ماه فرو ماند از جمال محمد

سرو نباشد به اعتدال محمد

قدر فلک را کمال و منزلتي نيست

در نظر قدر با کمال محمد

ميلاد مسعود پيامبر اکرم صلي الله عليه و آله – اول عام الفيل / ۱۷ ربيع الاول

آخرين پيامبر الهي در 17 ربيع الاوّل از پدري به نام “عبدالله بن عبدالمطلب” و مادري به نام ” آمنه بنت وهب” ديده به جهان گشود و با انوار رخسار و جمال منوّرش، جهان تيره و تاريک، به ويژه عربستان را روشن گردانيد. پدرش عبدالله بن عبدالمطلب، پيش از تولد فرزندش محمد(ص)، در حالي که همسرش آمنه، به چنين فرزندي، حامله بود، به همراه ساير بازرگانان قريش، جهت سفر تجاري عازم شام گرديد و در بازگشت از شام، در يثرب (مدينه منوّره) بيمار شد و در همان جا درگذشت و توفيق ديدار نوزاد خويش را نيافت. وفات عبدالله، دو ماه و به روايتي هفت ماه پيش از تولد فرزندش حضرت محمد(ص) بود. امّا آمنه، مادر گرامي رسول خدا(ص)، که به تقوا، عفت و پاکيزگي در ميان بانوان قريش معروف بود، پس از تولد نور ديده ‏اش حضرت محمد(ص)، چندان در اين دنياي فاني زندگي نکرد. وي، دو سال و چهار ماه و به روايتي شش سال، پس از ميلاد رسول خدا(ص)، در بازگشت از يثرب، در مکاني به نام “ابوا” بدرود حيات گفت و در همان مکان مدفون شد.

رسول خدا(ص) پس از تولد، در کفالت جدش عبدالمطلب، بزرگ و سيد قريش مکه، قرار گرفت. عبدالمطلب جهت شير دادن نور ديده ‏اش محمد(ص)، در آغاز وي را به “ثويبه"، آزاد شده ابولهب سپرد ولي پس از مدتي وي را به “حليمه دختر عبدالله بن حارث سعديه” واگذار کرد. حليمه، در ظاهر اگر چه دايه وي بود، ولي در حقيقت به مدت پنج سال از او مراقبت و مادري کرد.

پيامبر اسلام(ص) از دوران کودکي داراي دو نام بود. يکي “محمّد” که جد بزرگوارش عبدالمطلب، براي وي برگزيد و ديگري “احمد” که مادر ارجمندش آمنه، آن را انتخاب کرده بود. از امام صادق(ع) روايت شد که ابليس، پس از رانده شدن از رحمت الهي، مي‏توانست به هفت آسمان رفت و آمد کند و خبرهاي آسماني را گوش دهد، تا اين که حضرت عيسي(ع) ديده به جهان گشود، از آن پس، ابليس از سه آسمان فوقاني ممنوع شد و تنها در چهار آسمان پايين‏تر، رفت و آمد مي‏کرد. ولي چون حضرت محمد(ص) به دنيا آمد، ابليس از تمام آسمان‏ها رانده شد و رفت و آمدش ممنوع گرديد و غير از او، تمامي شياطين نيز با تيرهاي شهاب از آسمان رانده شدند.

هم چنين روايت شده است که هنگام ولادت فرخنده حضرت محمد(ص)، ايوان کسري شکاف برداشت و چند کنگره آن فرو ريخت و آتش آتشکده بزرگ فارس خاموش شد؛ درياچه ساوه خشک گرديد؛ بت‏هاي مکه سرنگون شدند؛ نوري از وجود آن حضرت به سوي آسمان بلند شد که شعاع آن فرسنگ‏ها را روشن کرد؛ انوشيروان، پادشاه ساساني ايران و مؤبدان بزرگ دربار وي، خواب‏هاي وحشتناکي ديدند؛ پس از استقرار در زمين، گفت: «اَللّهُ أکْبَرُ وَ الْحَمْدُ لِلّهِ کَثيراً، سُبْحانَ اللّهِ بُکْرَهً وَ أصيلاً». گفتني است که تاريخ نگاران و سيره نويسان شيعه و اهل سنت، با اين که در سال و ماه تولد آن حضرت، اتفاق نظر داشته و مي‏گويند که آن حضرت در اوّل عام الفيل، برابر با سال 570 ميلادي و در ماه ربيع الاوّل ديده به جهان گشود، ولي درباره روز تولد وي، اختلاف نظر دارند. شيعيان، معتقدند که رسول خدا(ص) در روز جمعه، مصادف با 17 ربيع الاوّل، به دنيا آمد و اهل سنت مي‏گويند که تولد وي، روز دوشنبه دوازدهم ربيع الاوّل بوده است. اما از اين که سال تولد پيامبر(ص) را “عام الفيل” مي‏نامند، بدين جهت است که دو ماه و هفده روز پيش از تولد پيامبر(ص)، يعني در نخستين روز محرم سال 570 ميلادي، فيل سواران “ابرهه” به مکه هجوم آورده و قصد نابودي کعبه و مسجدالحرام را نمودند ولي با معجزه شگفت الهي سرکوب شدند.

