امام حسین “علیه السلام” وارث پیامبران الهی و نهضت او دنباله و همسو با نهضت آنان است. همانطور که انبیاء برای شکوفایی عقل انسانی مبعوث شده اند، امام حسین"علیه السلام” نیز به همین منظور قیام کرد، از این رو قیام به نتایجی متعدد منجر شد که به طور خلاصه به آن ها اشاره می شود:

1. احیای انگیزه عاشقانه
سالار شهیدان اندیشه مردم را با انگیزه عاشقانه هماهنگ و عقل جهان بینی را در پرتو نور عشق احیاء کرد. کسی که رهبری خویش را به دست توانای عشق می دهد، مست شراب ناب توحید می شود و در راه انجام فرمان های الهی، همه دشواری ها وخطرها را به جان می خرد. عقل کسی که گرفتار بد مستی شده و زمام کار را به دست شبهه و شهوت سپرده، در حالت انخساف است و حق را نمی فهمد، ولی عقل کسی که شیدای حق و عاشق او شد، تحت الشعاع نور عشق قرار می گیرد و مرکز خورشید فروزان عشق،عقل را زیر پای خویش محو و نابود می کند.

2. احیای عزت و کرامت
در زمان امام حسین"علیه السلام” فضایل اخلاقی در زنجیر اسارت خاندان اموی بود. امام با نهضت خود این گره ها را از دست و پای دین باز کرد و فصل تازه ای از معارف و اخلاق الهی را به روی جامعه بشری گشود و شرافت و کرامت انسان را یادآور شد.

3. اقامه نماز اول وقت
امام حسین"علیه السلام” در نامه ای به مردم کوفه نوشته اند: "فان السنة قد امیت، و ان البدعة قد احییت: سنت رسول خدا"صلی الله علیه وآله” نابود شده و بدعت ها رواج یافته اند.” (کلمات الامام حسین “علیه السلام” ص 315)
آن حضرت با قیام خونین خود احکام و حدود الهی را احیاء نماز را اقامه کرد و اقامه نماز به معرفت و خلوص و ادای آن در ابتدای وقت است.

منبع: اهل البیت علیهم السلام

1. شناخت خداوند و عبادت او
«اَيّهَا النّاسُ! إِنّ اللّهَ جَلّ ذِكْرُهُ مَا خَلَقَ الْعِبَادَ إِلاّ لِيَعْرِفُوهُ، فَإِذَا عَرَفُوهُ عَبَدُوهُ فَإِذَا عَبَدُوهُ اسْتَغْنَوْا بِعِبَادَتِهِ عَنْ عِبَادَةِ مَا سِوَاهُ».

امام حسين (ع) فرمود: «اى مردم! خداوند بندگان را آفريد تا او را بشناسند، آن‏گاه كه او را شناختند، پرستش كنند و آن‏گاه كه او را پرستيدند، از پرستش غير او بى‏ نياز شوند».

(بحار الانوار، ج 5 ص 312 ح1 )

​2. يافتن خداوند
«مَاذَا وَجَدَ مَنْ فَقَدَكَ وَ مَا الّذِى فَقَدَ مَنْ وَجَدَكَ؟».

امام حسين (ع) فرمود: «پروردگارا! آن كه تو را نيافت، چه يافت و آن كه تو را يافت، چه از دست داد؟».

(بحار الانوار، ج 95 ص 226 ح3 )

3. خداوند، مراقب انسان‏
«عَمِيَتْ عَيْنٌ لاَ تَرَاكَ عَلَيْهَا رَقِيباً».

امام حسين (ع) فرمود: «چشمى كه تو را مراقب خويش نبيند، كور است».

(بحار الانوار، ج 95 ص 226 ح3 )

 
4. عبادت تجار، بندگان و آزادگان‏
«إِنّ قَوْماً عَبَدُوا اللّهَ رَغْبَةً فَتِلْكَ عِبَادَةُ التّجّارِ وَ إِنّ قَوْمَاً عَبَدُوا اللّهَ رَهْبَةً فَتِلْكَ عِبَادَةُ الْعَبِيدِ وَ إِنّ قَوْمَاً عَبَدُوا اللّهَ شُكْراً فَتِلْكَ عِبَادَةُ الاَحْرَارِ وَ هِىَ اَفْضَلُ الْعِبَادَةِ».

