«تحلیل جامع از امامت طولانی حضرت مهدی سلام الله علیه از سال «255 تا 1445ه.ق»| «قسمت دوازدهم»

امکان ملاقات و تشرف درعصر غیبت کبرا 
دوازدهمین پرسش این است باتوجه به اینکه امام عصر علیه السلام در توقیع شریفشان به آخرین نواب خاصش فرمودند:(الا فمن ادعی المشاهده قبل خروج السفياني والصیحه فهوکذاب مفتر: هرکس پیش ازخروج سفیانی وصیحه آسمانی ادعای دیدار بامن را بنماید دروغگویی بیش نخواهد ((الغيبة،ص395، ح365).

امکان ملاقات د رعصر غیبت چگونه قابل توجیه است؟ در پاسخ به این پرسش باید گفت:

اولا؛ این توقیع از نظر سند و اعتبار ضعیف است، چرا که راوی توقیع ((حسین بن احمدمکتب)) است، نامش در هیچ یک از کتاب رجالی ((رجال نجاشی،رجال کشی، رجال شیخ طوسی، فهرست شیخ طوسی)) نیامده است.

ثانیا‌؛ برفرض معتبربودن سند؛ از نظر محتوا و دلالت نیز توقیع نافی ملاقات در عصر غیبت نیست، چرا که صدر توقیع تفسیر برای ذیل توقیع است، به دلیل اینکه صدر توقیع خطاب امام علیه السلام به آخرین نایب خاصش است که بعد از وی غیبت کبرا آغاز می گردد و امام علیه السلام در غیبت کبرا نایب خاص ندارد.

از همین رو می فرماید ((بِسمِ اللَّهِ الرَّحمنِ الرَّحِيمِ، يَا عَلىَّ بنَ مُحَمَّدٍ السَّمُرِىَّ! أَعظَمَ اللَّهُ أَجرَ إِخوَانِكَ فيكَ فَإِنَّكَ مَيِّتٌ ما بَيْنَكَ وَ بَينَ سِتَّه أَيّامٍ فَاَجمِعْ أَمرَكَ وَ لا تُوصِ إِلَي أَحَدٍ فَيَقُومَ مَقَامَكَ بَعْدَ وَفَاتِكَ فَقَدْ وَقَعَتِ الْغَيْبَه الثَّانِيَه (التَّامَّه)فَلَا ظُهُورَ إِلَّا بَعْدَ إِذْنِ اللهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ ذَلِكَ بَعْدَ طُولِ الْأَمَدِ وَ قَسْوَه الْقُلُوبِ وَ امْتِلَاءِ الْأَرْضِ جَوْراً (الغيبة، ص396، ح365):اى على بن سَمُرى! خداوند،پاداش برادرانت را در باره تو بزرگ نمايد!تو در فاصله شش روز از دنيا مى روى. پس كارهاى خود را انجام بده و به هيچ كس وصيّت نكن كه پس ازتو جانشينت باشد؛زيرا غيبت دوم (تام) واقع شد و ظهورى نخواهد بود،مگر پس از اذن خداوند و اين اجازه، پس از مدّتى طولانى است كه دل ها سخت شوند و زمين از ستم پر گردد))سپس می فرماید((وَ سَيَأْتِي شِيعَتِي مَنْ يَدَّعِي الْمُشَاهَدَه أَلَا فَمَنِ ادَّعَي الْمُشَاهَدَه قَبْلَ خُرُوجِ السُّفْيَانِيِّ وَ الصَّيْحَه فَهُوَ كَاذِبٌ مُفْتَرٍ:.و به زودى ، كسى به سراغ شيعيان من خواهد آمد كه ادّعاى مشاهده مى كند، آگاه باشيد! هر كس قبل از خروج سفيانى و صيحه آسمانى، ادّعاى مشاهده كند، دروغگو و افترا زننده است)) توقیع شریف درمقام تکذیب کسانی است که درعصر غیبت کبراادعای نیابت خاص دارند نه اینکه درمقام ملاقات کسانی باشد که هیچ ادعایی ندارند.

ثالثا؛ شیخ طوسی که این توقیع را درکتاب ((الغيبة)) آوردند، خود بعد از این موارد متعدی از ملاقاتهایی را اوردند که در عصر غیبت انجام گرفته است این خود شاهد دیگری است بر اینکه نفی ملاقات ادعایی در توقیع مربوط به کسانی است که ادعای نیابت خاص در عصر غیبت را دارند.

رابعا؛ بر فرض اینکه توقیع در مقام نفی ملاقات در عصر غیبت باشد ملاقات ادعایی را نفی می کند، یعنی شخص مدعی ملاقات است ولی شاهد و قرینه ای برای ثبات ملاقات خود ندارد بلکه صرف ادعاست، ولی توقیع ملاقات وقوعی را نفی نمی کند یعنی ملاقاتی که شاهد و قرائن مهمی باخود همراه دارد، به عنوان مثال شخص بیماری صعب العلاج داشته است و از نظر پزشکی به بن بست کامل رسیده بود ولی با توسل و ملاقات با حضرت شفاء یافته است هرگز توقیع شریف چنین ملاقات وقوعی را نفی نمی کند.

خامسا؛ ازنظر حساب احتمالات نیز نمی شود ملاقات وقوعی که شخصیت های بزرگی که مورد وثوق و اطمینان هستند همه را متهم به کذب کرد و گفت همه این ملاقات ادعایی، ساختگی و دروغ است پس نتیجه می گیریم ملاقات در عصر غیبت امکان پذیر است ولی در عین حال باید توجه داشت همیشه شیادانی هم وجودارد که از احساس پاک و خالصانه ارادتمندان و عاشقان به حضرت ولی عصر ارواحنا له الفداء سوء استفاده می کنند و خود را به عنوان ملاقات کننده، نایب یا وصی حضرت جامی زنند؛ نظیر آنچه که امروز درکشور عراقی افراد چون ((شیخ حیدر المنشداوی)) و ((احمد الحسن الیمانی)) و ((سید محمد بن عبدالرضا بن محمد الصرخی» مدعی اند، و هرکدام خود را ((یمانی)) و یا وصی و نماینده امام عصر علیه السلام معرفی می نمایند، و اینان شیادان کاملا حرفه ای برای فرقه سازی هستند که غرض و هدفشان جز مطرح کردن خود باسوء استفاد ه از مقدسات نیست در پایان یادداشت خدا را با همه وجود شاکرم که توفیق تنظیم و تدوین این یادداشت را با بهره گیری از ((مستندات قابل اعتبار)) و نیز با بهره گری از آخرین ((تحقیقات و مقاله محققین)) که در این عرصه انجام داده اند، از باب خدمت به عاشقان و دلباختگان به آن حضرت که به دنبال ترویج اندیشه مهدوی هستند به این حقیر عنایت نمود ((فله الحمد وله الشکر)).

منبع:«تحلیل جامع از امامت طولانی حضرت مهدی سلام الله علیه از سال «255 تا 1445ه.ق»/ سید محمدتقی قادری»