آداب29

و مشابه اين حديث نيز درباره‏ى مولايمان حضرت امام حسن (عليه السلام) نقل شده است.
و نيز آيا نشنيده‏اى كه مولايمان زين العابدين علىّ بن الحسين - صلوات اللَّه عليهما - وقتى شروع به طهارت نماز مى‏كرد، صورتش زرد شده، و بيم و هراس از آن مقامات والا بر چهره‏اش آشكار مى‏گرديد.
پس آيا در ترازو و سنجش عقل جايز است كه حضرتش (عليه السلام) با آنكه سالم و معصوم [از گناهان و عيوب و اشتباهات‏] بوده بهراسد، و تو در حالى كه بيمار هستى ايمن باشى؟
مسلّماً هركس كه مى‏خواهد به منظور مناجات و گفتگوى خصوصى در محضر پادشاهى وارد شود، با آراستن و درست كردن هر چيزى كه ممكن است نگاه پادشاه بر آن بيافتد، و با هرچيز كه موجب قرب بيشتر در نزد او مى‏گردد، خود را آماده و مهيّا مى‏نمايد. و معلوم است كه نظر پاك و مقدّس خداوند - جلّ جلاله - متوجّه طهارت قلب از گناهان، و پاكيزگى اعضا و جوارح از زخمهاى گناهان است.
و ديگر اينكه: اگر بنده به تطهير دل و اعضا و جوارح از چركهايى كه در اثر بكار زدن آنها در غير هدفى كه براى آن آفريده شده، يعنى عبادت و پرستش خداوند، اهتمام ورزد - به اين صورت كه از خداوند مالك رحمت طلب عفو و گذشت كند، يا با نيّت صادق و خالصانه و به شايستگى توبه كند - همين اهتمام ورزيدن به امر مهمّ‏تر لطف و كمكى از ناحيه پروردگار به او محسوب مى‏شود، و او را بهتر به تطهير كامل اعضا و جوارح با آب مى‏كشاند، و وقتى بعد از پاك نمودن آنها از گناهان، آنها را با آب نيز تطهير نمود، نسبت به اينكه با سلامتى از گناه در محضر مناجات پروردگار وارد شود، و نسيم عطر و بُوى خوش آن مقام را استشمام نمايد، نزديكتر خواهد بود.

ادب حضور از فلاح السائل

صفحات: 1· 2· 3· 4