مرگ اسم است از مردن، فنای حیات و نیست شدن زندگانی است.بر اساس نظریه وجودی بودن مرگ،لحظه جان دادن تولد دوّم آدمی است. یعنی خارج شدن از رحم دنیا و ورود به جهان وسیع و پهناور دیگر،بیرون آمدن از یک زندان، و جدا شدن از آنچه لازمه دنیای محدود است.در حقیقت مرگ به معنی نبودن حیات نیست، بلکه انتقال حیات مادی این جهان به حیات اخروی و ملکوتی است، به عبارت دیگر انسان زندگی دنیوی را ترک گفته و به زندگی ابدی منتقل می شود پس مرگ آخرین منزل دنیا و اولین منزل آخرت است. در فرهنگ قرآن مرگ به معنای«وفات»است،نه«فوت»زیرا فوت به معنای زوال و نابودی است،ولی وفات به معنای اخذ تام و اختیار گرفتن نام و کمال یک حقیقت و انتقال آن به سرای دیگر است. که این کار توسط فرشتگان مأمور وفات صورت می گیرد.

«قُلْ يَتَوَفَّاكُمْ مَلَكُ الْمَوْتِ الَّذِي وُكِّلَ بِكُمْ ثُمَّ إِلَى رَبِّكُمْ تُرْجَعُونَ» سجده/11.

«بگو فرشته مرگ که بر شما مأمور شده(روح)شمارا می گیرد،سپس شما به سوی پروردگارتان باز می گردانند.»

بنابراین مرگ یک امر عمومی به معنای زوال و فنا نخواهد بود.

پیامبر اکرم(صلی الله علیه و آله و سلم)در این رابطه میفرماید:گمان نبرید که با مرگ نابود می شوید،بلکه از خانه ای به خانه دیگر کوچ می کنید.

از حضرت جواد(علیه السلام) پرسیدند مرگ چیست؟حضرت در پاسخ فرمودند:«هُو النَّومُ الّذي يأتيكُم كُلَّ ليلَةٍ إلاّ أنّهُ طويلٌ مُدَّتُهُ لا يُنتَبَهُ مِنهُ إلاّ يَومَ القيامَهِ»

«مرگ همان خواب است که هر شب سراغ شما می آید با این تفاوت که مدت خواب مرگ طولانی بوده و آدمی از آن بیدار نمی شود جز در روز قیامت».

منبع: گذرنامه ی آخرت/ محمدرضا هاشم زاده

هوای نفست قویه!!!!!!!

بشین ارادت رو تقویت کن.

حضرت محمد صلی الله علیه و آله وسلم در جواب کسی که پرسیده بود: از دریا بی نیازتر چیست؟ فرمودند: «قَلْبُ الْقَانِعُ أُغْنِي مِنَ الْبَحْرِ»؛ دل قناعت کننده از دریا غنی تر است.

دل و قلب قانع به دلی می گویند، که به مقدرات خدا راضی باشد و در برابر عبادت هایی که به جا می آورد، از خدا طلبکار نشود. متأسفانه خیلی از مردم این گونه اند که در سختی ها و مشکلات، زبان به گله و شکایت باز میکنند که خدا چرا در برابر این عبادات، به ما پول و غذا و مسکن نمیدهد؟! این خوب نیست. در احوال حاتم طایی آمده که از او پرسیدند: آیا از خود سخی تر دیده ای یا نه؟ گفت: آری. روزی مرد خارکنی را دیدم که در صحرا، مشغول کار و زحمت و تلاش بود؛ به او گفتم: مگر از سفرۀ حاتم خبر نداری؟ گفت: چرا، ولی میخواهم خودم کار کنم و برای دو لقمه نان، منت غير خودم را نکشم.

این دل قانع است که از هر دریایی، که گنجهای بیشماری را در دل خود نهفته، غنی تر و بی نیازتر است.

شخصی، محضر پیغمبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم رسید و چند سؤال کرد که جز وجود مقدس پیغمبر اکرم صلی الله علیه و آله وسلم شخص دیگری قادر به پاسخ آن نبود و این به خاطر درک بالای پیامبر است که می توانستند حقایق اشیا را آن طور که هست، درک کنند؛ امری که از بشر عادی ساخته نیست.

