پندهاي حكيمانه استاد علامه حسن زاده آملي

دو مقام

آن كسى كه كشيك نفس خويش مى كشد، در مقام تجليه است ، مى بايستى ظاهرش و آداب و معاشرت دنيايى او مطابق دستورات الهى باشد. و اما آرايش روح و جان را تحليه مى نامند. تخليه زينت است ، آراستن جان است ، بايد به فكر آراستن خود بود، هر چند كه در حقيقت خداوند سبحان برون آرا و درون پرور است . به تعبير شريف سنايى غزنوى : اى درون پرور برون آرا
واى خرد بخش بى خرد بخشا
هر چند كه صورتگر عالم ملك و ملكوت اوست ، اما معدات را نمى شود ناديده انگاشت ، انسان بايد مراقب خود باشد، بايد بفهمد و بداند تا راه رشد و صلاح را بپيمايد.

پندهاي حكيمانه استاد علامه حسن زاده آملي

نفس مظهر رب

هر كه خواهد كه نفس الهى را بشناسد، بايد كه عالم را بشناسد از آن كه عالم صورت نفس الهى است ، پس هر گاه كه عالم را، به حقيقتش بشناسى ، نفس الهى و نفس خود را نيز بشناسى . فانه من عرف نفسه فقد عرف ربه پس هر كه نفس خود را بشناسد رب خود تواند شناخت . از آن كه نفس او صورت و مظهر رب اوست ، پس هر كه نفس خود را به معرفت دريابد، رب خود را تواند شناخت .

پندهاي حكيمانه استاد علامه حسن زاده آملي

قرآن آب حيات است

قرآن ، منبع آب حيات است و از اوصافى كه براى خودش آورده است اين است كه فرموده : من آب حياتم . يا ايها الذين آمنوا استجيبوا لله و للرسوله اذا دعاكم لما يحييكم (355) انسان بايد اين آب حيات را بنوشد تا شاداب و شكوفا بوده باشد، تا سعادت ابدى پيدا كند. به نوشيدن اين آب حيات اسماء الله تكوينى در او پياده مى شود، خودش مى شود اسماء الله ، نه تنها به مفاهيم اسماء آگاهى پيدا مى كند؛ بلكه آن حقايق را مى يابد، مى چشد، لمس مى كند، دارا مى شود.

پندهاي حكيمانه استاد علامه حسن زاده آملي

خدايا بر تحيرم بيافزا!

گفت ناطق محمدى : رب زدنى فيك تحيرا؛ پروردگارا! تحير مرا در خود زياده ساز! يعنى علم مرا در تو مزيد كن كه هر گاه كه در تو ادراك من زياده شود حيرت من بيشتر گردد از كثرت علم من به وجوه و نسبى كه ذات تر است

پندهاي حكيمانه استاد علامه حسن زاده آملي

دعاى امام سجاد (عليه السلام)

امام سجاد عليه السلام در مناجات العارفين مى فرمايد: اليه فاجعلنا من الذين توشجت اشجار الشوق فى حدائق صدورهم ، و اءخذت لوعة محبتك بمجامع قلوبهم ، فهم الى اءوكار الاءفكار ياءؤ ون ، و فى رياض القرب و المكاشفة يرتعون ، و من حياض المحبة بكاس الملاطفة يكرعون ؛ خداوندا! ما را كسانى قرار ده كه درختان عشق به تو در باغ سينه هاشان به هم پيوسته و سوز محبتت سراسر دل شان را فرا گرفته است . پس آنان به آشيان هاى افكار پناه مى برند و در سبزه زارهاى قرب و شهود چرا مى كنند (مى خرامند) و از حوض هاى محبت با جام ملاطفت مى آشامند.