دنيا لغزشگاه خطرناك

دنيا لغزشگاه خطرناك

پيام عاشوراي حسيني ( عليه السلام )

چه بسا تعلقات دنيوي، دنياطلبي و مالدوستي سرمنشأ و مايه همه فتنه ها و لغزش‌هاست. بسياري از انسان‌ها كه به انحراف و لغزش كشانده شده اند يا به وظيفه خود عمل نكرده اند در واقع دنيا بوده كه آنان را به سوي خود كشانده است و به لغزش و خطا وادار نموده است. اين دنياطلبي بود كه افرادي چون ابن زياد و عمرسعد را به جنگ با امام حسين(ع) واداشت. ضربه خوردگان سياسي زمان حضرت علي(ع)، نيرو به سوي كوفه گسيل داشتند، دلباختگان جاه و مقام و حكومت ري و شيفتگان جوايز امير كوفه، دست خود به خون حسين بن علي(ع) آغشتند، حتي آنان كه اسب بر بدن امام تاختند، پيش ابن زياد رفتند و به خاطر اين جنايت، درخواست جايزه كردند. ياران امام حسين(ع) چون دلباخته دنيا نبودند به راحتي حاضر شدند در راه دين فدا شوند. در اين راستا حضرت سيدالشهدا(ع) نيز مردم را فرزندان دنيا خواند و اينكه دين تنها بر زبان آنان جاري است و هنگام خطر، در پي دنياي خود مي روند: “الناس عبيدالدنيا و الدين لعق علي السنتهم يحوطونه ما درت معايشهم"(1) و همچنين در خطبه اي ديگر در صبح عاشورا خطاب به دشمن فرمود كه دنيا فريبتان ندهد: “فلاتغرنكم هذه الدنيا، فانها تقطع رجاء من ركن اليها"(2) اين دنيا فريبتان ندهد، چرا كه هركس به آن تكيه كند مأيوس مي شود و اميدش قطع مي گردد.

(1) - موسوعه كلمات الامام الحسين(ع)، ص373.

(2) - مقتل الحسين، مقرم، ص278.