حركت امام رضا (عليه السلام ) از مدينه به سوى مرو (200 هجری قمری)
تاریخ وقوع: 25 ذی القعده

در اين روز در سال 200 هجرى حضرت رضا (عليه السلام ) از مدينه به سوى مرو حركت كردند.

مامون رجاء بن ابی ضحّاک را برای آوردن حضرت مامور کرد و به او دستور داد که حضرت را از راه اهواز بیاورد و از طریق کوفه و قم عبور ندهد.

هنگامی که خواستند حضرت را به طرف خراسان حرکت دهند امام داخل مسجد رسول خدا صلی الله علیه وآله وسلم شد تا با ان حضرت وداع کند و این کار را چند مرتبه انجام داد و هر بار کنار قبر شریف می رفتند و بر می گشتند و صدای مبارک به گریه و ناله بلند بود.

حضرت رضا علیه السلام می فرمایند: هنگامی که خواستم از مدینه خارج شوم خانواده ام را جمع کردم و آنها را امر کردم که بر من گریه کنند به گونه ای که صدای آنان را بشنوم بعد 12000 دینار بین انان تقسیم کردم و گفتم : همانان من به نزد زن و فرزندم باز نخواهم گشت.(1)

1- عیون اخبار الرضا ج1 ص235

منبع: تقویم شیعه

روز دَحوُالارض
تاریخ وقوع: 25 ذی القعده
روز دَحوُالارض براي اهل معني و صاحبان سير و سلوك، يكي از روزهاي مهم سال است كه شيخ عباس قمي در مفاتيح الجنان اعمال زيادي براي اين روز نقل مي‏كند. از جمله مي‏گويد: يكي از چهار روزي است كه روزه‏اش بسيار سفارش شده است و اين روزي است كه رحمت خدا در زمين منتشر گرديده است.

حركت پيامبر از مدينه براي حجه الوداع بنابر نقلی(10 هجری قمری )
تاریخ وقوع: 25 ذی القعده

پيامبر اكرم صلی الله علیه و آله از آغاز ذی القعده سال دهم قمري به تمام مناطق مسلمان‌نشين و طوائف و قبائل مسلمان عربستان خبر داد كه وي در اين ماه به مكه معظمه خواهد رفت و مراسم عمره و حج را به جاي خواهد آورد و هر كسي مايل است، وي را همراهي كند زاد و توشه خويش برگيرد و به سوي مكه معظمه حركت نمايد.

امام علی بن ابي‌طالب علیه‌السلام كه در اين ايام از سوي پيامبر اكرم صلی الله علیه و آله در سرزمين “يمن” بسر مي‌برد و علاوه بر دعوت و تبليغ اسلامي، با دشمنان اسلام در آن ديار مبارزه مي كرد، پيكي به وي از سوي پيامبر صلی الله علیه و آله رسيد كه او نيز به سوي مكه معظمه حركت نمايد. امام علي بن ابي‌طالب علیه‌السلام به محض دريافت نامه پيامبر صلی الله علیه و آله به همراه ياران خويش عازم مكه شد.

پيامبر خدا صلی الله علیه و آله پس از فراهم آوري تداركات سفر و امكانات لازم، به همراه دختر گرامي‌اش حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها و تمامي همسران خود، در 25 ذی القعده و به قولي در 26 اين ماه، از مدينه خارج شد. در اين سفر روحاني و به ياد ماندني در حدود يكصد و چهار هزار و يا يكصد و بيست و چهار هزار نفر از مسلمانان شركت نمودند.

حضرت علي علیه‌السلام نيز كه به همراه ياران خويش به سوي مكه عازم شده بود، يكي از يارانش را جانشين خويش در سپاه تحت فرمانش گذاشت و زودتر از آنان، به سوي مكه حركت كرد. بدين جهت، چند روز زودتر از يارانش به پيامبر صلی الله علیه و آله ملحق شد.

حضرت علي علیه‌السلام در نزديكي‌هاي شهر مكه معظمه به پيامبر صلی الله علیه و آله و ساير مسلمانان رسيد و پيامبر صلی الله علیه و آله با ديدن وي بسيار خرسند و خوشحال شد.[۱]

اين سفر، چون آخرين سفر رسول خدا صلی الله علیه و آله به مكه معظمه جهت انجام مراسم حج بود، به “حجة الوداع” شهرت يافت. گفتني است كه پيامبر اكرم صلی الله علیه و آله در بازگشت از همين سفر زيارتي، در مكاني به نام “غدير” حضرت امام علی علیه‌السلام را به عنوان جانشين خويش معرفي كرد. اين واقعه در 18 ذی الحجه خواهد آمد.

