براى توضيح جواب اين سؤال، به اين مطالب توجه كنيد:
1. امام حسین (علیه السلام)، زنده کننده دین خدا
فداكارى‏ هاى امام حسين عليه‏ السلام، دين را زنده كرد و نقش او در زنده نگه داشتن دين اسلام، ويژه و حائز اهميت است. اين فداكاری ها را بايد زنده نگه داشت؛ چون زنده نگه داشتن دين اسلام است. گرامی داشت روز عاشورا و اربعين، در حقيقت زنده نگه داشتن دين اسلام و مبارزه با دشمنان دين است.
2. منحصر به فرد بودن مصیبت امام حسین (علیه السلام)
مصيبت حضرت امام حسين عليه‏ السلام، براى هيچ امام و پيامبرى پيش نيامده است. مصيبت امام حسين عليه‏ السلام، از همه مصيبت‏ ها بزرگ‏تر و سخت‏ تر بود. اگر عامل ديگرى هم در كار نبود، همين عامل كافى است كه نشان بدهد چرا براى امام حسين عليه‏ السلام بيش از امامان ديگر و حتى بيش از پيامبر اسلام‏ (صلی الله علیه و آله و سلم) عزادارى می كنيم و مراسم متعددى برپا می كنيم.
3. روز یادآوری مصائب آل محمد (صلی الله علیه وآله وسلم)
در ماه محرم سال 61ق. امام حسين عليه‏ السلام، فرزندان، خويشان و ياران آن حضرت را كشتند و اسيران كربلا را به كوفه و شام بردند و همين اسيران داغ ديده، روز اربعين شهادت امام حسين عليه‏ السلام و يارانش، به كربلا رسيدند و همه مصائب روز عاشورا در آن روز تجديد شد و آن روز، روز سختى براى خاندان پيامبر بود.
4. مقابله با دشمنان امام حسین (علیه السلام) و دشمنان دین خدا
دشمنان اسلام با به شهادت رساندن امام حسين عليه‏ السلام، قصد نابود كردن دين اسلام را داشتند. دشمنان امام حسين عليه‏ السلام تلاش كردند تا حادثه كربلا، به كلى فراموش شود و حتى كسانى را كه براى زيارت امام حسين عليه‏ السلام می آمدند، شكنجه می كردند و می كشتند. در زمان متوكل عباسى، همه قبرهاى كربلا را شخم زدند؛ مزرعه كردند و مردم را از آمدن براى زيارت قبر امام حسين عليه‏ السلام، منع كردند. شيعيان هم براى مقابله با اينها، از هر مناسبتى استفاده می كردند كه يكى از اين مناسبت‏ ها، روز اربعين است.
5. زیارت اربعین، از نشانه های مومن
يكى از نشانه‏ هاى مؤمن، زيارت امام حسين عليه‏ السلام در روز اربعين است. از حضرت امام حسن عسكرى عليه‏ السلام روايت شده است كه علامت‏ هاى مؤمن پنج چيز است؛ پنجاه و يك ركعت نماز فريضه و نافله در شبانه‏ روز، زيارت اربعين، انگشتر به دست راست كردن، پيشانى بر خاك نهادن در سجده و بسم الله را بلند گفتن‏ و يكى از وظايف شيعيان را اهتمام به زيارت اربعين بر شمرده‏ اند.
مفاتيح الجنان،صفحه 545

آیا می توان زیارت عاشورا را برای رسیدن به حوائجی مانند: کسب توفیقات معنوی، قدرت مخصوص برای ترک گناه و تسلط بر نفس، طی الارض، امداد غیبی، رؤیت ملائکه و بهشت و جهنم در خواب، تقاضای علم لدنی، باخبر شدن از اوضاع برزخی اموات در خواب، رؤیت ائمه(علیهم السلام) در خواب و بیداری، خواند؟

این ها که عنوان شد همه حاجت هستند؛ حال اگر برای خدا باشد حاجتی اخروی و اگر برای دنیا باشد حاجتی دنیوی اند و در زیارت عاشورا می توان حاجات دنیوی و اخروی را در نظر گرفت.
مقصود از توجه در خواندن زیارت عاشورا چیست؟

در خواندن زیارت، در واقع انسان به دیدار کسی می رود نه به دیدار در و دیوار و ضریح و گنبد؛ پس اگر بتوان در زیارت فقط به یاد مزور حقیقی مثلاً امام حسین علیه السلام بود زیارت واقعی و توجه مورد نظر واقع شده است.
آیا صحیح است که خواندن زیارت عاشورا فقر می آورد؟

اولا، البته انسان هرگونه فکر کند ممکن است گرفتار نتایج آن نیز بشود لذا در دستورات شرعی آمده است که همیشه فالِ خوب بزنید و تفأُل بد در اسلام مکروه است زیرا ممکن است سبب نتایج ناگوار شود. همچنین فرموده اند: به خداوند متعال گمان خوب و حُسن ظن داشته باشید که او با همان گمانِ شما با شما رفتار می کند؛ ثانیاً ائمه اطهار علیهم السلام در روایات درباره این زیارت، نتایج و ثمرات بسیاری بیان فرموده اند که همه آنها مخالف این سخن است که «خواندن زیارت عاشورا فقر می آورد».
آیا زیارت عاشورای غیر معروفه، ثواب زیارت عاشورای معروفه را دارد؟

زیارت عاشورای غیر معروفه نیز مورد توصیه بزرگان قرار گرفته است؛ البته در آداب آن، غسل برای هر مرتبه خواندش قید شده است.
آیا در شرایط خواندن زیارت عاشورا رفتن به پشت بام و یا فضای باز، شرط شده است؟

رفتن به پشت بام سبب فضیلت زیارت است و لزومی ندارد؛ اگرچه در برخی روایات، رفتن به پشت بام وارد شده است.