این سؤالات که جوابهای مختصر و مفیدی در پی داشت و هر پاسخ، دریایی از معارف الهی و انسانی را درون خود جای داده، عبارت اند از: «مَا أَثْقَلُ مِنَ السَّمَاءِ ؟ وَ مَا أَغْنَى مِنَ الْبَحرَ ؟ وَ مَا أَوْسَعُ مِنَ الْأَرْضِ ؟ وَ مَا أَحَرِّ مِنَ النَّارِ ؟ وَ مَا أَبْرَدَ مِنَ الزَّمْهَرِيرِ ؟ وَ مَا أَشَدُّ مِنِ الْحَجَرُ ؟ وَ مَا أَمَرَ مِنَ السَّمِّ ؟»

رسول خدا صلی الله علیه و آله وسلم در جواب هفت سؤال که ما هم سعی میکنیم، آنها را توضیح دهیم، چنین فرمودند: «البهتان على البری اثقل من السماء»؛ بهتان به شخصی بیگناه، از آسمان سنگین تر است. آسمانی که اندازه وزن آن را جز خدای تبارک و تعالی نمیداند و عظمت بیکران آن، انسان را به حیرت وا می دارد، در برابر گناه بزرگ بهتان، کوچک است و پیداست که این گناه، در قیامت با انسان چه می کند. گناهی که معلوم نیست با معذرت خواهی و عذر و بخشش آمرزیده شود، چراکه شخص بیگناه، شاید ظاهرا راضی شود، اما باز در دل از این بهتان، ناراحت است.

 منبع:رسم پارسایی| آية الله اشتهاردی (ره)

غالبا توجه انسان به اسباب مادی است؛ لذا می گوید: فلان شخص باعث شد که من حقوقم زیاد شد! یا اینکه فلانی باعث شهرت من شد. اینها غفلت است، چون خداوند فرموده: «هُوَ الَّذِي يُرِيكُمْ آياتِهِ وَ يُنَزِّلُ لَكُمْ مِنَ السَّماءِ رِزْقاً وَ ما يَتَذَكَّرُ إِلَّا مَنْ يُنِيبُ غافر:13»[او کسی است که آیات خود را به شما نشان می دهد و از آسمان برای شما روزی می فرستد. تنها کسانی متذکر این حقایق میشوند که به سوی خدا باز می گردند.]

بعضی از مفسران فرموده اند: مراد از «آیات»ائمه هستند. هر موجودی که راه خداشناسی را پیدا کند، به وسيله معصومین علیهم السلام است. در روایات متعدد حتى آمده، ملائکه هم توسط معصومین علیهم السلام به افتخار تسبیح و تهلیل نایل آمده اند و فرموده اند: «فَسَبَّحْنَا فَسَبَّحَتِ اَلْمَلاَئِکَهُ، وَ هَلَّلْنَا فَهَلَّلَتِ اَلْمَلاَئِکَهُ».

منشأ معنا کردن توحید، تسبیح و تقدیس، آنها هستند؛ اول آنها تهلیل گفته اند، بعد ملائکه؛ یعنی آنها معلم و ملائک، متعلم هستند.

یکی از خصائص اهل بیت علیهم السلام، روان شناسی است. اینکه میگویند: فلان شخص در فلان مملکت، روان شناس است یا اینکه میگویند: روان شناسان این گونه می گویند، اینها روان شناسی شان ناقص است، چون منهای دین است و تقریبا جنبه مادی دارد.

روان شناسی به ضمیمه دین و انبیا و اولیا، منحصر به اهل بیت علیهم السلام است. بسیاری از روایات به ما نشان داده که از فلان حیوان چه چیزی یاد بگیرید. این به ما نشان میدهد که آنها علاوه بر روان شناسی انسان، نسبت به حیوانات هم رفتارشناس هستند.

درسی از زاغچه
از جمله، این روایت از خصال صدوق رحمه الله در بخش «ابواب 3گانه» است، که سلیمان بن جعفر الجعفری از امام رضا علیه السلام نقل کرده که پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم  فرمود: «تَعَلَّمُوا مِنَ اَلْغُرَابِ خِصَالاً ثَلاَثاً اِسْتِتَارَهُ بِالسِّفَادِ وَ بُکُورَهُ فِی طَلَبِ اَلرِّزْقِ وَ حَذَرَهُ»

حال اگر از ما بپرسند: اینها را از چه کسی یاد گرفته ای؟ نمیگوییم از زاغچه، چون آن حیوان، قابل نیست، اما ائمه و پیامبران علیهم السلام دربند این حرفها نبوده اند. هر آن چیزی که قابلیت آموزش و منشأ اخلاقی داشت، برای آنان مهم بوده است و از قضا، مهم این است که انسان عارش نیاید.

خواجه نصیرالدین طوسی رحمه الله در سن شصت سالگی بود و علامه حلی رحمه الله بیست و چهار سال سن داشت. خواجه نصیر در درس فقه علامه شرکت میکرد و می فرمود: «علامه، فقهش خوب است» این گونه افراد، خالصانه در فکر بودند تا یاد بگیرند و اهل بیت علیهم السلام را معرفی کنند.

منبع:رسم پارسایی : درسهای اخلاق حضرت آية الله اشتهاردی (رحمة الله علیه)