تأثیر لقمه حلال و حرام/آهن و آهن ربا

آهن ربا، ذره آهن را هر کجا که باشد، به سمت خود می کشد. اگر یک مقدار پنبه را از کنار یک آهن ربا عبور دهید، آهن ربا کششی نسبت به پنبه ندارد، اما اگر مقداری خرده آهن را درون پنبه قرار دهیم، در این حالت پنبه به سمت آهن ربا کشیده شده و جذب آن می شود. در این جا خود پنبه جذب نمی شود، بلکه براده های آهنی که با خود آهن ربا هم جنس هستند، به سمت آن کشیده می شوند.

معصیت ها مثل آهن ربا و لقمه حرام مانند ذرات آهن است، وقتی که انسان در وجودش لقمه حرام نباشد، می تواند از کنار معصیت ها عبور کند و خود را نگه دارد. اما وقتی که لقمه حرامی را خورد، از کنار معصیت که می گذرد مجذوب آن می شود، این خاصیت درونی نان و لقمه حرام است. اما لقمه صد درصد حلال که انسان کار صحیح درستی را انجام داده است و اجرت طیّب و صحیح و طاهری را در مقابل آن به انسان داده اند- که البته این کم پیدا می شود- وقتی که این لقمه را انسان مصرف می کند، از کنار عبادات که می گذرد، عبادات او را جذب می کنند، از کنار امامزاده که می گذرد، به زیارت آن میل و گرایش پیدا می کند. میل و گرایش به مسجد و روضه و تربت شهدا پیدا می کند و این جزء خاصیت و ذات لقمه ای است که از همه جهت حلال باشد. هنگامی که انسان آن را مصرف می کند در انسان نوری را ایجاد می کند.

همه طاعات و عبادات، جذابیت و گیرایی دارند ولی همه آنها با لقمه حلال سنخیت دارند، نه تنها با لقمه حلال، بلکه با مسکن و لباس حلال و امثال اینها. در محلی که از راه حلال به دست آورده اید، موقع نماز که فرا می رسد، نسبت به نماز شوق و رغبت پیدا می کنید، اما اگر از راه حرام به دست بیاید، وقتی که در آن محل غیبت انجام شود، نسبت به غیبت میل پیدا می کنید و قوه جلوگیری کم می شود. حلال و حرام وقتی مخلوط شود، طاعات و معصیت هم با هم مخلوط می شود.

منبع : مثل ها و پندها، حائری شیرازی، محی الدین

تأثیر همنشین

اخلاق بد هم مثل میکروب های آبله است که مسری می باشند. مثلاً تکبّر، خودش یک بیماری مسری است. گاهی انسان با متکبّر معاشرت می کند، متکبر می شود، همانطوری که اگر با شخص آبله ای هم غذا شود، آبله می گیرد.

با غافل هم که انسان می نشیند، غافل می شود، با اهل دنیا هم که بنشیند، اهل دنیا می شود. وقتی با کسی که همه چیزش برای تجملات و برای به رخ مردم کشیدن، یا امثال اینها کار می کند، معاشرت کرد یاد می گیرد. بچّه هم اگر با اینها معاشرت کرد، یاد می گیرد. کسی که غیبت می کند، اگر انسان با او معاشرت کرد، اهل غیبت می شود.

منبع : مثل ها و پندها، حائری شیرازی، محی الدین

آیات للسائلین . . .

شنیدن صدای پای یاوران قائم آل محمد، گوش نمی خواهد.

دیدنش چشم نمی خواهد

تجسس هم . . . شاید نمی خواهد!

مگر دیدن نور در شرف طلوع ، با چشم بسته و بدون قدرت شنوایی نمی شود؟

لطافت حرارتش را گونه ها احساس نمی کنند؟

در یک کتابی چاپ جدید چند وقت پیش خواندم: طلبه ای جوان که بسیار در علم و دانش هم دارای مقامات عالیه بود و بگمانم در شرف یا در نزدیکی حائز اجتهاد شدن بود ، نمیدانم در این چند ساله یا قبل از این ایام، در قم . .

بسیار انسان متواضعی بود طوری که به تواضع و خشوع بسیار بیشتر از مقامات علمی و تحقیقی اش معروف و زبانزد شده بود،

و از روزی دیگر کسی ایشان را نمی بیند . . .

چندی بعد در خواب یکی از دوستانشان می آید که : صاحب الزمان بوسیله یکی از یارانشان از من دعوت کردند که جزو اصحابشان و در رکابشان قرار گیرم و من فی الفور اجابت کردم!!!

. . .

لَّقَدْ كَانَ فِي يُوسُفَ وَ إِخْوَتِهِ آيَاتٌ لِّلسَّائِلِينَ

ای سائلین قائم آل محمد، . . .

بهترین بودن بعید نیست ، وقتی چنین اجری داشته باشد.

مگر نبود که عزیزی می فرمود: شما بهترین باشید، خودشان به سراغتان می آیند؟ . . .

جرعه ای آب از دستان مبارک امام زمان علیه السلام

اللهم عجل لولیک الفرج

هوا به شدت گرم شد. صحرای سوزان حجاز، زیر تابش آفتاب، بوی تفتیدگی می داد. همه جا خشک و داغ بود.

مرد بیچاره از قافله عقب مانده و راه را گم کرده است. او انسانی شایسته و از شیعیان پاکدلی است که دیارش را به قصد انجام حج، پشت سر گذاشته و آهنگ مکه نموده است. اما میان بیابان ماند و سرگردان شد.

ادامه »

داستان حسن بن فضل و عنایت امام زمان علیه السلام به او

حسن بن فضل بن یزید یمانى گوید: پدرم بخط خود نامه اى (به حضرت قائم ) نوشت و جـواب آمد، سپس من هم بخط خود نامه ئى نوشتم و جواب آمد. آنگاه مردى از فقهاء هم مذهب مـا نـامـه ئى بـه خـط خودش ‍ نوشت و جواب نیامد، چون فکر کردیم علتش این بود که آن مرد قرمطى شده بود.

ادامه »