شیرین ترین و لذیذترین میوه ای که انسان از شجره شریعت می چیند، میوه تقواست؛ چراکه کرامت آدمی در نزد پروردگار، بسته به مرتبه تقوای اوست.

در پیشگاه خداوند، با میزان تقوا آدمی را می سنجد، نه با موازین اعتباری و قراردادی خودساخته بشر. تقوا به آدمی بصیرت، شجاعت و حق گرایی می بخشد و در برابر شک ها، شبهات و مصیبت ها، چونان سدّی استوار ایستادگی می آموزد.

مؤمن، در برابر وسوسه های ظلمت افزای باطل، به نوری نورانی است که او را راهنمایی می کند. این بصیرت دنیوی، در آخرت نیز همراه آدمی است؛ چرا که در آن جا، حاصلی را درو می کنیم که در دنیا کشته ایم. این سخن گران قدر علی علیه السلام است که فرمود: «بدون تردید، بهترین توشه [دنیا و آخرت] تقواست».

علی (علیه السلام) تجلی اوج و عروج ایمان بود و مظهر شایسته بنده ناب. «یقین» با ذرّه ذرّه وجود علی (علیه السلام)در هم آمیخته بود. او در شکوه همه عظمت های هستی، در ژرفای زیبایی های همه نقش بندی های نقاش آفرینش، در رمز همه خوشایندها، در راز همه مصیبت ها، و در حکمت نهفته همه رخ دادها، دست پنهان و پیدای خدا را می دید؛ از این رو پیوسته می گفت: «اگر همه پرده های پندار به کناری رود، یقین علی افزوده نگردد».

                                                    هر کس که پس پرده گرفتار آید           کوشد که رهی از آن برون بگشاید
                                                               گر پرده غیب نیز یک سو گردد              هرگز به یقین من نمی افزاید

علی علیه السلام بی کرانِ عروجِ کمال انسان تا اوج عرش خداوندی است. او آغاز حیرت آدمی است؛ حیرتی عاجزانه و فقیرانه که روح های بزرگ را در برابر عظمت خود به زانو درمی آورد. علی، سرفرازترین قله معرفت است که آفتاب جمالش به جویندگان دانایی و عشق، نور می دهد و از سخاوت آسمانی اش بر دل های مردمان باران رحمت می بارد.

علی، شکوه اقیانوسی است که از هم آمیختن دریاهایی از ایمان و ایثار و شجاعتی از جنس اخلاص و تقوا، بنیان گرفته و غواصان حکمت و معنا را به تحیر واداشته است. اینک ما همان «گدایان مسکین» ایم که در پی «نگین پادشاهی» بر در خانه خورشید گرد آمده ایم، و با اشارتِ حال، مشتاق نَمی ازیم لطف اوییم تا با بذلِ نگاهش، ضمیر خشک وجودمان را سرشارِ بزمی از شور و شوق و شعف الاهی سازد که هنوز فروغ فروزانش از پس قرن، دست گیر شیفتگان است

گاه در زندگی، تمام درها به روی انسان بسته می شود، به گونه ای که هرطرف که روی می کند با مشکل یا مشکلاتی روبه رو می شود.

این قبیل مواقع فرصت های خوبی برای بیدارشدن و بازگشت به سوی خداست.

در این هنگام اگر انسان از روی اخلاص از ذات مقدس حضرت حقّ کمک بگیرد، امدادهای الهی به کمک او می آید و نسیم های رحمت پروردگار او را در بَر می گیرد و از راه هایی که هرگز باور نداشت، درهای بسته به رویش گشوده می شود.

امام جواد علیه السلام در این باره می فرمایند: «اگر درهای آسمان و زمین به روی کسی بسته شود و او پرهیزکاری پیشه کند، خداوند در کار او گشایش می دهد».

حضرت امام محمدتقی علیه السلام میوه دل ثامن الحجج علیه السلام در دهم رجب 195 ق در مدینه منوّره زاده شد و بر شاخسار امامت شکوفا گشت.

پدر بزرگوارش حضرت امام رضا علیه السلام و مادرش بانوی گرامی و بافضیلتی به نام «سبیکه» است که امام رضا علیه السلام او را «خیزران» نامید. حضرت همواره از ایشان به نیکی یاد کرده او را با تعابیری چون بانویی پاک دامن و بانوی بافضیلت نام می بردند.