شهادت اولين شهيد محراب ، آيت الله اسدالله مدنى (1360)
تاریخ وقوع: 20 شهریور

در بيستم شهريور 1360، شهيد مدنى ، نماينده امام خمينى ((ره )) و امام جمعه تبريز، مجسمه تقوى و فضيلت و پارسايى كه زهد و تقواى او زبانزد خاص و عام بود، بعد از اقامه نماز در محراب نماز جمعه ، همچون جدش ‍ اميرالمؤ منين على (ع ) به دست يكى از شقى ترين منافقين روزگار به شهادت رسيد.
ارتجاع داخلى با حمايت سرمايه داران و استثمارگران داخل و خارج ، امام جمعه تبريز را به عنوان قربانى تبليغات و حركت ضد انقلابى خود برگزيده ، بود زيرا دومين شهيد محراب ، براى افشارى ماهيت پليد آنها به صورت خستگى ناپذيرى فعاليت مى كرد، به عبارت ديگر آيت الله مدنى يكى از كسانى بود كه در چهارچوب اجراى سياست ضد انقلابى ((حذف چهره هاى اصيل )) از صحنه انقلاب اسلامى ، به شهادت رسيد. چهره اى كه با توجه به نفوذ و محبوبيتش و نيز داشتن تفكر و انديشه مستضعف گرا، وجودش براى جريانات انحرافى تحمل پذير نبود.

ادامه »

خاتم یزدی، حاج سید عباس

آغاز زندگی

سیدعباس در سال 1309 ش.(1) در خانواده ای روحانی در شهرستان یزد (محلّه تَل) دیده به جهان گشود. در دوران كودكی طبق معمول و رسوم محلّی آن زمان، روخوانی قرآن كریم و نیز اشعار سعدی و حافظ را در مدت كوتاهی فراگرفت و در ضمن، به كار و كسب مختصری نیز جهت امرار معاش اشتغال داشت.(2)

ادامه »

شهادت ديپلمات‏هاي کشورمان در افغانستان (1377 ش)

گروگان‏گيري و شهادت ديپلمات‏هاي كشورمان در افغانستان توسط گروهك طالبان (1377 ش)گروگان‏گيري و شهادت ديپلمات‏هاي كشورمان در افغانستان توسط گروهك طالبان (1377 ش)
پس از درگيرهاي فراواني كه بين دولت افغانستان و گروه طالبان در مناطق گوناگون اين كشور روي داد، سرانجام كابل پايتخت اين كشور به اشغال طالبان درآمد. از اين‏رو دفتر سفارت جمهوري اسلامي ايران در كابل به مزار شريف منتقل گرديد و امور مربوط به سفارت در آن شهر ادامه يافت. با حمله نيروهاي طالبان به سمت شمال افغانستان، شهر مزار شريف نيز به اشغال اين گروه درآمد و آنان بدون توجه به مصونيت سياسي و قوانين بين المللي، نُه ديپلمات ايراني و خبرنگار خبرگزاري جمهوري اسلامي را به شهادت رساندند. تا يك ماه پس از اين فاجعه، گروه طالبان از اعلام خبر شهادت ايرانيان خودداري مي‏كرد تا اين كه در نوزدهم شهريور سال 77، اين خبر را اعلام نمود. اين عمل ضد انساني با محكوميت شديد جمهوري اسلامي و دولت‏ها و مجامع مختلف روبرو گرديد.

