باید دانست

” جاده های زندگی را خدا هموار می کند

کار ما فقط برداشتن سنگ ریزه هاست … “

پس اینقدر آه و ناله چرا ؟!

مرحوم شیخ رجبعلی خیاط می فرمود :

بطری وقتی پر است و می خواهی خالی اش کنی ،

خمش می کنی . هر چه خم شود خالی تر می شود .

اگر کاملا” رو به زمین گرفته شود سریع تر خالی می شود .

دل آدمها هم همینطور است .

گاهی وقت ها پر می شود از غصّه ، آن هم بخاطر

حرفهای دیگران ، طعنه های دیگران

قرآن می گوید :

هر گاه دلت پر شد از غم و غصّه ها ،

خم شو و به خاک بیفت .

این نسخه ای است که خداوند برای پیامبرش پیچیده

ما قطعا” می دانیم و اطلاع داریم ، دلت می گیرد

به خاطر حرفهایی که می زنند ،

سر به سجده بگذار و خدا را تسبیح کن .

سوره حجر آیه98

ترک نماز چه عواقبی به همراه دارد؟
ترك نماز، قصور در مهمترين دستور الهي و انجام ندادن بزرگترين وظيفه و برنامه زندگي است.
ترك نماز، ناشكري، ناسپاسي و كفران نعمتهاي الهي و برداشتن عمود و ستون دين است; زيرا نماز پايه دين است. ترك نماز و عبادت، باعث ميشود كه آفرينش و زندگي انسان، بيهوده و لغو باشد; در حالي كه انسانها براي عبادت آفريده شده اند. ترك نماز و نياش، موجب ترك لذت بخش ترين حالات انسان است.

جوامع، ملتها، اقوام، نژادها ؤ از اول تاريخ تا حال ؤ با نيايش، عبادت و مناجات پويا و زنده مانده اند (هر چند در روش و كردار و گفتار دچار انحراف هم شده اند).
در هيچ زماني، انسان بي نياز از عبادت و پرستش خداوند نبوده و نخواهد بود; اما اين عبادت بايد با برنامه و روش خاصي صورت گيرد و گرنه هيچ بهره و نتيجه اي، نصيب شخص نيايشگر نخواهد شد.
خداوند ميفرمايد: ((ان الصلاه كانت علي الموئمنين كتابا موقوتا; البته نماز بر مومنان به طور حتم فرض و واجب شده است)).(عنكبوت، آيه 44)
وجوب نماز يكي از ضروريات دين مقدس اسلام و فريضه اي بزرگ و وظيفه اي سنگين در اين آيين پاك است.
خواندن نماز، شرط قبولي ساير اعمال و عبادتها است: ((الصلاه عمود الدين ان قبلت، قبل ماسواها و ان ردت رد ما سواها; نماز پايه دين است، اگر مورد قبول واقع شد، ساير عبادتها هم قبول ميشود، ولي اگر پذيرفته نشد، ساير اعمال نيز پذيرفته نخواهد شد)).(بحار الانوار، ج 10، ص 394)

ترك نماز و يا سبك شمردن آن، آثار و نتايج شوم فراواني دارد; حضرت رسول صلي الله عليه و آله و سلم در اين باره ميفرمايد:
((هر كس نماز را سبك بشمارد، دچار پانزده بلا ميشود شش بلا در دنيا و سه بلا در هنگام مرگ و سه بلا در قبر و سه بلا و عقوبت هنگامي كه از قبر بيرون ميآيد:
اما آنچه در دنيا به آن دچار ميشود:
اول، خداوند بركت را از عمر او برمي دارد;
دوم، خداوند بركت را از روزي اش بر ميدارد;
سوم، چهره ئ خوبان از او گرفته ميشود;
چهارم، كار نيك وي ديگر پاداش نخواهد داشت;
پنجم، دعايش به اجابت نميرسد;
ششم، از دعاي خوبان بهره اي نخواهد داشت.
اما آنچه در هنگام مرگ به آن دچار ميشود:
اول، آن كه با ذلت و خواري ميميرد;
دوم، گرسنه از دنيا ميرود;
سوم، تشنه ميميرد… .
اما آنچه در قبر گريبانش را ميگيرد:
اول، آن كه خداوند ملكي را در قبر وي مي گمارد، تا او را شكنجه كند;
دوم، قبر وي تنگ خواهد گرفت.
سوم، درون قبر وي تاريك خواهد بود.
اما آنچه در قيامت هنگام برخاستن از قبر به آن دچار ميشود:
اول، آن كه خداوند فرشتهاي بر او مي گمارد تا وي را با صورت بر زمين
بكشد، در حالي كه مردم نظاره ميكنند;
دوم، با وي محاسبه ئ سختي خواهد داشت;
سوم، هرگز خداوند به وي نظر رحمت نمي افكند و تطهيرش نميكند و عذاب دردناك و سختي در انتظار او است.))(مستدرك الوسائل، ج 1، ص171 ؤ 172)
در روايت ديگري آمده است: عبيد بن زراره ميگويد: از امام صادق(عليه السلام) پرسيدم: گناهان كبيره كدام اند؟
آن حضرت فرمود: گناهان كبيره در نوشتار علي بن ابي طالب (عليه السلام) هفت چيز است: كفر به خداوند، كشتن انسان، عاق پدر و مادر شدن، ربا گرفتن، خوردن مال يتيم به ناحق، فرار از جهاد و تعرب بعد از هجرت.

