پای درس استاد (مرحوم آیت ا… آقامجتبی تهرانی(ره))

وقتی می‌خواهی از خدا تقاضا کنی،

نگاهی هم به سوابق گذشته‌ات بکن.

اگر اشتباه کرده‌ای، اوّل معذرت خواهی بکن!

و بگو: خدایا! من را ببخش ..

و بعد هم وقتی که می‌گویی بد کرده‌ام، نیتت این باشد

که دیگر خطایی مرتکب نشوی و بعد با صدق نیّت، استغفار کن.

خدا می‌ فهمد که من از ته دل طلب بخشش می‌کنم یا نه؟

او شرمندگی من را بهتر از خودم درک می‌کند.

مهم این است که امشب خدا به دل من و تو نگاه می‌ کند.

این متن روایت است که:

هنوز که استغفرلله را نگفته‌ای، صحیفه را پاک و تطهیرمان می‌کند.

خدا این است..

استاد پناهیان:

خدا مهربانتر از آن است که به ما یکبار فرصت زندگی بدهد و در حالی که بنده اش را عاشق وجود آفریده، دوران کوتاهی به ما
مهلت حیات بدهد.

قرآن مى‏ فرماید: «ما أنفقتُم من شى‏ء فهو یُخلِفُه»(سوره سبأآیه 39.) یعنى هرچیزى را انفاق كنید پاداش دارد؛چه كم باشد چه زیاد.

كمك ناچیز هم مى ‏تواند در جاى خود نقش داشته باشد، گاهى یك برگ زرد در یك حوض آب كشتى چندین مورچه مى ‏شود.

علاوه بر آنكه گاهى كمكِ اندك مورد نیاز است و بیش از آن لزومى ندارد، چنانكه براى تلفن عمومى پول خرد نیاز است و اسكناس قیمتى نقشى ندارد.

اگر خراشى به پوست دست وارد شود یك قطعه پارچه نازك كارساز است و لحاف و پتو نقشى ندارد.

سوزنِ بسیار نازكِ آمپول، موادّى را به بدن بیمار منتقل و او را نجات مى‏ دهد،در حالى كه تیرآهن ساختمانى این نقش را ندارد.

در حدیث مى‏ خوانیم: هیچ كار خوبى را كوچك نشمرید، شاید همان شما را نجات داد

و هیچ گناهى را سبك نشمرید، شاید همان سبب سقوط شما شد،چنانكه فرو رفتن میخ یا سوزن به توپى، كلّ بازى فوتبال را بهم مى‏ زندو پوست خیارى مى‏ تواند پهلوان وزنه‏ بردارى را چنان سرنگون كند كه نخاع او قطع و خانه‏ نشین شود.

آقاي قرائتي , در باب انفاق

حجت الاسلام والمسلمین حسینی قمی:

روزی از یک خیابان که هنوز نیمه کاره بود ،عبور می کردم که دیدم تعدادی از بچه ها دارند با سر اسکلتی فوتبال بازی می کنند. 

 من آن سراسکلت را گرفتم و با عصایم در خاک دفن کردم. هنگام شب خواب دیدم که آقایی به ظاهر مذهبی از من تشکر می کند. به او گفتم که من شما را نمی شناسم. او گفت که من صاحب جمجمه ای بودم که شما از بچه ها گرفتید. من مستحب این عقوبت بودم زیرا کله ی من کمی باد داشت و کمی تکبر داشتم ( البته ایشان فرد خوبی بوده )و باید مواخذه می شدم.
این حکایت به نقل از حاج آقا رحیم ارباب بوده است.

انسان موجودی مرکب از دو بعد ماده و معنی است و هر یک از دو بُعد وجودی او، نیازهای خاص خود را دارد که باید مورد ملاحظه قرار گرفته و برآورده گردد. دین مبین اسلام نیز نیازهای گوناگون انسان را مد نظر قرار داده و به عنوان مکتب اعتدال، افراط و تفریط در هیچ یک از حوزههای زندگی را اجازه نداده است.
خدای سبحان نیز در کنار اعطای عقل و شعور، و ارسال رُسُل همراه با کتاب و قانون، مواهب و نعمتهای فراوانیرا در دل طبیعت به ودیعه نهاده است تا انسان از نعمتهای الهی، برای رفع نیازهای مادی خود استفاده و بهرهبرداری نموده و در ساية تدبیر و تعقل، و هدایت و راهنمایی انبیای الهی، راه سعادت و کمال را تشخیص داده و سیر صعودی خویش را به سوی قرب حق، تا بی نهایت ادامه دهد.
ولیاز آنجایی که انسان موجودی حریص در مواجهه با مظاهر دنیا است، کنترل خود را از دست داده و راه افراط و تفریط را در پیش میگیرد، تمام سعی و همتش را در جهت جمع آوری زرق و برق دنیا، صرف نموده، زهد، تقوا، ساده زیستی و قناعت را به کلی فراموش مینماید و با تجملگرایی، در راه اسراف و افراط و گناه گام بر میدارد و در این راه هیچ چیزی چشم طمعش را پر نمیکند.

ادامه »