1- نك: كشف اليقين علامه حلی، ص 238؛ تاريخ الطبري، ج 2، ص 401؛ تاريخ ابن خلدون، ج 1، ص 452؛ فرازهايي از تاريخ پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله جعفر سبحانی، ص 503؛ وقايع الأيام شیخ عباس قمی، ص 102

منبع: پایگاه دانشنامه اسلامی

ولادت حضرت ابراهيم و حضرت عيسي بن مریم (علیهم السلام)
تاریخ وقوع: 25 ذی القعده
بنا به روايتي از امام علي بن موسي الرضا علیه السلام، در شب بيست و پنجم ذی القعده، دو پيامبر بزرگ الهي، يعني حضرت ابراهيم خليل الرحمن علیه السلام و حضرت عيسی بن مريم علیه السلام ديده به جهان گشودند.[1]
البته درباره تولد حضرت ابراهيم علیه السلام روايت ديگري نيز نقل گرديد.[2]
شايان ذكر است كه حضرت ابراهيم علیه السلام در عصر ديكتاتوري نمرود بن كنعان، در سرزمين “بابِل” متولد گرديد و با اين حاكم ستمگر و بت پرستي مردم نادان، به مبارزه همه جانبه برخاست و صدها سال بعد، در سرزمين فلسطين، حضرت عيسي علیه السلام از مادري باكره و شوهر نديده، بنام حضرت مريم بنت عمران سلام الله علیها، پا به عرصه گيتي نهاد و به اصلاح و ارشاد يهوديان گمراه و ستمگر شام و فلسطين پرداخت.
[1] ثواب الأعمال (شيخ صدوق)، ص 104.
[2] الاقبال بالاعمال الحسنه (سيد بن طاووس)، ج 2، ص 36.
منبع: پایگاه دانشنامه اسلامی

بناي كعبه توسط حضرت آدم (علیه السلام)
تاریخ وقوع: 25 ذی القعده
بنا به فرموده خداوند متعال در قرآن كريم، نخستين خانه اي كه در روي زمين براي عبادت پروردگار منان بنا گرديد، كعبه معظمه بود [اِنَّ اَوَّلَ بَيْتٍ وُضِعَ لِلنّاسِ لَلَّذي بِبَكَّهَ مُبارَكاً وَ هُدًي لِلْعالَمينَ.[1] نخستين خانه اي كه براي مردم (و نيايش خداوند) قرار داده شد، همان است كه در سرزمين مكه است، كه پربركت و مايه هدايت جهانيان است.]
اميرمومنان علي بن أبي طالب(ع) فرمود: أنّ أوّل شيئ نزل من السّماءِ إلي الأرض لهو البيت الذي بِمكّه، انزله الله ياقوﺔﺗ حمرا …[2]
يعني: نخستين چيزي كه از آسمان به زمين فرود آمد، همان خانه [مقدسي] است كه در مكه است. خداوند سبحان، آن را به صورت ياقوت سرخ نازل فرمود…
هم چنين آن حضرت در نهج البلاغه، در اين باره فرمود: الا ترون ان الله سبحانه، اختبر الاولين من لدن آدم صلوات الله عليه الي الآخرين من هذا العالم باحجار لا تضر و لا تنفع، و لا تبصر و لا تسمع، فجعلها بيته الحرام الذي جعله الله للناس قياما …[3]
يعني: آيا نمي بينيد كه خداوند سبحان، پيشينيان را از زمان حضرت آدم(ع) تا آخرين نفر از اين جهان، آزمايش نموده است به سنگ هايي [كه كعبه معظمه از آن بنا شده است و] نه زيان دارد و نه سود مي بخشد و نه مي بيند و نه مي شنود، پس آن سنگ ها را بيت الحرام خود قرار داد و آن را خانه اي براي [عبادت و پرستش] بندگان بر پا داشت.
به هر روي، اين خانه مقدس و مبارك، از زمان حضرت آدم(ع) تاكنون محل عبادت موحدان و تقوا پيشه گان بوده است و توسط حضرت آدم(ع) و با دستياري جبرئيل(ع) بنا گرديد.
بنا به نقل شيخ عباس قمي(ره)، تاريخ بناي كعبه معظمه از سوي حضرت آدم(ع) مصادف با 25 ذي قعده بوده است.[4]
[1] سوره آل عمران، آيه 96
[2] مجمع البيان (علامه طبرسي)، ج 2-1، ص 389
[3] نهج البلاغه، خطبه 234 (خطبه قاصعه)، فراز 28
[4] وقايع الايام (شيخ عباس قمي)، ص88
منبع: پایگاه دانشنامه اسلامی