درنگ30

هنگامی که انسان فرهیخته و مومن به مبدأ و معاد باور داشته باشد که شکم بارگی مانع رسیدن به هدف عالی انسانی است ، تلاش می‌کند که خود را از آن برهاند .اینجاست که حضرت علی ( علیه‌السلام ) با چنین افرادی پیمان دوستی برقرار می‌کند و از آن‌ها به نیکویی یاد می‌نماید . به این کلام نورانی حضرت توجه کنید :
اگر مسلمانان صدر اسلام بیعت شکنی نکرده بودند و حکومت با صفای اسلام را بعد از خاتم‌الانبیاء ( صلی الله علیه و آله ) ، به دست جانشین به حق او ، امیرالمؤمنین ، حضرت علی ابن ابیطالب ( علیه آلاف التحیه و الثناء) سپرده بودند روزگار خوشی را برای مسلمانان و بلکه بشریت شاهد بودیم ولی افسوس که تلاش دنیا طلبان از سویی و سکوت بی خردانه از سوی دیگر ارمغانی جز ظلم و ستم و فقر و نادانی نداشت
حکمت 289
«کان لی فیما مضی اخ فی الله ، و کان یعظمه فی عینی صغر الدنیا فی عینه . و کان خارجا من سلطان بطنه ، فلا یشتهی ما لا یجد و لا یکثر اذا وجد .» ؛در گذشته برادری دینی داشتم که در چشم من بزرگ مقدار بود چون دنیای حرام در چشمش بی ارزش می‌نمود ، و از شکم بارگی دور بود ، پس آن چه را نمی‌یافت آرزو نمی‌کرد ، و آن چه را می‌یافت زیاده‌روی نداشت . »
اگر چه در این که آن دوستی که حضرت در این فراز به آن اشاره فرموده چه کسی است اختلاف است ، برخی گفته‌اند ابوذر غفاری بوده و برخی دیگر عثمان ابن مظنون را نام برده‌اند . ولی آن چه مهم است داشتن این ویژگی‌هاست که هر کس این حالات را داشته باشد دوست امیرالمؤمنین ( علیه‌السلام ) می‌شود .در این حکمت ملاک دوست یابی برای حضرت علی ( علیه‌السلام ) نیز مطرح است که یکی از آن‌ها خارج بودن از شکم بارگی می‌باشد و در مقابل ، آن چه بر اندیشه و پویایی او فرمانروایی می‌کرده دین او بوده است .

صفحات: 1· 2· 3· 4· 5· 6· 7· 8