يازده ذيقعدة - ميلاد مسعود امام علي بن موسي الرضا(ع) - سال 148 هجري قمري
نام مباركش: علي بن موسي الرضا(ع) و نسب پدري اش عبارت است از: امام موسي كاظم(ع)، بن امام جعفر صادق(ع)، بن امام محمد باقر(ع)، بن امام زين العابدين(ع)، بن امام حسين(ع)، بن امام علي بن ابي طالب(ع)، كه همگي از امامان معصوم بودند. شايان ذكر است كه از ميان امامان معصوم (عليهم السلام)، چهار تن از آنان به واژه زيباي “علي” ناميده شده اند و آنان عبارتند از امام اول (علي بن ابي طالب(ع))، امام چهارم (علي بن الحسين(ع))، امام هشتم (علي بن موسي الرضا(ع)) و امام دهم (علي النقي بن محمد تقي(ع)). كنيه آن حضرت، ابوالحسن است و چون كنيه امام موسي بن جعفر(ع) نيز ابوالحسن بود، كنيه امام رضا(ع) را ابوالحسن ثاني مي گويند. لقب هاي شريفش عبارتند از: رضا، صابر، رضي، وفي، فاضل و صديق. اما لقب “رضا” شهرت بيشتري دارد و آن حضرت را از اين جهت “رضا” ناميدند، كه پسنديده خدا در آسمان و مورد خرسندي رسول خدا(ص) و ائمه اطهار(ع) در زمين بود و دوستان و دشمنان، به اتفاق از وي خشنود و راضي بودند. نام مادرش “نجمه” و از بانوان فاضله، پرهيزكار و خردمند عصر خود بود.(1) از حميده مصفاة، مادر امام موسي كاظم(ع) روايت شد: هنگامي كه “نجمه” را از بازار بردگان خريدم و به خانه آوردم، شبي پيامبر اكرم(ص) را در خواب ديدم، كه به من فرمود: اي حميده! نجمه را به فرزندت موسي كاظم(ع) ببخش و به عقدش درآورد، زيرا به زودي از او فرزندي ديده به جهان گشايد، كه بهترين انسان روي زمين خواهد بود. پس من نيز او را به فرزندم موسي كاظم(ع) واگذار كرده و به عقدش درآوردم و پس از مدتي، علي بن موسي الرضا(ع) از وي ديده به جهان گشود و از آن زمان، حضرت امام موسي بن جعفر(ع)، نجمه را “طاهره” ناميد.(2) گفتني است كه براي اين بانوي شريف، نام هاي ديگري چون: أروي، سكن، تكتم، ام البنين، شقراء، خيزران، سمانه و صقر، نيز ذكر شده است. ولي معروفترين آن ها، همان “نجمه” مي باشد.(4) تولد بابركت امام رضا(ع) را برخي از معصومان پيش از وي، پيش گويي كرده و به آن بشارت داده بودند. از امام صادق(ع) در اين باره احاديث چندي وارد شده است. از جمله عبدالله بن فضل هاشمي روايت كرد: مردي از اهالي طوس در محضر امام جعفر صادق(ع) نشسته بود و آن حضرت به وي فرمود: به زودي از صلب فرزندم موسي، مردي به دنيا مي آيد كه مورد خشنودي خداوند سبحان درآسمان و خرسندي بندگانش در زمين خواهد بود. در سرزمين شما از روي ستم و دشمني مسموم و كشته مي گردد و در همان جا غريبانه به خاك سپرده مي شود. آگاه باش! هر كسي وي را در غربتش زيارت كند و بداند كه او امام و پيشواي شيعيان پس از پدرش بوده و از جانب خداوند متعال، مفترض الطاعه مي باشد، همانند كسي است كه رسول خدا(ص) را زيارت كرده باشد.(4) به هر روي، امام رضا(ع) در يازدهم ذي قعده سال 148 قمري در مدينه منوره ديده به جهان گشود و عالم هستي را با انوار الهي و ذاتي خويش، منور ساخت.(5) گرچه برخي از مورخان و سيره نگاران تاريخ تولد آن حضرت را در يازدهم ذي حجه سال 153 و برخي ديگر يازدهم ذي قعده سال 151 و يا سال 153 قمري ذكر كرده اند، وليكن معروف و مشهور ميان علماي ما، همان ذي قعده سال 148 قمري، چند هفته پس از شهادت جدش امام جعفر صادق(ع) مي باشد. نجمه خاتون، مادر امام رضا(ع) در حديثي گفت: هنگامي فرزندم رضا را به دنيا آوردم، پدرش امام موسي كاظم(ع) به من فرمود: او را بگير [و خوب نگه دار] زيرا او بقيه الله در زمين است.(6) امام رضا(ع) در 35 سالگي، پس از شهادت پدرش امام موسي كاظم(ع) به مقام امامت شيعيان نايل آمد و در 55 سالگي، در خلافت مأمون عباسي و با توطئه وي، در خراسان مسموم و در صفر سال 203 قمري به شهادت رسيد. 1- زندگاني چهارده معصوم (ترجمه اعلام الوري)، ص 423 2- همان و اثبات الهداة (شيخ حر عاملي)، ج3، ص 233 3- كشف الغمه (علي بن عيسي اربلي)، ج3، ص 71؛ اثبات الهداة، ج3، ص 233 4- اثبات الهداة، ج3، ص 233 5- زندگاني چهارده معصوم، ص 423؛ الارشاد (شيخ مفيد)، ص 591؛ منتهي الآمال (شيخ عباس قمي)، ج2، ص 256 6- اثبات الهداة، ج3، ص 233؛ وقايع الايام (شيخ عباس قمي)، ص 90
اذان صبح: 
طلوع آفتاب: 
اذان ظهر: 
غروب آفتاب: 
اذان مغرب: 
نیمه شب شرعی: 
