فضيلت زيارت حضرت معصومه در كلام امام رضا(ع) و امام جواد(ع)
امام رضا(ع) خطاب به «سعد بن سعد اشعري»‌فرمودند:‌اي سعد! از ما قبري در نزد شما هست. سعد مي-گويد:‌عرض كردم:‌فدايت گردم، آيا قبر فاطمه دختر حضرت موسي بن جعفر(ع) را مي فرماييد؟‌امام رضا فرمودند:‌آري، هر كس او را زيارت كند در حالي كه عارف به حقّ او باشد،‌بهشت از آن ِاوست. پس هرگاه به كنارِ قبر او آمدي، بالاي سرش بايست و 34 مرتبه الله اكبر، 33 مرتبه سبحان الله، 33 مرتبه الحمدلله بگو. آن‌گاه بگو: السلام علي آدَمَ صَفْوَةِ اللهِ ـ‌تا پايان زيارت شريفه ـ
نيز از امام رضا(ع) روايت شده كه فرمودند:‌هر كس حضرت معصومه(س) را در قم زيارت كند، همانند كسي است كه مرا زيارت كرده باشد.
از امام جواد(ع) روايت شده كه فرمود:‌ «مَنْ زارَ عَمَّتي بِقُمْ فَلَهُ الجَنَّهُ‌؛ هر كس عمه ام را در قم زيارت كند، بهشت از آنِ اوست».

سبطين

جلال و جبروت حضرت فاطمه معصومه(س)
نقل شده كه حضرت آيت‌الله العظمي مرعشي نجفي(ره) به طلاب مي فرمود:‌علت آمدن من به قم اين بود كه پدرم آقا سيد محمود مرعشي نجفي (كه از زهّاد و عبّاد معروف بود) چهل شب در حرم حضرت علي(ع) بيتوته نمود كه آن حضرت(ع) را ببيند. شبي (در حال مكاشفه) حضرت را ديده بود كه به ايشان مي فرمايد:‌سيد محمود، چه مي‌خواهي؟‌عرض مي كند:‌مي خواهم بدانم قبر فاطمه زهرا(س) كجاست تا آن را زيارت كنم. حضرت فرموده بود:‌من كه نمي توانم برخلاف وصيتِ آن حضرت قبر او را معلوم كنم. عرض كرد:‌پس من هنگام زيارت چه كنم؟‌حضرت فرمود:‌خدا جلال و جبروت حضرت فاطمه(س) را به فاطمه معصومه(س) عنايت فرموده است. هر كس بخواهد ثواب زيارت حضرت زهرا(س) را درك كند، به زيارت فاطمه معصومه(س) برود.

سبطين

او فاطمه ي چهارده معصوم است!

دهم ربيع الثاني سال 201 ه ق؛ سالروز رحلت حضرت فاطمه معصومه (س)
حضرت فاطمه ي معصومه، بنت موسي بن جعفر که درود خداوند بر آن دو بزرگوار باد در ذيالقعده سال 173 ه ق در مدينه متولد شد.
حضرت فاطمه معصومه(س) در تحت تربيت پدر بزرگوارش، حضرت موسي بن جفعر(ع) و برادر گرامي اش حضرت رضا(ع) به مقام والايي رسيد. ارزش متعالي ايشان را در اين جمله ي کوتاه که از پدر بزرگوارش نقل شده، مي توان يافت : «فداها ابوها» يعنى: «پدرش به فدايش!»
حضرت امام کاظم(ع) بواسطه ي علاقه خاص به نام مادر بزگوارشان، نام چهار دخترشان را «فاطمه» نهادند:
1- فاطمه کبري(حضرت فاطمه ي معصومه) 2- فاطمه وسطي 3- فاطمه صغري 4- فاطمه اخرى؛ که در برخي منابع با نام «فواطم اربعه» از آنها ياد شده است.
به جز دو لقب معروف، القاب ديگري نيز به ايشان نسبت داده شده است: «طاهره» ، «حميده»، «رشيده»، «تقيه» ، «رضيه»، «اخت الرضا» و «صديقه».

سبطين

سفر حضرت معصومه (سلام الله علیها) به قم
از معروف ترين وقايع زندگاني حضرت معصومه(س) سفر آن حضرت به ديار قم است. از قرار معلوم، به واسطه ي عشق و علاقه ي خاص ايشان به برادر بزرگوار، هم چنين نامه اي که از امام به دست ايشان رسيد،

عزم سفر به ايران نمود. هنگامي که موکب شريف ايشان به «ساوه» رسيد آن حضرت به بيماري مبتلا شدند؛ در آن حال، ترجيح دادند که در قم باشند.
وقتي اهل قم آگاه شدند که قرار است دختر امام کاظم (ع) به قم تشريف فرما شوند، به استقبال ايشان شتافتند. در ميان آن جمع، «موسي بن خزرج » در اين کار مقدم همه ي آنان بود؛ همين که به خدمت آن مکرمه رسيد، مهار ناقه ي آن حضرت را گرفت و ايشان را با اجلال تمام به قم آورد و خانه خود را به نور حضور ايشان روشن ساخت. خانه ي «موسي بن خزرج» به احترام اقامت هفده روزه ي آن بانوي بزرگ اسلام به صورت مدرسه در آمد و به «مدرسه ي ستّيه» موسوم گريد و محراب عبادت ايشان به نام «بيت النّور» تا امروز، عبادتگاه خاص و عام شده است .

منبع :مهر

زيارت حضرت معصومه (سلام الله علیها)، زيارت فاطمه(سلام الله علیها) است

بارگاه حضرت معصومه (س) در قم، زيارتگاه خاص و عام شده است و چه بسا بزرگاني که به قم مهاجرت نموده، تا از فيوضات آن مزار نوارني بهره مند شوند؛ از جمله ي آن بزرگان، حضرت آيت الله مرعشي نجفي است. ايشان تعريف نموده اند که علت آمدن من به قم اين بود که پدرم، آقا سيد محمود مرعشي(که از زهّاد و عبّاد معروف بود) چهل شب در حرم حضرت امير(ع) بيتوته نمود و معتکف شد تا آن حضرت را زيارت کند؛ شبي در حال «مکاشفه » ديده بود که آن حضرت به او مي فرمايد: «سيد محمود! چه مي خواهى؟» عرض مي کند: «مي خواهم بدانم قبر فاطمه ي زهرا (س) کجاست، تا آن را زيارت کنم.» حضرت فرموده بود: «خداوند «جلال» و «جبروت» حضرت فاطمه زهرا(س) را به فاطمه ي معصومه (س) عنايت فرموده است؛ هر کسي بخواهد ثواب زيارت حضرت زهرا(س) را درک کند، به زيارت فاطمه معصومه (س) برود.»
خود آيت الله مرعشي نجفي در آن زمان به طلاب مي فرمودند که «شصت سال است که هر روز، من اول زائر حضرت هستم!»
پي نوشت:
1- تاريخ قم؛ ص 213 و بحار 48/290 . (به نقل از «کريمه ي اهل بيت» ص 177 )