وَ قَالَ ( علیه السلام ) : أَهْلُ الدُّنْیَا کَرَکْبٍ یُسَارُ بِهِمْ وَ هُمْ نِیَامٌ.

 امام علیه السلام فرموده است: اهل دنیا مانند کاروانی هستند که ایشان را می برند در حالی که خوابند (و آگاه نیستند که ناگهان راه طی شده به جایگاه همیشگی رسیده اند و منادی فریاد می کند: فرود آئید و بار بگشائید). 

منبع نهج البلاغه حکمت شماره ۶۱

وَ قَالَ ( علیه السلام ) : الشَّفِیعُ جَنَاحُ الطَّالِبِ.

امام علیه السلام فرموده است: خواهشگر برای درخواست کننده (از دیگری مانند) بال است (برای پرنده که به سبب آن به حاجت خود دست می یابد). 

منبع نهج البلاغه حکمت شماره ۶۰

وَ قَالَ ( علیه السلام ) : إِذَا حُیِّیتَ بِتَحِیَّةٍ فَحَیِّ بِأَحْسَنَ .

 امام علیه السلام فرموده است: هر گاه کسی به تو درود فرستد تو (در پاسخ) بهتر از آن درود بفرست.

منبع نهج البلاغه حکمت شماره ۵۹

وَ قَالَ ( علیه السلام ) : الْمَرْأَةُ عَقْرَبٌ حُلْوَةُ اللَّسْبَةِ.

امام علیه السلام فرموده است: زن (چون) کژدم (آزار رساننده) است که شیرین است گزیدن (آمیزش با) او. 

نهج البلاغه حکمت شماره 58

وَ قَالَ ( علیه السلام ) : اللِّسَانُ سَبُعٌ إِنْ خُلِّیَ عَنْهُ عَقَرَ.

امام علیه السلام فرموده است: زبان (مانند حیوان) درنده ای که اگر به خود واگزار شود (بی اندیشه و راهنمائی عقل هر چه بخواهد بگوید گوینده را) می گزد (سبب تباهی او می شود). 

منبع نهج البلاغه حکمت شماره ۵۷