تصویر محل تولد حضرت محمد (ص) در مکه

خانه ‏ای را که رسول خدا(ص) در آن متولد شده، با نام ‏«مولد النبی‏» می‏ شناسند. این مکان در نزدیکی مسجد الحرام و در انتهای باب صفا قرار دارد.

محل تولد پیامبر (ص) در ابتدای شعب ابی طالب قرار داشته و همینک در فاصله محل میلاد تا مسعی سنگ فرش است.

در تاریخ آمده است که وقتی رسول خدا(ص) به مدینه هجرت کرد، این خانه در اختیار عقیل، فرزند ابوطالب بود و پس از آن در اختیار اولاد و نوادگان وی قرار داشت. بعدها خیزران، همسر هارون، آن را خریداری کرد.

مسلمانان این خانه را گرامی می‏داشتند و به ویژه در شب تولد پیامبر(ص) مراسمی در آنجا برگزار می‏کردند. در پی روی کار آمدن دولت سعودی، همزمان با خراب کردن این قبیل اماکن، محل مولد النبی هم تخریب شد.

(سنگ فرش بین مسجد الحرام و محل تولد پیامبر (ص) )

تنها با اصرار شیخ عباس قطان شهردار وقت مکه و درخواست وی از ملک عبد العزیز قرار شد تا در آنجا کتابخانه‏ ای بنا کنند که امروزه به نام‏ «مکتبة مکة المکرمه‏» شناخته می‏شود.

در حال حاضر بر سر در این مکان تابلوئی با عنوان «مکتبة مکة المکرمه‏» نصب است.
منبع:

اصول الدين

سایت اطلاع رسانی عقیق

17 ربيع الاول - زادروز فرخنده امام جعفر صادق عليه السلام - سال 83 هجري قمري

امام جعفر صادق(ع) در روز جمعه، به هنگام طلوع فجر و به روايتي در روز دوشنبه، هفدهم ربيع ‏الاوّل سال 83 قمري ديده به جهان گشود و عالم انساني را با انوار طيّبه خويش تابناک نمود. پدرش امام محمد باقر(ع) وي را به نام عموي نياکانش جعفر طيّار(ع)، “جعفر” نام نهاد. حضرت جعفر بن محمد(ع) داراي يک کنيه معروف به نام “ابوعبدالله” و دو کنيه غير معروف به نام‏هاي ” ابواسماعيل” و ” ابوموسي” بود. هم چنين، داراي القابي چند بود که معروف‏ترين آن‏ها عبارت است از: صادق، صابر، طاهر و فاضل.

شيعيان و محبّان اهل بيت(ع)وي را به ” صادق آل محمد(ص) ” مي‏شناسند. زيرا آن حضرت، هرگز سخني جز راست و درست، چيزي نفرمود. پدر ارجمندش، امام محمد باقر(ع) است که نَسَب وي با دو واسطه به امير مؤمنان حضرت علي(ع) و با سه واسطه به پيامبر اکرم(ص) منتهي مي‏گردد.

مادر گرامي امام جعفر صادق(ع)، فاطمه، معروف به ” اُمّ فروه” از زنان نيکو سرشت، نيکوکار و نيکو رفتار عصر خويش بود. اين بانوي باتقوا و متدّين، از جهت فضيلت و منقبت، سرآمد زنان روزگار خود به شمار مي‏آمد و امام صادق(ع) در شأن و مقام وي فرمود: مادرم از زناني بود که ايمان داشت، تقوا پيشه کرده و نيکوکاري مي‏نمود و خدا، نيکوکاران را دوست دارد.