عبيد ميگويد: از امام عليه السلام پرسيدم: يك درهم از مال يتيم خوردن، بزرگتر است يا ترك نماز؟
حضرت فرمود: ترك نماز. عرض كردم: شما ترك نماز را از گناهان كبيره به حساب نياورديد.
حضرت فرمود: اولين گناه كبيره چه بود؟ عرض كردم: كفر به خداوند. فرمود: شكي نيست كه تارك نماز كافر است. (وسائل الشيعه، ج 11، ص254)

گذرى بر زندگانى حضرت آيت الله العظمى بهجت
آية الله العظمى محمد تقى بهجت فومنى در اواخر سال 1334ه‍ .ق . در خانواده اى ديندار و تقوا پيشه ، در شهر مذهبى فومن (5) واقع در استان گيلان ، چشم به جهان گشود. هنوز 16 ماه از عمرش نگذشته بود كه مادرش را از دست داد و از اوان كودكى طعم تلخ يتيمى را چشيد.
درباره نام آيت الله بهجت خاطره اى شيرين از يكى از نزديكان آقا نقل شده است كه ذكر آن در اينجا جالب مى نمايد، و آن اينكه :
پدر آيت الله بهجت در سن 16 - 17 سالگى بر اثر بيمارى وبا در بستر بيمارى مى افتد و حالش بد مى شود به گونه اى كه اميد زنده ماندن او از بين مى رود وى مى گفت : در آن حال ناگهان صدايى شنيدم كه گفت :
((با ايشان كارى نداشته باشيد، زيرا ايشان پدر محمّد تقى است )).
تا اينكه با آن حالت خوابش مى برد و مادرش كه در بالين او نشسته بود گمان مى كند وى از دنيا رفته ، اما بعد از مدتى پدر آقاى بهجت از خواب بيدار مى شود و حالش رو به بهبودى مى رود و بالاخره كاملاً شفا مى يابد.
چند سال پس از اين ماجرا تصميم به ازدواج مى گيرد و سخنى را كه در حال بيمارى به او گفته شده بود كاملاً از ياد مى برد.
بعد از ازدواج نام اوّلين فرزند خود را به نام پدرش مهدى مى گذارد، فرزند دوّمى دختر بوده ، وقتى فرزند سوّمين را خدا به او مى دهد، اسمش را ((محمّد حسين )) مى گذارد، و هنگامى كه خداوند چهارمين فرزند را به او عنايت مى كند به ياد آن سخن كه در دوران بيمارى اش شنيده بود مى افتد، و وى را ((محمّد تقى )) نام مى نهد، ولى وى در كودكى در حوض آب مى افتد و از دنيا مى رود، تا اينكه سرانجام پنجمين فرزند را دوباره ((محمّد تقى )) نام مى گذارد، و بدينسان نام آيت الله بهجت مشخّص مى گردد.
كربلايى محمود بهجت ، پدر آيت اللّه بهجت از مردان مورد اعتماد شهر فومن بود و در ضمن اشتغال به كسب و كار، به رتق و فتق امور مردم مى پرداخت و اسناد مهم و قباله ها به گواهى ايشان مى رسيد. وى اهل ادب و از ذوق سرشارى برخوردار بوده و مشتاقانه در مراثى اهل بيت عليهم السّلام به ويژه حضرت اباعبد الله الحسين عليه السّلام عر مى سرود، مرثيه هاى جانگدازى كه اكنون پس از نيم قرن هنوز زبانزد مدّاحان آن سامان است .(6)
مناجات ذيل از آن نمونه است :
خدايا! حرمتِ ختم رسولان
به حقّ اعظم آن نور يزدان
به دندان و لب بشكسته آن
به حقّ زحمتش در راه قرآن
گذر از جرم ما يا حىّ سبحان !
خداوندا! به حقّ عرش اعظم
امير المؤ منين شاه معظّم
به آن فرقى كه زد [تيغ ] ابن ملجم
به دستى در ز خيبر كَند آسان
گذر از جرم ما يا حىّ سبحان !
به سوز سينه زهراى مضطر
به آب ديده دخت پيمبر
به پهلويى كه شد بشكسته از در
به طفل بى گناه محسنِ آن
گذر از جرم ما يا حىّ سبحان !

نام كتاب : برگى از دفتر آفتاب

شرح حال شيخ ‌السالكين حضرت آيت اللّه العظمى بهجت

اثر : رضا باقى زاده پُلامى

چهل حديث امام محمد باقر عليه السلام

قال الامام ابو جعفر محمد بن علی الباقر علیه السلام:

ادامه »