متن عربی و ترجمه فارسی خطابه غدیر بخش هفتم: پيروان اهل بيت (ع) و دشمنان ايشان

مَعاشِرَ النَّاسِ، أَنَا صِراطُ اللَّهِ الْمُسْتَقيمُ الَّذي أَمَرَكُمْ بِاتِّباعِهِ اي مردم، من راه مستقيم خداوند هستم كه شما را به پيروي آن امر نموده

ثُمَّ عَلِيٌّ مِنْ بَعْدي، ثُمَّ وُلْدي مِنْ صُلْبِهِ أَئِمَّةُ الْهُدي و سپس علي بعد از من، و سپس فرزندانم از نسل او كه امامان هدايت‌اند

يَهْدُونَ إِلَي الْحَقِّ وَبِهِ يَعْدِلُونَ به حق هدايت مي‌كنند و بياري حق به عدالت رفتار مي‌كنند.

«بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ  الْحَمْدُ للّهِ رَبِّ الْعَالَمِينَ  الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ  مَالِكِ يَوْمِ الدِّينِ  إِيَّاكَ نَعْبُدُ وإِيَّاكَ نَسْتَعِينُ اهدِنَا الصِّرَاطَ المُستَقِيمَ  صِرَاطَ الَّذِينَ أَنعَمتَ عَلَيهِمْ غَيرِ المَغضُوبِ عَلَيهِمْ وَلاَ الضَّالِّينَ
سپس حضرت چنين خواندند: ستايش خدايى را كه پروردگار جهانيان  رحمتگر مهربان و خداوند روز جزاست بار الهاتنها تو را مى‏پرستيم و تنها از تو يارى مى‏جوييم ما را به راه راست هدايت فرما راه آنان كه به آنها نعمت بخشيدي نه راه مغضوبان و نه راه گمراهان.

فِيَّ نَزَلَتْ وَفيهِمْ وَاللَّهِ نَزَلَتْ، وَلَهُمْ عَمَّتْ وَإِيَّاهُمْ خَصَّتْ
و سپس فرمودند: اين سوره درباره‌ي من نازل شده، و به خدا قسم درباره‌ي ايشان (امامان) نازل شده است. به طور عموم شامل آنهاست و به طور خاص درباره‌ي آنان است.

أُولئِكَ أَوْلِياءُ اللَّهِ الَّذينَ لاخَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَلا هُمْ يَحْزَنُونَ، أَلا إِنَّ حِزْبَ اللَّهِ هُمُ الْغالِبُونَ
ايشان دوستان خدايند كه ترسي بر آنان نيست و محزون نمي‌شوند، بدانيد كه حزب خداوند غالب هستند.

أَلا إِنَّ أعْدائَهُمْ هُمُ السُّفَهاءُ الْغاوُونَ إِخْوانُ الشَّياطينِ يُوحي بَعْضُهُمْ إِلي بَعْضٍ زُخْرُفَ الْقَوْلِ غُرُوراً
آگاه باشيد! دشمنان آنان بي خردان گمراه، و برادران شياطين هستند كه بعضي از آنها به بعضي ديگر سخنان باطل و آراسته به دروغ خود را براي فريب مي رسانند.

أَلا إِنَّ أوْلِيائَهُمُ الَّذينَ ذَكَرَهُمُ اللَّهُ في كِتابِهِ
بدانيد كه دوستان ايشان (اهل بيت) كساني‌اند كه خداوند در كتابش آنان را ياد كرده

فَقالَ عَزَّ وَجَلَّ: «لاتَجِدُ قَوْماً يُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَالْيَوْمِ الْآخِرِ يُوادُّونَ مَنْ حادَّ اللَّهَ وَرَسُولَهُ وَلَوْ كانُوا آبائَهُمْ أَوْ أَبْنائَهُمْ أَوْ إِخْوانَهُمْ أَوْ عَشيرَتَهُمْ، أُولئِكَ كَتَبَ في قُلُوبِهِمُ الْايمانَ وَ أَيَّدَهُمْ بِرُوح مِنْهُ وَ يُدْخِلُهُمْ جَنّات تَجْرِي مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهارُ خالِدِينَ فِيها رَضِيَ اللّهُ عَنْهُمْ وَ رَضُوا عَنْهُ أُولئِكَ حِزْبُ اللّهِ أَلا إِنَّ حِزْبَ اللّهِ هُمُ الْمُفْلِحُونَ »
و فرموده است: «نمي‌يابي  قومي را كه به خدا و روز قيامت ايمان آورده باشند، و در عين حال با كساني كه با خدا و رسولش ضديت دارند روي دوستي داشته باشند، اگر چه پدرانشان يا فرزندانشان يا برادرانشان يا فاميلشان باشند. آنان‌اند كه ايمان در قلوبشان نوشته شده است و آنها را با روحى از جانب خود تأييد كرده است، و آنان را به بهشتى وارد ميكند كه از زير درختانش نهرها جاري است؛ هميشه در آن جا ماندگارند؛ خدا از ايشان خشنود و آنها از او خشنودند؛ آنها حزب خدا هستند، آرى، آگاه باشيد، كه حزب خدا هميشه پيروز و رستگارند».

