تلنگر27

5. ناامید کردن از رحمت خدا
امید به خداوند در واقع نوری در درون انسان است که انسان را به حیات و نجات امیدوار می‌کند. اگر کسی این نورانیت را از مردم بگیرد و مردم را از حیات و رحمت الهی ناامید کند، اثرش در آن فرد، این است که خود، دچار تاریکی و ظلمت می‌شود و نمود آن در قیامت، سیاهی چهره است.
از موسی بن جعفر‏علیه‏السلام نقل شده است که رسول خدا‏صلی‏الله‏علیه‏وآله فرمود: « خداوند روز قیامت، کسانی که مردم را [از رحمت خدا]‌ مأیوس کرده است، در حالی محشور می‌کند که سیاهی چهره آنها بر سفیدی آن غلبه دارد. به آنها گفته می‌شود که اینها همان کسانی هستند که [مردم را] از رحمت خدا مأیوس کردند.»(16)
مأیوس شدن از رحمت خداوند از گناهان بزرگی است که در قرآن به صراحت از آن نهی شده است. «لا تَقْنَطُوا مِنْ رَحْمَه اللَّه»؛(17) «از رحمت خداوند ناامید نشوید.»

صفحات: 1· 2· 3· 4· 5· 6· 7