گام بیست و یکم: وَرَع (پرهیزگاری)

«وَلا تَجْعَلْ لِلشَّیْطانِ فیهِ عَلَیَّ سَبیلاً»،«بار خدایا در این روز راهی را برای شیطان بر من قرار مده».

کار شیطان، اغواگری و وسوسه ی درونی است؛ اما بدون خواست انسان نمی تواند به صورت تکوینی او را به انجام کارهای نشاپسند مجبور کند. در روز رستاخیز نیز که برخی به شیطان اعتراض می کنند و او را مسئول کارهای ناشایست خود می دانند، او در دفاع از خود می گوید:

«ماکان لی علیکم من سلطان الّا ان دعوتکم فاستجبتم لی فلا تلومونی ولوموا انفسکم»،«من در دنیا بر شما سلطه ای نداشتم، تنها من شما را فرا خواندم این شما بودید که دعوتم را پذیرفتید، پس مرا سرزنش نکنید، بلکه خود را سرزنش کنید.» هنگامی که در دعاها از خدا رهایی از شیطان را می خواهیم، در حقیقت به خدا پناه می بریم و برای مقابله با وسوسه های او، که با سوارگان و پیادگانش بر ما هجوم آورده و ما را تحت فشار قرار می دهد، از خدا یاری می خواهیم.

راه مقابله با شیطان تقوا (خویشتن بانی) و وَرَع (پرهیزگاری) است.

خواجه عبداللّه گوید:

«ورع بازپرهیزیدن است از کارهای ناپسندیده، افزونی های ناشایسته و خاطره های شوریده.

ورع از ناپسندیده به سه چیز توان: 1. دریغ داشتن خود از نکوهش، 2. نگاه داشتن دین خود از کاهش 3. باز داشتن دل از آلایش.

ورع از افزونی به سه چیز توان: 1. درازی حساب و میزان،2. شماتت خصمان 3. غبن از وارثان.

ورع از خاطره های شوریده به سه چیز توان: 1. به تدبر قرآن، 2. به زیارت گورستان 3. به تفکر در حکمت حکیمان».

دعای روز بیست و یکم ماه رمضان: «اللّهمَّ اجْعَلْ لی فیهِ اِلی مَرْضاتِکَ دَلیلاً وَلا تَجْعَلْ لِلشَّیْطانِ فیهِ عَلَیَّ سَبیلاً وَاجْعَلِ الْجَنَّةَ لی مَنْزِلاً وَمَقیلاً یا قاضِیَ حَواَّئِجِ الطّالِبینَ».

[ذکر این روز «اعوذباللّه من الشیطان الرجیم» است.]

منبع: سی گام خودسازی/ محمود صلواتی.