استقرار اولين دولت مكتبي در جمهوري اسلامي به رياست شهيد “محمدعلي رجايي” (1359ش)

پس از استعفاي دولت موقت به رياست مهندس بازرگان به دليل تسخير لانه جاسوسي آمريكا توسط دانشجويان پيرو خط امام در تهران، اولين انتخابات رياست جمهوري برگزار گرديد و ابوالحسن بني‏صدر توانست با تزوير و عوام فريبي و نشان دادن خود به عنوان پيرو انقلاب و امام به اين مقام دست يابد. بر سر انتخاب نخست‏ وزير و مسؤول انتخاب كابينه تا مدت‏ها بحث و اختلاف وجود داشت تا اين كه با نظر مثبت حضرت امام و رأي اعتماد مجلس شوراي اسلامي، شهيد رجايي به نخست وزيري رسيد و مأمور تشكيل كابينه گرديد. وزراي كابينه پس از اخذ رأي اعتماد از مجلس، به عنوان اولين دولت مكتبي، كار خود را در نظام اسلامي آغاز كردند. بني‏صدر در برابر اين انتخاب، در ابتدا بناي مخالفت گذاشت ولي وقتي احساس كرد در مقابل مجلس كاري از پيش نخواهد بُرد، به ناچار با اين انتخاب موافقت نمود. اما در هر فرصت ممكن، از تضعيف شخصيت شهيد رجايي در افكار عمومي خودداري نمي‏كرد. در برابر جسارت‏ها و اهانت‏هاي بني‏صدر به عنوان رئيس جمهور، شهيد رجايي با توجه به حساسيت جوّ موجود، تمامي اين تلخي‏ها و اهانت‏ها را در كمال صبر و بردباري و متانت تحمل نمود و در مواقع لزوم، با ارايه استدلال‏هاي محكم و منطقي، به ايرادات مكرر بني‏صدر پاسخ مي‏داد. در نهايت، كارشكني‏هاي بني‏صدر و اختلاف‏آفريني‏هاي او، كار را به جايي رسانيد كه به بنابه توصيه امام، مجلس شوراي اسلامي مسأله عدم كفايت سياسي او را به بحث گذاشت و با رأي مثبت به آن، بني‏صدر از رياست جمهوري عزل گرديد. پس از آن، انتخابات دوره دوم رياست جمهوري برگزار شد كه به انتخاب شهيد محمدعلي رجايي به اين مقام انجاميد.

آغاز انتشار روزنامه “نسيم شمال” به مديريت “سيداشرف‏الدين حسيني” در رشت (1286ش)

نه ماه پيش از به توپ بستن مجلس توسط محمدعلي شاه قاجار، روزنامه ادبي و فكاهي كوچكي به نام نسيم شمال در شهر رشت انتشار يافت كه مدير آن سيداشرف‏الدين حسيني قزويني معروف به گيلاني بود. وي مندرجات نسيم شمال را كه غالباً اشعار فكاهي و انتقادي بود، خود مي‏نگاشت و اشعار ديگران را در آن چاپ نمي‏كرد. اين روزنامه به قدري در ميان توده مردم محبوبيت داشت كه مدير آن را نسيم شمال مي ‏ناميدند و هرگاه كه منتشر مي‏شد، ولوله‏اي در شهر به وجود مي‏آورد. آن چه در ايرانِ آن روز مي‏گذشت در شعر و روزنامه وي منعكس مي‏شد و از جور و تبعيض و بي عدالتي شكوه مي‏كرد. علاوه بر جوهر و درون مايه اجتماعي و انتقادي اشعار منتشر شده در نسيم شمال و سخن از دل‏برآمده سيد اشرف الدين، نكات ظريف ديگري شعر او را دلنشين كرده و بدان رواج و اشتهار بخشيده كه در خور توجه است. نخست طرح مسائل جدي به صورت فكاهي همراه با طعن و طنز و كنايه به نوعي كه هر كس از توده مردم درد خود را در سروده ‏هاي او مي‏ديد. ديگر اينكه، پرورندان اين معاني به زبان ساده گفتار مردم كوچه و بازار، فارغ از هر نوع محافظه كاري ادبي. وي بعدها به عنوان محبوب‏ترين و معروف‏ترين شاعر ملي عهد مشروطه شناخته شد و روزنامه ‏اش در تهران انتشار يافت. اين روزنامه به مدت بيست سال، هر هفته توزيع مي‏گشت و پس از مرگش نيز، انتشار آن تا مدتي ادامه يافت.