یک تفسیر یک حکایت

شیخ بزرگ، علامه شهیر شیعه و جهان اسلام ابوجعفر محمد بن حسن طوسی (ت 385ـ م460) از بزرگترین علمای امامیه و پیشوا و مقدم آنان است که در تمامی علوم اسلامی از قبیل: فقه، اصول، تفسیر، کلام، رجال و حدیث صاحبنظر و صاحب اثر است1 و از این جهت به شیخ الطائفه ملقب گردید.

ادامه »

او در کوفه، شب هنگام خدمت امام رسید. امام می فرماید: شگفت تر از سرگذشت عقیل آن است که شخصی (اشعث بن قیس) شب نزد ما آمد با ارمغانی در ظرف سربسته و حلوایی که آن را دشمن داشته و به آن بدبین بودم، به طوری که گویا با آب دهن مار خمیر شده بود.

ادامه »

توبه/سیگار و سیگاری

منبع : مثل ها و پندها، حائری شیرازی، محی الدین

کسی که روزی یک پاکت سیگار می کشیده، و می خواهد یک دفعه در یک هفته سیگار نکشد، بر این بیشتر سخت می گذرد یا بر کسی که سیگاری نیست؟ این که معتاد به سیگار است این یک هفته برایش مجاهده است و آن که عادت به سیگار ندارد، یک هفته عادی است که برایش می گذرد.

کسی که بی پروایی ها و تقلب ها داشته و حالا می خواهد در خط رهبر باشد، این چه زجری باید بکشد تا آن عادت را ترک کند! از این جهت خدا نسبت به این افراد می فرماید: «فَاولئِکَ یُبدِّلُ اللهُ سَیِّئاتِهِم حَسَناتٍ» خدا بدیهای اینها را تبدیل به حسنات می کند. این به دلیل زجرهایی است که می کشند. شما فکر می کنید «حُرّ» چقدر زرنگ بود؟ او که تا شب عاشورا از فرماندهان سپاه ابن سعد است، روز عاشورا یکی از شهدای بزرگ تاریخ اسلام می شود. آیا شما فکر کردید که حُرّ این بیست و چهار ساعت را چطور گذراند؟ خودت را به جای او گذاشتی؟ کسی که بین آنها محترم بود، زن و فرزند داشت، همه گوشتش زیر دندان آنها بود، آیا فکر کردی وقتی حرّ در این طرف شهید بشود آنها خانواده او را در آن طرف به آتش می کشند که آبروی ما را بردی؟

او قید زن و فرزند و تمام تعلقات را زده است، خانه اش را غارت می کنند، همه چیزش را می برند. این بیست و چهار ساعت برایش به اندازه چندین سال زجر گذشته تا توانسته است از تمام این دشواری ها بگذرد و تصمیم نهایی اش را بگیرد. گفت باید با اینها باشم، برگشت. کار بزرگی کرده. کاری که دیگران در چند سال موفق نمی شوند، همان زجر را یک روزه کشیده است.

پايگاه حوزه

راه نجات از عُجب/چکش و میخ کفش

منبع : مثل ها و پندها، حائری شیرازی، محی الدین

اگر از شما خدمتی صادر شد، خودتان را بدهکار بدانید نه طلبکار. بگویید که وسیله ای از خدا بود و من با وسیله ای که مالکش خدا بود، اعمالی برای خودم انجام دادم. مال الاجاره ی این وسایل را هم من بدهکارم. چون انسان با چشمش که کار می کند باید مال الاجاره اش را به خدا بدهد، چون مال خودش که نیست، ملک خودش هم که نیست. شما خودتان اگر با وسایل شخصی دیگری کار کردید، آیا خودتان را ضامن نمی دانید که حتماً از او حلّیت بطلبید؟ گفتی آقا چکشت را بده من دو تا میخ ته کفشم بکوبم. آیا یک منتی سر او دارید که چکشش را به شما داده؟ شما وقتی که میخ را کوفتی، کفش او که خوب نمی شود، کفش خودتان خوب می شود. پس شما با آن عمل صالح که انجام می دهید خیرش به جیب خودتان می رود، نه توی جیب خدا. میخ کفش خودتان را کوبیدید، اما با چکش او این کار را کردید. پس شما وقتی کاری می کنید، احساس کنید که به او بدهکار شدید، نه طلبکار. وقتی این جوری برخورد کردید، متواضع می شوید، دیگر غرور پیدا نمی کنید. اگر همه ی خوبی های عالم هم از شما سر بزند، عُجب پیدا نمی کنید. ریشه ی عُجبِ انسان، خودش را مالک دیدن است؛ «خودمالکی»! اگر تمام حسنات اهل عالم هم از دست و زبان شما صادر بشود و خودتان را شناخته باشید، برای شما هیچ لطمه ای، عَجبی، غروری نمی آورد. «حافظ» خوب می گوید که:

گر موج خیز حادثه سر بر فلک کشد

عارف به آب، تر نکند رخت بخت خویش

یعنی اگر این موج به فلک هم سر بکشد، برای او که می فهمد خودش هیچ کاره است و هر چه دارد بدهکاری است نه طلب، رخت بختش را به این آب تر نمی کند. می گوید مال من نیست، مال غیر است.

پايگاه حوزه

پیامبران، طبیبان روح/دندان و درد آن

منبع : مثل ها و پندها، حائری شیرازی، محی الدین

شما آنها را که دندانشان درد می گیرد دیده اید که شب تا صبح اشک می ریزند، به خود می پیچند، دستشان روی دهانشان است، گاهی کسی چندین سال است که مبتلا به دندان درد است، این دندانش را می کشد. یکی دیگر شروع می کند، گاهی دوا می خورد خوب می شود، دوباره یک هفته دیگر درد می گیرد. آب سرد می خورد، درد می گیرد و دست می گذارد رویش، بستنی می خورد، درد می گیرد. این دردها را روی هم بسنجید؛ چقدر است؟ و آن لذت را هم نگاه کنید؛ چقدر است؟ عذابی که از گناه برای انسان حاصل می شود به مراتب خطرناکتر است. لذت گناه یک دقیقه است، دو دقیقه، ده دقیقه یا نیم ساعت است؛ اما درد ناشی از گناه، در قیامت طولانی است. روح، یک مرض و درد مهمی پیدا می کند. انبیا آمده اند به انسان بهشت روح را بگویند. همانطور که معلم انسان به انسان می گوید با دندانتان بادام نشکنید، انبیا به انسان می گویند با روحتان دروغ نگویید، روح شکسته و خرد می شود، فهم روح گرفته می شود، همانطور که دکترها دوست انسانند و به انسان می گویند این کار برای انسان ضرر دارد، این دوا برای انسان لازم است و باید مصرف کند، پیغمبرها هم از طرف خداوند متعال دکتر روح انسانند. خدا که روح انسان را خلق نموده است، به وسیله این انبیا با ما سخن گفته، و گفته است که چه چیزی خوب است و چه چیز بد است. پس این اساس برنامه روح انسان است و انسان باید جوری عمل کند که روح فرزندانش شکسته نشود.

پايگاه حوزه