1 - هدایت تشریعی که به بیان احکام شرع و معارف الهی برای مردم است این نوع هدایت غالباً با حضور امام در میان مردم تحصیل می گردد.

2- هدایت باطنی که همان دستگیری از راه باطن و هدایت انسان از راه درون است. این نوع هدایت از آن جهت که نوعی تکوینی است احتیاج به حضور حضرت و ملاقات مردم با او ندارد، بلکه با غیبت حضرت نیز امکان پذیر است و تمام کسانی که در آنها تحوّل و دگرگونی پیدا میشود و از راه درون به حق و حقیقت رهنمون میشوند با تصرفاتی است که از ناحیه امام زمان (علیه السلام) و به اراده و مشیت خداوند انجام می پذیرد.

3 - برخی از انواع هدایتها نیز هست که حضرت مهدی (علیه السلام) در حق شیعیانش انجام میدهد که متوقف بر حضور و ملاقاتهای مقطعی است مثل هدایت گمشدگان و شفای بیماران ……

 منبع: پرسش وپاسخ پیرامون امام زمان علیه السلام / علی اصغر رضوانی

درباره کیفیت خفای مهدی (علیه السلام) در عصر غیبت کبرا دو نظریه است یکی اینکه شخص حضرت مخفی است خفای شخص به این معنا که حضرت مهدی (علیه السلام) از ما دور بوده و در مکانی زندگی میکنند که هیچ کس به آن دسترسی ندارد.

دیگر اینکه شخص حضرت از ما مخفی نیست، بلکه او در میان ما به سر میبرد ولی عنوان او برای ما مخفی است خفای عنوان به این معنا که او را میبینیم ولی به جا نمی آوریم و نمی توانیم تطبیق کنیم که این شخصی که ما تاکنون او را دیده ایم همان امام زمان است مثلا انسان اوصاف کسی را شنیده باشد و او را مکرّر مشاهده کرده باشد ولی به جا نیاورده و تطبیق نکرده باشد موضوع غیبت امام زمان (علیه السلام) نیز از همین قبیل است.

 منبع: پرسش وپاسخ پیرامون امام زمان علیه السلام / علی اصغر رضوانی

«فطرت»، که در مورد انسان و خصلت‌های فراحیوانی او به کار می‌رود، در حد یک حالت آگاهانه و حاوی نوعی قداست است. این کلمه همچون غریزه و طبیعت دارای سیری تدریجی و ساختاری ثابت، اما مرحله‌ای تکاملی، است که پس از فعلیت یافتن طبیعت و غریزه و نیز پس از شکوفایی حس و خیال، یعنی همراه با پیدایش عقل، تکون می‌یابد و در پرتو آنها، گرایشات غریزی نیز می‌توانند از نوعی قداست برخوردار شوند.
فطریات در انسان به ترتیب در سه ناحیه «دانش»، «ارزش» و «گرایش» شکوفا می‌شوند و فعلیت می‌یابند. در زمینه دانش، گزاره‌ها به شکل توصیفی و خبری بیان می‌شوند. در زمینه ارزش، گزاره‌های حاکی از آنها شکلی دستوری دارند. گرایشات نیز گاهی حالات نفسانی دارد که پس از شکوفایی ارزش‌ها در انسان پدید می‌آیند و موجب جهت گیری وی به سوی هدفی والا و مقدس می‌شوند.

شاید تعجب آور باشد، اما مهمترین مرحله از زندگی هر انسان، دوران جنینی اوست. بسیاری از متخصصان علم پزشکی، پرستاری و مامایی، معتقدند، این دوران، به ویژه روزهای نخستین آن، که حتی مادر، از وجود جنین، آگاهی ندارد، از اهمیت بی‌نظیری در طول همه سال‌های زندگی فرد،‌ برخوردارند و از سوی دیگر، در مراحل مختلف رشد جنین ، عوامل آسیب‌رسان به او، آنقدر پرشمارند که گویی، تولد هر نوزاد سالم، به منزله یک معجزه است.

دستم را روی سرش می کشم و روسری اش را که شل و ول سر کرده، سفت می‌کنم و  می‌گویم: «عزیزم تو که قبلاً با من اومدی، اول دعا می‌خونیم و زیارت عاشورا برای امام حسین(علیه السلام) که آن را بلدی. بعد به ما شربت یا چای می‌دهند. در نهایت هم مداحی گوش می‌دهیم. اما آنجا نباید شیطنت کنید چون خانم ها و آقایان برای عزاداری امام حسین(علیه السلام) می‌آیند و حواسشان پرت می‌شود.» چشم بلندی می‌گوید و به من گوشزد می‌کند که تصمیم دارد با دوستانش آرام و در گوشی صحبت کند، من هم می‌گویم: «اشکالی ندارد به شرطی که صدای خنده تان بلند نشود.» می خندد و می دود تا برادرش را صدا کند که آماده رفتن شویم.

ماه محرم و عزاداری هایشان برای بچه‌ها حال و هوای خاص خودش را دارد، همین حال و هواست که برای ما از کودکی‌هایمان یادگار مانده و نمی‌گذارد از دم و دستگاه امام حسین (علیه السلام) هر جای دنیا که باشیم و به هر کاری که مشغول هستیم ، در ماه محرم دور شویم. بوی اسپند و صدای طبل ، مداحی و روضه خوانی و غذای نذری، دیدن فامیل و دوستان و آشنایان قدیمی و گریه برای امامی که مظلومانه خودش و اهل بیتش(علیهم السلام) به شهادت رسیدند تا اسلام زنده بماند؛ در پس ذهن ما حک شده است و همه اینها را از برکات دست‌های پدر و مادرها و پدربزرگ ها و مادربزرگ‌هایی است  که  ما را محرم ها با خود همراه می‌کردند و به مجالس عزاداری می‌بردند.