«فطرت»، که در مورد انسان و خصلت‌های فراحیوانی او به کار می‌رود، در حد یک حالت آگاهانه و حاوی نوعی قداست است. این کلمه همچون غریزه و طبیعت دارای سیری تدریجی و ساختاری ثابت، اما مرحله‌ای تکاملی، است که پس از فعلیت یافتن طبیعت و غریزه و نیز پس از شکوفایی حس و خیال، یعنی همراه با پیدایش عقل، تکون می‌یابد و در پرتو آنها، گرایشات غریزی نیز می‌توانند از نوعی قداست برخوردار شوند.
فطریات در انسان به ترتیب در سه ناحیه «دانش»، «ارزش» و «گرایش» شکوفا می‌شوند و فعلیت می‌یابند. در زمینه دانش، گزاره‌ها به شکل توصیفی و خبری بیان می‌شوند. در زمینه ارزش، گزاره‌های حاکی از آنها شکلی دستوری دارند. گرایشات نیز گاهی حالات نفسانی دارد که پس از شکوفایی ارزش‌ها در انسان پدید می‌آیند و موجب جهت گیری وی به سوی هدفی والا و مقدس می‌شوند.

شاید تعجب آور باشد، اما مهمترین مرحله از زندگی هر انسان، دوران جنینی اوست. بسیاری از متخصصان علم پزشکی، پرستاری و مامایی، معتقدند، این دوران، به ویژه روزهای نخستین آن، که حتی مادر، از وجود جنین، آگاهی ندارد، از اهمیت بی‌نظیری در طول همه سال‌های زندگی فرد،‌ برخوردارند و از سوی دیگر، در مراحل مختلف رشد جنین ، عوامل آسیب‌رسان به او، آنقدر پرشمارند که گویی، تولد هر نوزاد سالم، به منزله یک معجزه است.

دستم را روی سرش می کشم و روسری اش را که شل و ول سر کرده، سفت می‌کنم و  می‌گویم: «عزیزم تو که قبلاً با من اومدی، اول دعا می‌خونیم و زیارت عاشورا برای امام حسین(علیه السلام) که آن را بلدی. بعد به ما شربت یا چای می‌دهند. در نهایت هم مداحی گوش می‌دهیم. اما آنجا نباید شیطنت کنید چون خانم ها و آقایان برای عزاداری امام حسین(علیه السلام) می‌آیند و حواسشان پرت می‌شود.» چشم بلندی می‌گوید و به من گوشزد می‌کند که تصمیم دارد با دوستانش آرام و در گوشی صحبت کند، من هم می‌گویم: «اشکالی ندارد به شرطی که صدای خنده تان بلند نشود.» می خندد و می دود تا برادرش را صدا کند که آماده رفتن شویم.

ماه محرم و عزاداری هایشان برای بچه‌ها حال و هوای خاص خودش را دارد، همین حال و هواست که برای ما از کودکی‌هایمان یادگار مانده و نمی‌گذارد از دم و دستگاه امام حسین (علیه السلام) هر جای دنیا که باشیم و به هر کاری که مشغول هستیم ، در ماه محرم دور شویم. بوی اسپند و صدای طبل ، مداحی و روضه خوانی و غذای نذری، دیدن فامیل و دوستان و آشنایان قدیمی و گریه برای امامی که مظلومانه خودش و اهل بیتش(علیهم السلام) به شهادت رسیدند تا اسلام زنده بماند؛ در پس ذهن ما حک شده است و همه اینها را از برکات دست‌های پدر و مادرها و پدربزرگ ها و مادربزرگ‌هایی است  که  ما را محرم ها با خود همراه می‌کردند و به مجالس عزاداری می‌بردند. 

 «حضور بچه ها همان نوستالژی کودکانه خودمان است باید اجازه دهیم نسل جدید هم این خاطرات را برای خود خلق کند و در بزرگسالی یادش بماند که چه ریشه هایی دارد منتها باید خانواده مدیریت صحیح داشته باشند تا از عزاداری ها خاطرات خوب برای بچه ها باقی بماند.بهتر است برای اینکه بچه ها توجیه شوند که قرار است در چه مجالسی شرکت می‌کنند، برایشان توضیح بدهیم که قرار است کجا بروند؟ چه کار کنند؟ اصلا داستان کربلا و شهادت امام حسین چیست؟ البته به فراخور سن و سالشان این امر شدنی است . قرار نیست وقایع کربلا برای کودکان به طور خیلی ناراحت کننده تعریف شود تا باعث ناراحتی و اضطراب آن ها باشد. در سنین بالاتر می‌توان مفاهیم شجاعت، شهادت، ایثار، گذشت و فداکاری و حمایت از مظلوم را به بچه ها آموزش داد.»

رشد و تکامل دوران پیش از تولد، مانند همه ی انواع رشد و تکامل، متضمن همکاری و همدستی و تعامل وراثت و محیط است. هر چند بیشتر مردم «رحم» مادر را محیط نمی دانند در صورتی که اولین خانه، حتی بسیار مهم آدمی همان «رحم» است. هر فرد زندگی یا رشد و تکامل اولیه اش را در محیط «رحم» که خصایص مشخصی دارد، آغاز می کند.