امام حسين (ع) فرمود: «گروهى خدا را از روى ميل به بهشت عبادت مى‏كنند، كه اين عبادت تجارت‏كنندگان است و گروهى خدا را از ترس دوزخ مى‏پرستند و اين عبادت بردگان است، و گروهى خدا را به سبب شايستگى مى‏پرستند، و اين عبادت آزادگان است كه برترين عبادت است».

(تحف العقول، ص 279 ح4 )

5. پاداش عبادت حقيقى خداوند
«مَنْ عَبَدَ اللّهَ حَقّ عِبَادَتِهِ آتاهُ اللّهُ فَوْقَ اَمَانِيهِ وَ كِفَايَتِهِ».

امام حسين (ع) فرمود: «هركس حق معبوديت خدا را به‏جا آورد، خداوند بيش از حدّ انتظار و كفايتش به او عطا مى‏ كند».

(بحار الانوار، ج 68 ص 184 ح44 )

 
6. زيان‏كار
«لَقَدْ خَابَ مَنْ رَضِىَ دُونَكَ بَدَلاً».

امام حسين (ع) فرمود: «هركس به غير تو دل ببندد، زيان كرده است».

(بحار الانوار، ج 95 ص 216 ح3 )

 
7. ستايشگران خداوند
«مَا خَلَقَ اللّهُ مِنْ شَىْ‏ءٍ إِلا وَ لَهُ تَسْبِيحٌ يَحْمَدُ بِهِ رَبّهُ».

امام حسين (ع) فرمود: «خداوند هيچ موجودى را نيافريد، جز آن‏كه براى او تسبيحى قرارداد تا با آن خدا را ستايش كند».

(بحار الانوار، ج 61 ص 29 ح8 )

 
8. دوستى خداوند، سرمايه انسان‏
«خَسِرَتْ صَفْقَةُ عَبْدٍ لَمْ تَجْعَلْ لَهُ مِنْ حُبّكَ نَصِيباً».

امام حسين (ع) فرمود: «پروردگارا! كسى كه از محبّت خود بهره‏مندش نكردى، زيان كرده است».

(بحار الانوار، ج 95 ص 226 ح3 )

ادامه »

 کتاب شهید اشک که ترجمه و تلخیص کتاب قتیل العبرة است توسط همین مولف سید محمدحسین میرباقری ترجمه شده است .منبع تحقیق در این اثر کتاب شریف بحار الانوار است.کتاب صرفا درباره عزاداری بر امام شهید مظلوم است و روایات واردشده در خصوص موضوع شهادت امام حسین علیه السلام و اصحاب بزرگوارشان و نیز کفر قاتلین آن جناب و ثواب و آثار اقامه عزا و گریه بر ایشان و احادیث رسیده در باب عظمت محل شهادت آن حضرت و فضیلت زیارت آن بزرگوار و امثال آن است.

امام حسین علیه السلام فرمود :«من شهید اشک هستم هیچ مومنی مرا یاد نمی کند مگر آنکه می گرید ». محبوبترین مخلوقات و عزیزترینشان نزد خدای متعال پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و اهلبیت بزرگوارشان می باشند. دوستدار آنها دوستدار خدا و دشمن ایشان دشمن خداست .چنانچه خداوند نیز آنها و دوستدارانشان را دوست داشته ,دشمنانشان را دشمن می دارد . انسان اگر کسی را دوست داشت در خوشحالی او خوشحال و در اندوه او غمگین می شود و مصیبت کربلا پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و اهلبیت بزرگوارش را در سوگ نشانده . امام رضا علیه السلام می فرمایند: « عاشورای امام حسین علیه السلام پلک های ما را مجروح و اشک هایمان را جاری ساخت و تا روز قیامت ما را به غصه و مصیبت دچار کرد» , در نتیجه این سبب اندوه پیامبران و ملائکه و همه مومنان که از طینت امامان خود آفریده شده اند, گشت.

