مسأله امامت و تبیین پایه های آن

بیان مسأله امامت و تبیین پایه های آن در سخنان امام دهم (ع) که بطور معمول برای عـموم القا می شد و در دسترس همگان بود، متجلّی است. 

الف- امام هادی (ع) از پدرانش، از جدّش امیرمؤمنان (ع) روایت کرده که رسول خدا (ص) خطاب به علی (ع) فرمود: ای علی! هرکس دوست دارد که با شـادمانی و پاکی و در امـان بودن از مصیبت بزرگ روز قیامت به دیدار خدا بشتابد، باید تو را دوست داشته باشد و نیز دوستدار فرزندان تو، حسن، حسین، علی بن حسین، محمّد بن علی، جعفر بن محمّد، موسی بـن جـعفر، علی بن موسی، محمّد بن علی، علی بن محمّد، حسن بن علی و مهدی، پایان بخش آنان باشد. ای علی! در آخرالزّمان، گروهی تو را دوست خواهند داشـت در حـالی که برخی دیگر از مردم، ایشان را سـرزنش مـی کنند و اگر آنان نیز دوستی و ولایت تو را برگزییند بر ایشان بهتر است، اگر بدانند و تو و فرزندانت را- که برترین درودهای خدا بر آنان باد- بر پدران، مادران، برادران، خـویشان و نـزدیکان خودمقدّم می دارند. اینان روز قـیامت در زیر «لوای مـحمد» محشور خواهندشد. خداوند از بدی ها و گناهان شان می گذرد و درجات شان را بالا می برد و این پاداش کردارشان است.

امام هادی (ع) در این روایت، تنها به تبیین امامت خود بسنده نکرده بلکه سلسله امامت را- آن هم از زبـان پدرانـش و در نهایت، رسول خدا (ص) مطرح نمود و دوستی و ولایت آنان را شرط در امان بودن از عذاب الهی و نگرانی روز قیامت دانست.

امام هادی (ع) در پاسخ پرسش «صقر بن ابی دُلَف»، که از معنای روایت نقل شده از پیامبر (ص): «لا تُعادُوا الایامَ فَتُعادیکمْ. بـاروزگاردشمنی نـورزید که بـه دشمنی شما برخواهد ساخت.» پرسیده بود، فرمود: منظور از «ایام» ما هستیم و به یمن وجود ما آسمان ها و زمـین برپاست. شنبه نام رسول خدا (ص). یکشنبه: کنایه از امیرمؤمنان (ع) است. دوشنبه: حـسن و حـسین (ع) هـستند و سه شنبه: علی بن حسین، محمّد بن علی و جعفر بن محمّد (علیهم السلام). چهارشنبه: موسی ابن جـعفر، عـلی بن موسی، محمّد بن علی پنجشنبه: من وفرزندم حسن بن علی و جمعه نـوه ام (حـضرت مـهدی)که مردمِ حقّ طلب گرد او جمع می شوند و او زمین را پر از قسط و عدل می کند، همان گونه که از ستم و جـور پر شده است. این است معنای «ایام» پس با آنان در دنیا دشمنی نورزید تا در آخرت با شـما دشمنی نورزند.

منبع:ابن بـابویه،ج1ش،ص:383 ومـجلسی، ج50، 1404 ق، ص:194

(طوسی،ص:90ومجلسی، ج31، 1404ق، ص:258)