کسانی که بوی بهشت بر آنان حرام است!

در محضر روایات اهلبیت (عليهم السلام)پیامبر اکرم حضرت محمد (صلّی‌ الله‌ علیه‌ وآله):

مَن ظَلَمَ أجِیراً أجْرَهُ أحبَطَ اللهُ عَمَلَهُ وحَرَّمَ عَلَیهِ رِیحَ الجَنَّهِ، وإنَّ رِیحَها لَیُوجَدُ مِن مَسِیرَهِ خَمْسِمِئَهِ عامٍ.
کسی که مزد کارگری را کم دهد، خداوند عملش را باطل گرداند و بوی بهشت را که از مسافت پانصد ساله به مشام می‌رسد، بر وی حرام کند.
من لا یحضره الفقیه، ‌ج ۴، ص ۱۲

آشكار شدن آرامگاه شیخ صدوق و پدیدار شدن جسد او

آرامگاه شیخ صدوق، درگذر زمان به خاطر حمله مغولان و جنگهای خوارزمیان و تیموریان و همچنین به علت حوادث مختلف چندین مرتبه خراب و ویران شد و سالها در زیر خاك پنهان گردیده بود.

صفحات: 1· 2

لعن بر كافران : خداوند متعالى در قرآن كریم مى فرماید: «همانا كسانى كه كافر شدند و با عقیده كفر مردند، خداوند و فرشتگان و مردم بر آن ها لعنت مى فرستند.لعن و نفرین کلا امر پسندیده ای نیست مگر در موارد خاص لعن در مواردى جائز دانسته شده است.

1 - لعن بر كافران : خداوند متعالى در قرآن كریم مى فرماید: «همانا كسانى كه كافر شدند و با عقیده كفر مردند، خداوند و فرشتگان و مردم بر آن ها لعنت مى فرستند.» 
2 - لعن بر مشركان : در قرآن كریم آمده است «و (خدا) مردان و زنان منافق و مردان و زنان مشرک را كه به خدا گمان بد مى برند، كیفر مى دهد. حوادث سویى (كه براى مۆمنان انتظار مى كشند) بر خودشان نازل شود و خداوند بر آن ها خشم گرفته و آنان را از رحمت خود دور ساخته و دوزخ را برایشان آماده كرده است ، و چه بدسرانجامى است.» 

ادامه »

لعن با هر شكل و صورتى از دیدگاه شرع ، نادرست و حرام است ، مگر مواردى كه خود شریعت تجویز كرده باشد.

لعن و نفرین،شخص با ایمان اهل لعنت كردن نیست .یكى از آفات و بیمارى هاى زبان كه با استفاده نادرست از نیروى خشم پدید مى آید، “لعن” است. خارج شدن نیروى خشم از مرزهاى فرمانروایى خرد، پیامدهاى ناشایست بسیارى به بار خواهد آورد كه “لعن” یكى از آن ها است .
“نفرین” نیز همانند “لعن ” از دیگر آفاتى است كه در نیروى خشم بشر ریشه دارد.
لعن و نفرین بیمارى هایى هستند كه شخص مبتلا، باید در پاك ساختن كردار خویش از آن ها بكوشد.

ادامه »

رفته بود درونِ خم رنگ‌آمیزی و رنگش عوض شده بود. آفتاب که به او می ‌تابید، رنگ ها می ‌درخشید و رنگارنگ می ‌شد؛ سبز و سرخ و آبی و زرد و … . مغرور شده بود و می گفت: من طاووس بهشتی ‌ام! آمده بود نزد دوستانش و مغرورانه ایستاده بود. از او پرسیدند: چه شده كه مغرور و شادكامی؟ غرور داری و از ما دوری می ‌كنی؟

گفت: به رنگ های زیبای بدنم نگاه كنید که همچون گلستان صد رنگ و پرنشاط ام. ستایشم كنید و گوش به فرمان من باشید که من افتخار دنیا و اساس دینم؛ نشانه لطف خدا که زیبایی ام، تفسیر عظمت خداوند است.همه به دور او جمع شدند و او را ستایش كردند و گفتند: ای والای زیبا، تو را چه بنامیم؟ گفت: من طاووس نر هستم. گفتند: آیا صدایت مثل طاووس است؟ گفت: نه. گفتند: پس طاووس نیستی. دروغ می‌گویی زیبایی و صدای طاووس هدیه خدایی است. تو از ظاهر سازی و ادعا، به بزرگی نمی‌رسی که تو همان شغالی! …فکر می کنم به آدمی که بنده ای ضعیف بیش نیست و خود به هزاران رنگ در می آورد که طاووس بهشتی است و تعفن غرور با خود به همراه دارد … که هیچ ندارد، اما کبر دارد! نگاهش اگر کنی درمانده ترین است، اما فخر می فروشد! به قدر یک نفس از بودنش خبر ندارد، اما بزرگی می کند! مالک هیچ چیز نیست، نه آمدنش، نه رفتنش، نه زیباییش، نه ثروتش، نه سلامتی اش و نه حتی توانش…! ضمانتی ندارد برای هیچ یک از این ها، حتی بودنش!

ادامه »