این کتاب در سیزده فصل تنظیم شده است

فصل اول فضیلت عزاداری و برپایی مجالس برای احیاء و زنده نگه داشتن امر اهلبیت علیهم السلام

فصل دوم مصیبت های اهلبیت علیهم السلام و بالاترین مصیبت بعد از رحلت پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله

فصل سوم فضیلت ذکر مصائب اهلبیت و به ویژه مصیبت امام حسین علیه السلام و گریه بر ایشان

فصل چهارم عزاداری و ذکر مصائب امام حسین علیه السلام از جانب خدای متعال و از جانب رسول او صلی الله علیه و آله و اهلبیتش و گریه ایشان بر حضرتش

فصل پنجم اقامه عزاداری کاروان اسرا از کربلا تا مدینه و در مدینه و شدت اندوه و گریه آن بزرگواران بر امام حسین علیه السلام

فصل ششم گریه ملائکه بر مصائب امام حسین علیه السلام و اجازه خواستن از خدای متعال برای یاری حضرتش و قبر آن بزرگوار را زیارت کردن

فصل هفتم گریه جنیان و نوحه سرایی آنان

فصل هشتم گریه سایر آفریدگان بر مصائب امام حسین علیه السلام

فصل نهم زیارت سیدالشهدا, حضرت اباعبدالله الحسین علیه السلام

فصل دهم فضیلت سرزمین کربلا و اهمیت تربت سیدالشهدا علیه السلام

فصل یازدهم فضیلت سیدالشهدا علیه السلام و اصحاب آن حضرت

فصل دوازدهم اخبار وارده درباره قاتلان سیدالشهدا علیه السلام و کسانی که به قتل آن حضرت راضی بودند و بدان تبرک جستند

فصل سیزدهم عقوبت های خدای متعال بر قاتلان سیدالشهدا در این دنیا

در بخشی از این کتاب می خوانیم :

بزرگ مرد راستگویی از بزرگان بنی هاشم می گوید: آنگاه که حضرت علی بن الحسین علیه السلام و اهل و عیال آن حضرت را بر یزید ملعون وارد کردند , سر مطهر امام حسین علیه السلام را آوردندو در طشتی در برابر یزید نهادند. یزید با چوبدستی ای که در دستش بود شروع به زدن بر دندان های ثنایای امام حسین علیه السلام نمود … زینب کبری دختر علی بن ابیطالب علیهما السلام که مادرش فاطمه دختر رسول خدا صلی الله علیه و آله است از جا برخاست و فرمود : « سپاس مختص خداوند است که پروردگار جهانیان است , درود خداوند بر جدم که سرور همه فرشتگان الهی است .راست گفت خداوند سبحان که فرمود:( سرانجام کسانی که به کردار زشت و ناپسند پرداختند این شد که آیات الهی را تکذیب نمایند و آنها را به سخره بگیرند )

ای یزید آیا گمان کردی که با محاصره ما از زمین و آسمان و در نتیجه اسارت ما به دست تو که ما را در زنجیر کشیدند و به سوی تو می آورند و تو در ظاهر بر ما مسلط گشته ای این نشانه بی اعتنایی خداوند به ما و خواری ما در نزد او و گرامی داشت و و لطف و امتنان خداوند بر توست ؟چنین پنداشتی که این به سبب قدر و منزلت بزرگ تو در نزد خداوند است ؟ چنین تکبر و خودبینی تو را فراگرفته و از شادی رگ های گردنت به وجد آمده است و از شدت خوشحالی قرار نداری ؟…

( کتاب شهید اشک / صفحه 330 و 331 )

 
مشخصات
نویسنده
سید محمدحسین میرباقری
مترجم
سید محمدحسین میرباقری
مرکز نشر هاجر
موضوع
روایات و احادیث درباره امام حسین علیه السلام

ای مدینه سوز دیگر ساز کن
در بروی داغ داران باز کن

اهل یثرب خون فشانید از دو عین
من خبر آوردم از قتل حسین

مردها چون زنان شیون زدند
بر شرار سینه ها دامن زدند

هاشمیات از حرم بیرون شدند
غرق در دریای اشک و خون شدند

مادر عباس با قلب کباب
داد یک یک آل عصمت را جواب

گفت ای یاران سئوالم از شماست
دختر مظلومه ام زینب کجاست

دید نا گه بانویی با قد خم
گفت مادر دخرت زینب منم

من سیه پوش گل یاس توام
داغ دار بهر عباس توام

جان مادر داغ پیرم کرده است
درد و غم از عمر سیرم کرده است

عمر زینب بارها بر سر رسید
تا کنار قبر پیغمبر رسید

ناله اش چون آتش افروخته
سینه اش چون خیمه ها سوخته

ناله کرد و گفت با صوتی حزین
السّلام ای رحمه للعالمین

یا محمد ، جانم آمد بر لبم
زینبم من ، زینبم من زینبم

وقتی این کاروان دل شکسته نزدیک مدینه رسید امام چهارم فرمود : پیاده شوید ، خیمه ها را بر پا کنید.