امام جعفر صادق(ع) به مدت دوازده سال، حيات با برکت جدّ گرامي ‏اش امام زين العابدين(ع) را درک کرد و از مکتب تربيتي و علمي وي بهره وافر يافت. هم چنين، آن حضرت به مدت 32 سال از وجود شريف پدرش امام محمد باقر(ع) برخوردار بود و در تمام رويدادهاي مهم در کنار پدر ارجمندش قرار داشت. مدت امامت امام جعفر صادق(ع)، 33 سال و ده ماه ( از ذي حجه سال 114 تا 25 شوال سال 148 قمري) بود و در ايّام زندگي با برکت خويش با خلافت غاصبانه چند تن از خلفاي اموي و دو تن از خلفاي عباسي به شرح ذيل معاصر بود:

1. عبدالملک بن مروان (65 – 86 ق)

2. وليد بن عبدالملک (86 - 96 ق)

3. سليمان بن عبدالملک (96 – 99ق)

4. عمر بن عبدالعزيز (99 - 101 ق)

5. يزيد بن عبدالملک (101 - 105 ق)

6. هشام بن عبدالملک (105 - 125 ق))

7. وليد بن يزيد (125 - 126 ق)

8. يزيد بن وليد (126 - 126 ق)

9. مروان بن محمد (126 - 132 ق)

10. ابوالعباس سفاح (132 - 136 ق)

11. منصور دوانقي (136 - 158 ق)

گفتني است که نُه نفر اوّل از طايفه بني اميه و دو نفر آخر از خاندان بني عباس بودند و آن حضرت از هر دو طايفه، سختي‏ها و بي‏مهري‏هاي فراواني ديد؛ اما چون آن امام بزرگوار در انتهاي دوران خلافت ستم کارانه امويان و در آغاز خلافت فريب‏کارانه عباسيان مي‏زيست، فرصت مناسبي به دست آورد تا در زمان انتقال خلافت از يک طايفه غاصب، به طايفه غاصب ديگر و سرگرم شدن آنان به يکديگر، مکتب اهل بيت(ع) را به مسلمانان بشناساند و زمينه ترويج و تبليغ اين مکتب را مهيّا سازد و از اين راه، بيشترين بهره را نصيب اسلام و مسلمانان نمايد.

آن حضرت با تشکيل حوزه علميه و تعليم شاگرداني مبارز، چون هشام، زراره و محمد بن مسلم، تحول شگرفي در جهان اسلام و مذهب شيعه پديد آورد و جهانيان را با اسلام ناب محمدي(ص) و مکتب حيات بخش اهل بيت(ع) آشنا ساخت. به همين جهت، وي را پايه گذار مذهب “اماميه” دانسته و شيعيان امامي اثناعشري را ” شيعه جعفري” مي‏گويند.

منبع :

دانشگاه علم وصنعت ايران (پايگاه مقاومت حضرت اميرالمؤمنين(ع))

مرکز جهاني اطلاع رساني مرجع عاليقدر حضرت آيت الله العظمي فاضل لنکراني(ره)

هشتم ربيع الاول، سالروز شهادت غم بار امام يازدهم شيعيان، امام حسن عسکري عليه السلام است. اين امام مظلوم که در عمر کوتاه خويش رنج ها و شکنجه هاي بسياري را تحمل کرد، پس از هشت روز مسموميت، به دست مزدوران معتمد عباسي (1) در سال 260 هـ. ق در 28 سالگي در سامرا به شهادت رسيد و کنار مرقد پاک پدرش به خاک سپرده شد. (2)
به همين مناسبت، هر ساله شيعيان در سراسر جهان تشيع، رخت ماتم به تن مي کنند و اين مصيبت جان سوز را به فرزندش، مهدي موعود (عج) تسليت مي گويند. در اين مقاله، به جنبه هايي از زندگي آن حضرت مي پردازيم.

معرفي امام حسن عسکري عليه السلام
نام مبارک امام يازدهم، حسن و کنيه معروفشان، ابومحمد است و معروف ترين لقب آن حضرت، عسکري است؛ زيرا ايشان و امام هادي عليه السلام را در منطقه اي نظامي نگه مي داشتند تا کاملاً زير نظر باشند. چون نام آن محله «عسگر» بود، اين دو امام به «عسکريين» شهرت يافتند. (3) مادر امام عسکري را حديثه، حديث، سوسن (4) و سليل (5) ناميده اند که از زنان پرهيزکار و پاک دامن زمان خويش بود. در فضيلت او همين بس که پس از شهادت امام عسکري عليه السلام، خانه اش پناهگاه شيعيان گرديد. (6) آن حضرت، در هشتم يا دهم ربيع الثاني سال 232 هـ. ق در مدينه به دنيا آمد و در 22 سالگي به امامت رسيد. مدت امامت حضرت، شش سال بود. (7)

ادامه »

[نعمت میلاد پیامبر اکرم صلّی اللّه علیه و آله و سلّم]

