چگونه کودکانمان را به مجلس روضه ببریم؟

دستم را روی سرش می کشم و روسری اش را که شل و ول سر کرده، سفت می‌کنم و  می‌گویم: «عزیزم تو که قبلاً با من اومدی، اول دعا می‌خونیم و زیارت عاشورا برای امام حسین(علیه السلام) که آن را بلدی. بعد به ما شربت یا چای می‌دهند. در نهایت هم مداحی گوش می‌دهیم. اما آنجا نباید شیطنت کنید چون خانم ها و آقایان برای عزاداری امام حسین(علیه السلام) می‌آیند و حواسشان پرت می‌شود.» چشم بلندی می‌گوید و به من گوشزد می‌کند که تصمیم دارد با دوستانش آرام و در گوشی صحبت کند، من هم می‌گویم: «اشکالی ندارد به شرطی که صدای خنده تان بلند نشود.» می خندد و می دود تا برادرش را صدا کند که آماده رفتن شویم.

ماه محرم و عزاداری هایشان برای بچه‌ها حال و هوای خاص خودش را دارد، همین حال و هواست که برای ما از کودکی‌هایمان یادگار مانده و نمی‌گذارد از دم و دستگاه امام حسین (علیه السلام) هر جای دنیا که باشیم و به هر کاری که مشغول هستیم ، در ماه محرم دور شویم. بوی اسپند و صدای طبل ، مداحی و روضه خوانی و غذای نذری، دیدن فامیل و دوستان و آشنایان قدیمی و گریه برای امامی که مظلومانه خودش و اهل بیتش(علیهم السلام) به شهادت رسیدند تا اسلام زنده بماند؛ در پس ذهن ما حک شده است و همه اینها را از برکات دست‌های پدر و مادرها و پدربزرگ ها و مادربزرگ‌هایی است  که  ما را محرم ها با خود همراه می‌کردند و به مجالس عزاداری می‌بردند.