خورشيد6

بيست و يكم: دادن قوت چهل مرد به هر يك از اعوان و انصار آن حضرت. چنانكه در كافى است از عبدالملك بن اعين كه گفت: برخاستم در نزد ابى جعفر (عليه السلام)، تكيه كردم بر دستم، پس گريستم و گفتم: آرزو داشتم كه من درك نمايم اين امر را - يعنى سلطنت ظاهر ائمه (عليه السلام) - را و در من قوتى باشد.

پس فرمود: آيا راضى نيستند كه دشمنان شما بكشند بعضى، بعضى را و شما در خانه‏هاى خود آسوده باشيد؟ اگر امر چنان شد، يعنى فرج عظيم آمد، داده مى‏شود به هر مردى از شما، قوت چهل مرد و گردانده مى‏شود دلهاى شما مانند پاره آهن (يعنى در محكم بودن) اگر خواستيد به آن قوت، كوه را بركنيد، خواهيد توانست و شماييد قوام زمين و خزان آن.

و در كمال الدين صدوق روايت است از امام صادق (عليه السلام) كه فرمود: نگفت جناب لوط به قوم خود لو ان لى بكم قوه او آوى الى ركن شديد (28)

مگر در قياس و آرزوى فوت قائم (عليه السلام)، و ذكر نكرد مگر شدت اصحاب او را كه داده مى‏شود به يك مرد از ايشان، قوت چهل مرد.

و اين مضمون را شيخ صدوق در خصال از حضرت سجاد (عليه السلام) و شيخ مفيد در اختصاص و ابن قولويه در كامل الزياره و فضل بن شاذان در غيبت خود، از امام صادق (عليه السلام) و و عياشى در تفسير خود روايت كردند.

صفحات: 1· 2· 3· 4· 5· 6· 7