سيماي گناه6

و نیز از آن حضرت مروى است كه: «نیكى و احسان كردن با مردم و خوشروئى با ایشان، باعث دوستى مردم مى‏شوند، و آدمى را از این جهت داخل بهشت مى‏نمایند. و بخل و عبوس، صاحب خود را از خدا دور مى‏كنند و داخل آتش مى‏كنند». و كسى كه در این اخبار، و سایر اخبارى كه در این خصوص وارد شده است تأمّل كند و به وجدان خود و تجربیات رجوع كند، و احوال كج خلقان و خوش خلقان را تتبّع كند مى‏یابد كه: هر بدخلقى از خدا و رحمت او دور، و مردم از او متنفر مى‏گردند، و با او دشمن‏اند: و به این سبب از بذل و عطاى دیگران هم محروم است. و هر خوش خلقى را خدا و خلق دوست دارند و همیشه محل فیض و رحمت خدا، و مرجع بندگان خداست.
مؤمنان از او استفاده می کنند و خیر او به ایشان مى‏رسد. و مقاصد و خواسته های بندگان خدا بوسیله او بر آورده مى‏شود. و از این جهت خدا هیچ پیغمبرى را بر نیانگیخت مگر اینكه این صفت در او كامل و تام بود. بلكه صفت خوش خلقى افضل صفات پیغمبران، و اشرف اخلاق برگزیدگان است.

صفحات: 1· 2· 3· 4· 5· 6· 7· 8· 9· 10