ110 نهج البلاغه، یکی از وسایل تقرّب به خداوند، روزۀ ماه رمضان است که همچون سپری در برابر عذاب الهی محسوب می شود. اگر کسی به عذاب الهی، حتی در حدّ نازل آن یقین کند، خودش را به چنین سپری، یعنی روزه محتاج می داند. این روایت می خواهد بگوید قدرتی که روزه در دفع عذاب دارد، [اعمالی مانند] نماز و زکات ندارند؛ بنابراین، از روزه به سپر تعبیر شده است.

در گذشته وقتی رزمنده ای در میدان جنگ می جنگید، وسیله ای داشت که باعث می شد شمشیر [یا سلاحِ] حریف به او برخورد نکند و در واقع، مانعی درجه یک در برابر ضربات دشمن بود. به آن وسیله سپر می گفتند. باتوجه به این معنا، مانعی بین ما و عذاب الهی وجود دارد و آن هم روزه است.

درجۀ عِقاب هرکسی را گناه و معصیت او تعیین می کند؛ بنابراین جهنم درجات گوناگونی دارد و هرچه انسان به گناه آلوده تر باشد، به شیطان نزدیک تر است؛ یعنی بین شیطان و گناه ارتباطی [مستقیم] وجود دارد: امکان ندارد من با شیطان فاصله داشته باشم و از گناه فاصله نداشته باشم! عذاب الهی جایی هست که گناه باشد و گناه کجاست؟ مطمئناً جایی که شیطان باشد پس به جرئت می توان گفت شیطان به کسی نزدیک تر است که بیشتر از دیگران، تابع امیال و شهواتش باشد.

بهار طاعت /جعفر حسن زاده