أَلا إِنَّ أَوْلِيائَهُمُ الْمُؤْمِنُونَ الَّذينَ وَصَفَهُمُ اللَّهُ عَزَّ وَجَلَّ فَقالَ: «الَّذينَ آمَنُوا وَلَمْ يَلْبَسُوا إيمانَهُمْ بِظُلْمٍ اُولئِكَ لَهُمُ الْأَمْنُ وَهُمْ مُهْتَدُونَ»
بدانيد كه دوستان ايشان (اهل بيت) كساني‌اند كه خداوند عزوجل آنان را توصيف كرده و فرموده است: «كساني كه ايمان آورده‌اند و ايمانشان را با ظلم نپوشانده‌اند، آنان‌اند كه برايشان امان است و آنان هدايت يافتگان‌اند».

أَلا إِنَّ أَوْلِيائَهُمُ الَّذينَ آمَنُوا وَلَمْ‌يَرْتابُوا
بدانيد كه دوستان ايشان كساني‌اند كه ايمان آورده‌اند و به شك نيفتاده‌اند.

أَلا إِنَّ أَوْلِيائَهُمُ الَّذينَ يَدْخُلُونَ الْجَنَّةَ بِسَلامٍ آمِنينَ، تَتَلَقَّاهُمُ الْمَلائِكَةُ بِالتَّسْليمِ يَقُولُونَ: سَلامٌ عَلَيْكُمْ طِبْتُمْ فَادْخُلُوها خالِدينَ
بدانيد كه دوستان ايشان كساني‌اند كه با سلامتي و در حال امن وارد بهشت مي‌شوند، و ملائكه با سلام به ملاقات آنان مي‌آيند و مي‌گويند: «سلام بر شما، پاكيزه شديد، پس براي هميشه داخل بهشت شويد»

أَلا إِنَّ أَوْلِيائَهُمْ، لَهُمُ الْجَنَّةُ يُرْزَقُونَ فيها بِغَيْرِ حِسابٍ
بدانيد كه دوستان ايشان كساني هستند كه بهشت براي آنان است و در آن بدون حساب روزي داده مي‌شوند.

أَلا إِنَّ أَعْدائَهُمُ الَّذينَ يَصْلَوْنَ سَعيراً
بدانيد كه دشمنان ايشان (اهل بيت) كساني‌اند كه به شعله‌هاي آتش وارد مي‌شوند

أَلا إِنَّ أَعْدائَهُمُ الَّذينَ يَسْمَعُونَ لِجَهَنَّمَ شَهيقاً وَهِيَ تَفُورُ وَيَرَوْنَ لَها زَفيراً
بدانيد كه دشمنان ايشان كساني‌اند كه از جهنم در حالي كه مي‌جوشد، صداي وحشتناكي مي‌شنوند و شعله كشيدن آن را مي‌بينند.

أَلا إِنَّ أَعْدائَهُمُ الَّذينَ قالَ اللَّهُ فيهِمْ: «كُلَّما دَخَلَتْ أُمَّةٌ لَعَنَتْ أُخْتَها حَتَّى إِذَا ادَّارَكُوا فيها جَميعاً قالَتْ أُخْراهُمْ لِأُولاهُمْ رَبَّنا هؤُلاءِ أَضَلُّونا فَآتِهِمْ عَذاباً ضِعْفاً مِنَ النَّارِ قالَ لِكُلٍّ ضِعْفٌ وَ لكِنْ لا تَعْلَمُونَ»
بدانيد كه دشمنان ايشان كساني‌اند كه خداوند درباره‌ي آنان فرموده است: «هر گروهي كه داخل (جهنم) مي‌شوند همتاي خود را لعنت مي‌كنند تا همگي با ذلت در آن قرار گيرند در اين هنگام گروه پيرو درباره پيشوايان خود گويند خداوندا اينها بودند كه مارا گمراه ساختند پس كيفر آنان را دو چندان كن از آتش. خداوند فرمايد: براي هر دو گروه دو چندان است ولي نميدانيد».

