نقش اوقات فراغت در تکامل انسان

کارشناسان علوم اجتماعی، اوقات فراغت را معیاری برای تشخیص سلامت ساختار تربیتی جامعه می دانند. از این رو، بهره‏ بهرداری شایسته از زمانهای فراغت، جامعه را به سوی سازندگی اخلاقی و شکوفایی اقتصادی هدایت می کند. در مقابل، استفاده نامناسب از آن ناهنجاریهای اجتماعی را بیشتر خواهد کرد.

 امام صادق (علیه السلام) در بهره ‏گیری درست از زندگی می فرماید:  انسان اگر به کاری مشغول نباشد، از فرط بیکاری و بیهودگی، به کارهایی دست می زند که ضررش  بر او و نزدیکانش بسیار است. پس در می یابیم که اوقات فراغت، زمینه مناسبی برای شکل‏ گیری حس رضایت و توان انتخاب‏گری در هر فرد است؛

امری که لازمه احساس استقلال و خود شکوفایی آدمی است و این امر به نوبه خود، در رشد اخلاقی و فکری افراد اجتماع مؤثر است. اگر برنامه ‏های اوقات فراغت با جهت‏ گیری سودمند همراه باشد، بسیاری ازنابسامانیهای روحی و جسمی درمان می یابد و خلاقیتهای فردی و اجتماعی به بار خواهد نشست.

پیامد مثبت اوقات فراغت رشد و تعالی انسان‏ است از این رو، در روایتها توصیه شده است: «رستگار، کسی است که کار روز خویش را اصلاح کند و زیاده ‏روی ها و نقصانهای دیروزش راجبران سازد»­.

منبع:

جایگاه اوقات فراغت در اسلام ،جعفر کریمی، مهدی جمالی نژاد