نفرین امام

نفرین امام

امام حسین(ع) در تمام منزلگاهها که توقف می نمود هرکجا موقعیتی پیش می آمد به موعظه سپاه دشمن می پرداخت و آنها را از جنگ باز می داشت، حتی در ملاقاتی با عمر سعد سعی نمود او را از این گمراهی نجات دهد و هر وعده ای که ابن زیاد به او داده بود را به بهترین وجه برآورده کند، امّا سخنانش بر قلب قسی او اثری نبخشید و هربار به بهانه ای واهی از نصایح امام سرباز زد. امام حیسن(ع) که سخت دلی او و سست پیمانی لشکرش را دید، احتمال هرگونه تعرضی را به خیام حرمش داد. بنابراین فرمان داد اطراف حرم خندقی کنده و از هیزم پرکنند و سپس آتش بزنند.

زمانی که آتش زبانه کشید فردی از لشکر دشمن سوار اسب شد و به سوی خیام امام جلو آمد و گفت: ای حسین، پیش از آتش آن دنیا به خود آتش زدی! حضرت فرمود: کذبت عدو اللّه دروغ گفتی ای دشمن خدا، گمان داری تو به بهشت می روی و من به دوزخ، پس روی به قبله آورد و فرمود: خدایا او را به آتش دنیا بسوزان قبل از آنکه به آتش آخرت گرفتار آید. نفرین امام در مورد او به اجابت رسید. پای اسب به سوراخی رفت و تعادلش به هم خورد و در حالی که پای آن ملعون در رکاب اسب گیر کرده بود به اینطرف و آنطرف کشیده شد و نهایتاً به خندق آتش افتاد.(13)

لجاجت و قساوت دشمن در کارزار کربلا چنان شد که به تذکرات و سخنرانی های امام گوش نمی دادند و هنگام خطابه امام همهمه می کردند تا صدای آن حضرت به گوش دیگران نرسد، و چنانچه مورد مؤاخذه امام واقع می شدند گفته هایش را تصدیق نمی کردند و به تکذیب آن می پرداختند. به سخن امام که فرمود: آیا امروز در شرق و غرب عالم فرزند دختر پیامبری غیر از من می شناسید. اعتنایی نکردند و با جسارت تمام در مقابل او و خاندانش اسب می راندند، رجز می خواندند و هتاکی می کردند. عبداللّه بن حصین از لشکر ابن سعد به آواز بلند فریاد زد: ای حسین از این آب فرات که می بینی چون شکم ماهی موج می زند قطره ای نمی چشی تا هلاک گردی. آن حضرت از شنیدن این سخن دیده اش گریان شد و فرمود: «اللهم امته عطشانا؛ خدایا او را تشنه بمیران.» در آن حال اسب رمید و برزمینش زد. او برخاسته و بدنبال اسب می دوید و در حالی که تشنگی بر او غالب شده و فریاد العطشش بلند بود، هرچه آب به او رساندند نتوانست آن را بخورد و با تشنگی به هلاکت رسید.(14)

پی نوشت ها:ـــــــــــــــــــــــ

13. همان، ص 69.

14. نفس المهموم ص 152، روضة الشهداء، ملا حسین کاشفی، ص 269.

جنبه های غیبی عاشورا