تلنگر32

در تواضع، مقصد رضای خدا و خودسازی و مبارزه با هوای نفس است، و حدّ و مرز و خطّ قرمزی دارد. هر جا معیار ـ كه رضای حق تعالی است ـ تغییر كرد، ارزش تواضع نیز دگرگون می گردد و تواضع ممنوع می شود، مثل:
تواضع در برابر متكبّران كه به دو جهت روا نیست: یكی اینكه سبب تحقیر و ذلّت خود انسان است و كسی حق ندارد شخصیت و كرامت خود را در پای بت، پول، مقام و متكبران ذبح كند و پستی، خواری و ذلّت بپذیرد. دیگر آنكه فروتنی ما موجب افزایش روحیة تكبر و گمراهی متكبّر می شود.
اظهار عجز پیش ستمگر ز ابلهی است اشك كباب موجب طغیان آتش است
اینجا باید تكبر كرد تا او متذكّر، آگاه و اصلاح شود. از این رو، پیامبر خدا (صلی الله علیه و آله) می فرماید: هرگاه متواضعان امّت مرا دیدید، در برابرشان فروتنی نمایید و هرگاه با متكبران روبرو شدید، در برابرشان تكبّر كنید كه این رفتار شما باعث خواری و كوچكی آنان خواهد شد.[1]
سه چیز است كه خداوند به سبب آنها جز بر خیر و خوبى نمى افزاید: تواضع كه خداوند به سبب آن جز بلند مرتبگى نمى افزاید، شكسته نفسى كه خداوند به سبب آن جز عزّت نمى افزاید و مناعت طبع كه خداوند به سبب آن جز بى نیازى نمى افزاید
امام صادق (علیه السلام) می فرماید: إنَّ اللهَ فَوَّضَ إلیَ الْمُۆمِنِ أمْرَهُ كُلَّهُ وَ لَمْ یُفَوِّضْ إِلَیْهِ أَنْ یَكُونَ ذَلِیلاً[2].
همچنین تملّق و چاپلوسی، جلوه ای از ذلّت نفس و مذموم است. نباید تواضع، رنگ تملّق بگیرد.

صفحات: 1· 2· 3· 4· 5· 6