برخی آداب و مراسم برای نوزاد

در سیره تربیتی معصومین علیهم‏السلام از لحظه تولد نوزاد، فعالیتهای تربیتی آغاز مي‏گردد و با اینكه نوزاد توان بالفعل درك اشیاء و اعمال را ندارد امّا در عین حال انجام برخی آداب و مراسم برای تربیت صحیح او درآینده مؤثر است، از این رو علی علیه‏السلام در ضمن حدیث چهارصدگانه خود به اصحابش، آنان را به انجام این آداب در هنگام ولادت فرزندانشان توصیه نموده‏ اند:

« در روز هفتم برای فرزندانتان عقیقه نمایید و به مقدار وزن موهای سر فرزندتان نقره صدقه دهید. رسول خدا صلي‏ الله‏ علیه‏ و‏آله نسبت به حسن و حسین و سایر فرزندانش اینچنین رفتار نمود. » 1

و در قسمت دیگر حدیث مي‏فرماید:

« فرزندان خود را روز هفتم ختنه كنید و گرما و سرما شما را از این كار بازندارد كه این باعث پاكیزگی بدن نوزاد است… » 2

1- صدوق، محمد بن علی بن الحسین، الخصال، ترجمه و تصحیح احمد فهری، ص751.

2- همان، ص776 و حرّ عاملی، وسائل الشیعه، ج15،ص153.

انديشه قم

از دانش ما به فرزندانتان تعلیم دهید

امام علی علیه السلام فرموده اند:

« علّموا صبیانكم من علمنا ماینفعهم اللّه به لاتغلب علیهم المرجئة برأیها »

به كودكان خود آن مقدار از دانش ما كه به‏حال آنان مفید است، تعلیم دهید تا اندیشه و نظر مرجئه* برآنان غالب نگردد

حسّر عاملی، محمد بن حسن، وسائل الشیعه، ج15، ص197 به‏نقل از خصال صدوق، ج2، ص157 و ابن‏شعبه حرانّی، تحف‏العقول، ص68.

انديشه قم

اظهار محبت ‏به فرزندان

محبت‏به فرزندان امرى درونى است كه خداوند آن را در دل‏والدين به وديعت نهاده است. اما آنچه در اين ميان مهم مى‏نمايدو آثار تربيتى در پى دارد ابراز آن است. اين امرى اختيارى است‏و والدين و مربيان مى‏توانند در پرتو آن زمينه تربيت صحيح رافراهم آورند. چه بسيارند والدينى كه در برابر فرزندان خود محبت فراوان‏دارند اما آن را ابراز نمى‏كنند در حالى كه محبت وقتى سازنده وتاثير گذار خواهد بود كه فرد مورد محبت از آن آگاهى يابد.امام حسين(ع)به عنوان الگوى تربيتى مطمئن و كامل محبت‏به‏فرزندان را از نيازهاى ضرورى آنان دانسته، در قالبهاى گوناگون‏به ابراز آن مى‏پرداخت. گاه با در آغوش گرفتن و به سينه‏چسبانيدن خردسالان، زمانى با بوسيدن آنان و گاه با به زبان‏آوردن كلمات شيرين و محبت‏آميز.

عبيدالله بن عتبه چنين مى‏گويد: «كنت عندالحسين بن على(عليهماالسلام)اذ دخل على بن الحسين‏الاصغر فدعاه الحسين(ع)و ضمه اليه ضما و قبل مابين عينيه ثم‏قال: بابى‏انت اطيب ريحك و احسن خلقك…»

«نزد حسين بن على(ع)بودم كه على بن حسين(ع)وارد شد. حسين(ع)(امام سجاد(ع))او را صدا زد، در آغوش گرفت و به سينه‏چسبانيد، ميان دو چشمش را بوسيد و سپس فرمود: پدرم به فدايت‏باد، چقدر خوشبو و زيبايى!»

بحار الانوار،

آرامش با قرآن
از فاضل گرانقدر جناب آقاي علي آقايي «عراقچي همداني» شنيدم كه فرمود: در سال 1342 ماه محرم كه من در كبوتر آهنگ همدان منبر مي‌رفتم، انقلاب از قم به رهبري داهيانه حضرت امام خميني(ره) آغاز شد، تا آن كه ما خبر دستگيري امام خميني(ره) را به وسيله راديو شنيديم و از اين جهت همه نگران و ناراحت شديم و من در فكر شدم كه اين داستان، آخرش به كجا مي‌رسد و سرنوشت ملت و كشور چه خواهد شد، خصوصا عاقبت امام خميني(ره) چه مي‌شود با اين وضعي كه پيش آمده و دستگاه جبار ايشان را دستگير كرده بودند،‌ در اين هنگام به خاطرم رسيد كه براي آگاه شدن از عاقبت اين كار به قرآن كريم تفأل نمايم.

ادامه »

چرا تلاوت اشتباه؟!
گويند حاجي ملا احمد نراقي را فرزندي بود كه علاقه به او داشت و او مريض شد به نحوي كه حاجي مأيوس شد و بي اختيار از خانه ديوانه‎وار بيرون آمد.
در ميان كوچه‎هاي كاشان راه مي‎رفت، ناگاه درويشي پيدا شد و به حاجي سلام كرد و عرض كرد: چرا پريشاني؟ حاجي فرمود: فرزندم مريض است و مأيوس گشته‎ام.
درويش گفت: اين كه مطلب سهلي است.
پس عصاي نيزه‎دار خود را بر زمين زد و سوره حمد را بدون قرائت و شرايط خواند و نفسي دميد و گفت: حاجي، برو كه پسر تو شفا يافت.
حاجي تعجب كرد و احتمال صدق داده به خانه مراجعت نمود، ديد كه فرزندش عرق كرده و صحّت يافته است، حاجي بسيار در تعجب شد و در عقب درويش كسي را فرستاد و جميع شوارع و خيابانهاي كاشان را گشتند و درويش را نيافتند، پس از هفت هشت ماه حاجي يك روز در كوچه درويش را ديد به او گفت: اي درويش، تو مردي هستي كه در طريقت قدم مي‎زني و صاحب نفَس هستي و ليكن آن روز سوره حمد را خوب تلاوت نكردي و قرائت تو صحيح نبود، البته در تعليم و تعلّم احكام شرعيه ساعي باش.
درويش گفت: اكنون كه حمد ما تو را پسنديده نيامد آن را پس مي‎خوانم پس، عصا را بر زمين نصب كرد و دوباره سوره حمد را تلاوت كرد و نفَسي زد و گفت: برو.
حاجي به خانه آمد، ديد همان پسرش مريض شده و به همان مرض وفات يافت.
قصص العلماء