تلنگر24

1ـ از این حدیث مى توان استفاده مهمّى در مورد حیات و مرگ قلب كرد. قلب در این جا كنایه از روح و جان آدمى است; یعنى، علاوه بر این كه جسم آدمى حیات و ممات دارد، دل و روح آدمى نیز داراى حیات و مرگ است كه از آن به «حیات و مرگ معنوى» تعبیر مى شود.
«مَسْكِنَتى وَ أَماتَ قَلْبى، عَظیمَ جَنایَتى; خدایا، خطاهایم بر من لباس خوارى پوشانده و دورى از تو، جامه بیچارگى به تنم كرده و جنایات و گناهان بزرگم، قلبم را میرانده است».(1)
همین دعا، دلالت بر این مطلب دارد كه قلب هم داراى مرگ و زندگى است. و اصلاً مناجات تائبین خود بیانگر عوامل مرگ و حیات قلب است. امام(علیه السلام) عرض مى كند: خدایا با توبه قلبم را زنده كن; بدین معنى كه، حیات با توبه و مرگ با گناهان صورت مى پذیرد.

صفحات: 1· 2· 3