منبع : خبرگزاری فارس، جاودان، محمد علی

در فراز «السلام عَلَیک یا ثارَاللهِ وَ ابْنَ ثارهِ» از زیارت عاشورا امام حسین(علیه السلام) با عنوان خون خدا و پسر خون خدا معرفی شده، یعنی خون سیدالشهدا و امام علی که به ناحق ریخته شده و تا کنون تقاص آن خون گرفته نشده است.

خداوند جسم نیست و خون ندارد و خونی که در رگ های انسان جاری است در لغت عربی به آن «دم» گفته می شود، بنابراین «ثار» به معنای خون نیست بلکه به معنای حق خونخواهی و تقاص است، یعنی فردی که به ناحق کشته می شود اولیای دم و وارثان او حق دارند انتقام بگیرند و این حق برای آن ها محفوظ است.

از میان امامان شهید، حضرت علی(علیه السلام) و سیدالشهدا(علیه السلام) با شمشیر به شهادت رسیده اند و خون آن ها به زمین ریخته شده است، بنابراین حق خونخواهی آن ها باقی مانده است و خداوند خونخواه امام حسین(علیه السلام) است.

گرچه ابن مجلم پس از قتل امیرمؤمنان(علیه السلام) قصاص شد و مختار قیام کرد و قاتلان سیدالشهدا را به سزای اعمال خویش رساند، اما زمانی که آن امامان معصوم به شهادت رسیده اند ضربه بزرگی به مکتب حق وارد شد و تا کنون جبهه حق تقاص خود را از جبهه باطل نگرفته است.

در فراز «وَالْوِتْرَ الْمَوْتُورَ» وتر به این معنای است فردی مورد ظلم و جنایت واقع شده باشد و هنوز انتقام خون آن گرفته نشده است.

در این دنیا گاهی انتقام فرد ظلم شده گرفته می شود و گاهی هم قصاص و خونخواهی این فرد تا روز قیامت باقی می ماند.

زمانی می توانیم ادعا کنیم تقاص سیدالشهدا(علیه السلام) گرفته شده است که دین و آیین خدا بر جهان حاکم شود و این خوانخواهی با ظهور امام زمان(عجل الله تعالی) محقق می شود.

با ظهور امام زمان(عجل الله تعالی) و با تشکیل دولت حق در جهان انتقام خون سیدالشهدا(علیه السلام) و امام علی(علیه السلام) گرفته می شود؛ بنابراین در روایات و ادعیه مختلفی حضرت مهدی(عجل الله تعالی) به عنوان انتقام گیرنده قیام عاشورا و خون به ناحق ریخته امام حسین(علیه السلام) معرفی شده است.

منبع : محدثی، جواد، خبرگزاری رسا

پرچم عزت عالمین دست حضرت عباس(علیه السلام) است. گره هایی که به دست اباالفضل العباس(علیه السلام) باز می شود به دست هیچ پیامبری باز نخواهد شد. حضرت عباس(علیه السلام) این مقام را به خاطر این به دست آورد که عبد بود. در زیارت حضرت آمده «السلام علیک ایها العبد الصالح».

عباس(علیه السلام) رنگ خدا دارد. هر که عبد عباس باشد عبد خدا هم خواهد بود. قمر بنی هاشم؛ قمر شمس وجود حسین(علیه السلام) بود. در جنگ صفین حضرت ابوالفضل(علیه السلام) به دستور امیرالمؤمنین(علیه السلام) با نقاب به میدان جنگ رفت و جنگ نمایانی داشت. طوری که مالک اشتر به امیرالمؤمنین(علیه السلام) گفت: این جوان کیست که به میدان فرستادی؟ اگر بار دیگر به میدان جنگ برگردد ما پیروز جنگ خواهیم شد. امیرالمؤمنین (علیه السلام) دستور داد نقاب از چهره بردارند. و همه دیدند که عباس (علیه السلام) بود. امیرالمؤمنین(علیه السلام) فرمودند: عباس(علیه السلام) را ذخیره عاشورا قرار داده ام.

منبع : خبرگزاری فارس، صدیقی، کاظم

کتب ما، علمای ما و دانشمندان ما همه از برکت نهضت امام حسین(ع) است. یزید می خواست با کشتن سیدالشهدا(ع) درب دانشگاه دین را ببندد ولی امام حسین(ع) با خون خود و عزیزانش این درب را باز کردند. از همان روزهای نخستین شهادت امام حسین(ع)، امام سجاد(ع) و عقیله بنی هاشم حضرت زینب کبری(س) به عنوان اساتید دانشگاه دین، کار خود را آغاز کردند. در تمام این سفر کوفه و شام، درس دایر بوده تا رسیدند به مدینه و مستقر شدند.

همه این برکات و معارف ثمره نهضت حضرت سیدالشهدا(ع) بوده است. هیچ کاری از دست ما جز همین گریه و عزاداری بر نمی آید. هر چقدر کتاب در باب فلسفه قیام امام حسین(ع) نوشته شود به این جمله نمی رسد: «و بذل الحسین مهجته فیک لیستنقذ عبادک من الجهالة و حیرة الضلالة» امام حسین(ع) جان در کف نهاد که بندگان خدا را از جهالت و گمراهی نجات بدهد.

منبع : خبرگزاری فارس، فاطمی نیا، سیدعبدالله