أَلا إِنَّ أَعْدائَهُمُ الَّذينَ قالَ اللَّهُ عَزَّ وَجَلَّ: «كُلَّما أُلْقِيَ فيها فَوْجٌ سَأَلَهُمْ خَزَنَتُها أَلَمْ‌يَاْتِكُمْ نَذيرٌ
بدانيد كه دشمنان ايشان كساني‌اند كه خداوند عزوجل مي‌فرمايد:  «هرگاه گروهي (از ايشان) را در جهنم مي‌اندازند خزانه داران دوزخ از ايشان مي‌پرسند: آيا ترساننده‌اي براي شما نيامد؟

قالُوا بَلي قَدْ جاءَنا نَذيرٌ فَكَذَّبْنا وَقُلْنا ما نَزَّلَ اللَّهُ مِنْ شَئٍ، إِنْ أَنْتُمْ إِلاَّ في ضَلالٍ كَبيرٍ وَقَالُوا لَوْ كُنَّا نَسْمَعُ أَوْ نَعْقِلُ مَا كُنَّا فِي أَصْحَابِ السَّعِيرِ فَاعْتَرَفُوا بِذَنبِهِمْ فَسُحْقاً لِأَصْحابِ السَّعيرِ»
مي‌گويند: بلي، براي ما نذير و ترساننده آمد ولي ما او را تكذيب كرديم و گفتيم: خداوند هيچ چيز نازل نكرده است، و شما در گمراهيِ بزرگ هستيد و ميگويند: آري اگر ما شنيده بوديم يا انديشه ميكرديم اكنون در ميان اهل دوزخ نبوديم پس اينگونه به گناه خويش اعتراف كنند پس دور باشند اصحاب آتش از رحمت خدا».

أَلا إِنَّ أَوْلِيائَهُمُ الَّذينَ يَخْشَوْنَ رَبَّهُمْ بِالْغَيْبِ، لَهُمْ مَغْفِرَةٌ وَأَجْرٌ كَبيرٌ
بدانيد كه دوستان ايشان (اهل بيت) كساني هستند كه در پنهاني از پروردگارشان مي‌ترسند و براي آنان مغفرت و اجر بزرگ است.

مَعاشِرَ النَّاسِ، شَتَّانَ ما بَيْنَ السَّعيرِ وَالْأَجْرِ الْكَبيرِ
اي مردم، چقدر فاصله است بين شعله‌هاي آتش و بين اجر بزرگ!

مَعاشِرَ النَّاسِ، عَدُوُّنا مَنْ ذَمَّهُ اللَّهُ وَلَعَنَهُ، وَوَلِيُّنا كُلُّ مَنْ مَدَحَهُ اللَّهُ وَأَحَبَّهُ
اي مردم، دشمن ما كسي است كه خداوند او را مذمت ولعنت نموده، و دوست ما آن كسي است كه خداوند او را مدح نموده و دوستش بدارد.

مَعاشِرَ النَّاسِ، أَلا وَإِنّي أَنَا النَّذيرُ وَعَلِيٌّ الْبَشيرُ
اي مردم، بدانيد كه من نذير و ترساننده‌ام و علي بشارت دهنده است.

مَعاشِرَ النَّاسِ، أَلا وَاِنّي مُنْذِرٌ وَعَلِيٌّ هادٍ
اي مردم، بدانيد كه من منذر و بر حذر دارنده‌ام و علي هدايت كننده است.

مَعاشِرَ النَّاسِ، أَلا وَإِنّي نَبِيٌّ وَعَلِيٌّ وَصِيّي
اي مردم، من پيامبرم و علي جانشين من است.

مَعاشِرَ النَّاسِ، أَلا وَإِنّي رَسُولٌ وَعَلِيٌّ الْإِمامُ وَالْوَصِيُّ مِنْ بَعْدي، وَالْأَئِمَّةُ مِنْ بَعْدِهِ وُلْدُهُ. أَلا وَإِنّي والِدُهُمْ وَهُمْ يَخْرُجُونَ مِنْ صُلْبِهِ  
اي مردم، بدانيد كه من پيامبرم و علي امام و وصي بعد از من است، و امامان بعد از او فرزندان او هستند. بدانيد كه من پدر آنانم و آنها از صلب او به وجود مي‌آيند.

منبع: كتاب استاد محمد باقر انصاری