همه بانوان پیاده شدند فرمود : بشیر وارد مدینه شو ، خبر شهادت حسین ورود ما را به مردم اعلام کن ، بشیر با وضع عزا آمد وارد شهر مدینه شد ، مردم مرتب می گفتند : بشیر چه خبر است ؟گفت بیاییدسر قبر پیغمبر ، رمدم جمع شدند ، وقتی اجتماع کردند ، گفت :

(یا اهل یَثرِب لا مقامَ لَکُم بِها: مردم مدینه دیگر در مدینه نمانید) گفتند : چرا؟ (قَتل الحسین : حسین را کشتند )سرش را بالای نیزه زدند 1 ، الان زن و بچه اش بیرون دروازة مدینه هستند همین که این خبر رسید غوغایی شد در مدینه ، همه به سر و سینه می زدند ، با پای برهنه به استقبال آمدند همه فریاد میزدند : وامحمداه ، واحسینا همه صدا بزنید حسین.

منبع: پایگاه بلاغ

خدای متعال در حادثه عاشورا، ربِ سیدالشهدا(علیه السلام) است و دارد او را پرورش می دهد، از این زاویه حادثه در نهایت زیبایی ست.

بلا، مبدا قرب به خدا

یکی از جلوه های جمال بلای ولی خدا، همین است که این بلا مبدأ قرب همه است؛ همه با آن پاک می شوند و ترفیع درجه پیدا می کنند؛ البته غیر از اینکه خود ولیِّ خدا درجاتش رشد پیدا می کند که باطن حادثه هم همین است. اول خود حضرت دریافت می کند، بعد به دیگران می دهد. البته درک این جمال هم منوط به همین است که انسان آن مقام را پیدا کند

«إِنَّ الَّذینَ عِنْدَ رَبِّکَ…».

وقتی انسان از پایین نگاه می کند، جمال قابل درک نیست. وقتی از آن منظر به عالم نگاه کنیم، همۀ عالم زیباست؛ از جمله بلای ولیِّ خدا از آن زاویه ای که منسوب به خداست، در اوجِ زیبایی ست. ربوبیت خدا در پرورش یک گل هم زیباست، ولی ربوبیت خدا در پرورش اولیای خدا ربطی به ربوبیت خدا در پرورش یک گل ندارد. زیباترین ربوبیت خدا ربوبیت او نسبت به اولیائش است؛

بنابراین، از آن زاویه ای که خدای متعال در حادثه عاشورا، ربِ سیدالشهدا(علیه السلام) است و دارد او را پرورش می دهد، از این زاویه حادثه در نهایت زیبایی ست. البته هر چشمی هم نمی تواند این جمال را درک بکند. باید مقام عند ربک، عند الله یا عندهُ پیدا کنید. خود آن ها چون این مقام را دارند و «مِن عنده»، این است که می توانند این جمال را درک کنند. یکی از زیباترین جلوه جمال ربوبیت الهی، ربوبیت خدا نسبت به سیدالشهدا(علیه السلام) در روز عاشورا است؛ این ربوبیت مبدا رشد همۀ عوالم است. واسطه در عبادت، خضوع و قرب، همه، عوالم حادثۀ عاشوراست.

عاشورا؛ بلای عظیم

جلوة دیگر عاشورا جلوة بلاست که این ضیافت بلا و خون است که سنگین ترین بلا برای سیدالشهدا(علیه السلام) رقم خورده و حضرت با تمام وجود از او استقبال کردند و تحمل کردند. ائمه هدات معصومین(علیهم السلام) این جلوة دوم عاشورا را زنده نگه داشتند و به ما دستور دادند که این بُعد عاشورا را زنده نگه داریم. آن ها این بُعد عاشورا را احیا کردند. یعنی بلای عظیم را زنده نگه داشتند. این بُعد عاشورا، بُعد مصیبت و حزن و اندوه و بکاء است که ورود به متن جمال عاشورا و برخورداری از ضیافتی که خدای متعال برای سیدالشهدا(علیه السلام) در عاشورا گسترده جز از وادی بلا ممکن نیست. کسی که وارد وادی بلا می شود به ضیافت عاشورا نمی رسد. در ادبیات عرفانی تعبیری آمده که قابل پذیرش نیست.

ادامه »