ماه ربیع الاول همانگونه که از اسم آن پیداست بهار ماه ها می باشد، به جهت اینکه آثار رحمت خداوند در آن هویداست. در این ماه ذخایر برکات خداوند و نورهای زیبایی او بر زمین فرود آمده است. زیرا میلاد رسول خدا صلّی اللّه علیه و آله و سلّم در این ماه است و می توان ادعا کرد از اول آفرینش زمین رحمتی مانند آن بر زمین فرود نیامده است زیرا برتری این رحمت بر سایر رحمت های الهی مانند برتری رسول خدا بر سایر مخلوقات است. و همانطور که او داناترین مخلوقات خداوند و برترین آنها و سرورشان و نزدیکترین آنها به خداوند و فرمانبردارترین آنها از او و محبوبترین شان نزد او می باشد، این روز نیز برتر از سایر روزهاست. و گویا روزی است که کامل ترین هدیه ها، بزرگترین بخشش ها، شامل ترین رحمت ها، برترین برکت ها، زیباترین نورها و مخفی ترین اسرار در آن پی ریزی شده است.

پس بر انسان مسلمان که برتری رسول خدا صلّی اللّه علیه و آله و سلّم را قبول داشته و مراقب رفتار با مولایش می باشد واجب است این روز را به گونه ای وصف ناپذیر برتر از هر وقت و روز دیگری بداند. چون در مثل چنین روزی سرچشمه فضایل و برتری ها بر این امت فرود آمد، تمام برکت های نبوت و امامت و کتاب و شریعت فقط با وجود رسول خدا صلّی اللّه علیه و آله و سلّم آشکار شد که ابتدای آن در این روز مبارک بود. و زمانی که با عقل و شرع برتری این روز ثابت شد، بر مسلمان مراقب واجب است با تمام تلاش خود در شکرگزاری این نعمت بزرگ کوشش و سعی کند که این رحمت وسیع را توسعه داده و این روز را بزرگترین عید خود بداند، با طاعات تام و تمام به خداوند نزدیک شده و با توسلات کامل به رسول خدا توسل پیدا کند.
وقایع ماه ربیع الاول
شب اوّل:

این شب به نام «لیلة المبیت» مزیّن است، در این شب یک حادثه مهمّ تاریخی واقع شد و آن این که در سال سیزدهم بعثت، رسول خدا صلی الله علیه وآله از مکّه به قصد هجرت به سوی مدینه، از شهر خارج شد و در «غار ثور» پنهان گردید و امیر مؤمنان علی علیه السلام برای اغفال دشمنان، فداکارانه در بستر رسول خدا صلی الله علیه و آله خوابید و مشرکان قریش که خانه رسول خدا صلی الله علیه و آله را محاصره کرده بودند، به گمان آن که رسول خدا صلی الله علیه و آله در بسترش آرمیده است، تا صبح منتظر ماندند و چون صبحگاهان با شمشیرهای برهنه به منزل آن حضرت هجوم بردند تا رسول اللّه صلی الله علیه و آله را بکشند، علی علیه السلام را دیدند که از آن بستر برخاست! بدین سان، رسول خدا صلی الله علیه و آله در فرصتی مناسب خود را از چنگال مشرکان قریش نجات داد و علی علیه السلام نیز با این فداکاری، عشق و علاقه و برادری خود را نسبت به رسول خدا صلی الله علیه و آلهنشان داد؛ این در حالی بود که هر زمان ممکن بود کسی را که در بستر خوابیده به قتل برسانند.

آیه شریفه «وَ مِنَ النّاسِ مَنْ یَشْرِی نَفْسَهُ ابْتِغاءَ مَرْضاتِ اللّهِ وَ اللّهُ رَءُوفٌ بِالْعِبادِ؛ بعضی از مردمِ (با ایمان و فداکار) جان خود را در برابر خشنودی خدا می فروشند؛ و خداوند نسبت به بندگان مهربان است»(سوره بقره، آیه 207) در حقّ آن حضرت نازل شد.

سال هجرت رسول خدا صلی الله علیه وآله مبدأ تاریخ مسلمانان است و تحوّلی عظیم در جهان اسلام روی داد.

منبع : کتاب مفاتیح الجنان؛ کتاب مفاتیح نوین؛ کتاب المراقبات , اختصاصی پایگاه حوزه

در شب اول ماه ربيع‌الاول فرادى با در دست داشتن شمع پشت درب مساجد مراجعه و با كوبيدن به درب مساجد و خواندن اذكارى توسل جسته و حاجات خود را طلب مى‌نمايند،

نظر حضرتعالى در اين باره چيست؟

عمل مذكور مستند روايى ندارد و شيوه‌اى قابل تأييد نيست. اگر چه اصل اذكار و ادعيه و طلب حاجات از خداوند متعال عمل پسنديده‌اى است، لكن اشكال در شيوه عمل به نحو ياد شده است

منبع: دفتر مقام معظم رهبری (مدظله العالی)