«اللّهمَّ اجْعَلْ سَعْیی فیهِ مَشْکُورا»، « بار خدایا تلاشم را در این روز پاداش عنایت فرما».

حرکت و تلاش انسان باید برای دستیابی به هدف و رسیدن به نتیجه ای باشد؛ کشاورز به امید درو می کارد، باغبان به امید میوه درخت می نشاند، تاجر به امید سود تجارت می کند، غواص به امید یافتن دُرِّ گران بها به ژرفای دریا می رود و سالک به امید نتیجه به نماز و روزه و عبادت می پردازد. آن که نمازهایش را با حضور قلب می خواند، به بیچارگان و بینوایان رسیدگی می کند، اموالش را در راه خدا می بخشد، در روزهای گرم تابستان روزه می گیرد و در شب های طولانی زمستان به عبادت و راز و نیاز با معبود می پردازد، بی تردید انتظار پاداش و مزدی از خداوند متعال دارد. بدون شک این تلاش و عبادت او نیز از دید خداوند رئوف و رحیم پوشیده نیست و تلاش های وی را بی نتیجه نمی گذارد. همچنان که فرمود: «وکان سعیکم مشکورا»،(انسان: 22)

«تلاش شما مورد سپاس خواهد بود و خدا به چندین و چند برابر پاداش خواهد داد».

انسان سالک به خدا اطمینان دارد و خدا نیز این اطمینان را به بندگان خود داده است که به وعده هایش با آنان وفا کند؛ چنان که فرمود: «اوفوا به عهدی اوف بعهدکم»،(بقره/40) «شما به پیمانتان با من وفا کنید، من نیز به پیمانم با شما وفا خواهم کرد».

صاحب نفس مطمئنه هیچ گاه در نتیجه بخش بودن عبادت و تلاش خود تردید نخواهد کرد. پیر هرات در تفسیر عرفانی آیه شریفه «الذین آمنوا وتطمئن قلوبهم بذکراللّه الا بذکراللّه تطمئن القلوب»(رعد/28) گوید:

«به زبان اشارت این آیه از دو کس خبر می دهد: یکی مرید و دیگری مراد. یکی کسی که اوقات خویش به ذکر زبان مستغرق دارد، گهی نماز کند، گهی تسبیح گوید، گهی قرآن خواند، و آن دیگری که مانند غریق در دریای بی کران ذکر حق را با جان می نوازد. این یک در راه دین است رونده، و در بند ذکر خویش درمانده و آن یک بر بساط قرب از مردم و اسباب دنیوی ربوده شده و به جذبه ی الهی ویژه گشته. آن را گویند ذکر نگه دار! و این را گویند: ذکر را گوش دار! گروهی در آرزوی بهشتند و گروهی بهشت در انتظار آن هاست. که مصطفی فرمود: بهشت به چهار گروه اشتیاق دارد: روزه داران رمضان، خوانندگان قرآن، نگاه دارندگان زبان و سیر کنندگان گرسنگان».

البته عارفان وارسته ای که پیروان راستین مولا امیر مؤمنان علی(علیه السلام) هستند، خدا را به طمع بهشت یا ترس از دوزخ عبادت نمی کنند، بلکه چون او را شایسته عبادت یافته اند می پرستند؛ زبان حال اینان این مناجات پیر هرات است که گوید:

«الهی! هر کس را امیدی است و امید عارف دیدار.

عارف را بی دیدار، نه به مزد حاجت است نه به بهشت کار.

همگان در زندگانی عاشقند و مرگ برایشان دشوار؛

عارف به مرگ محتاج است به امید دیدار».

دعای روز بیست و ششم ماه رمضان: «اللّهمَّ اجْعَلْ سَعْیی فیهِ مَشْکُورا وَذَنْبی فیهِ مَغْفُورا وَعَمَلی فیهِ مَقْبُولاً وَعَیْبی فیهِ مَسْتُوراً یا اَسْمَعَ السّامِعینَ».

[ذکر این روز «شکراً للّه» است.]

منبع : سی گام خودسازی/ محمود صلواتی.

تداوم بخشیدن به زیبایی های ماه مبارک رمضان، چهار اصل دارد:

1. خواستن: اراده کنیم و بخواهیم. در روایتی رسول گرامی اسلام(صلی الله علیه و آله وسلم)

َفرمود ه اند: «ِاذا ارادَ اللّهُ بِالِانْسانِ خَيْرًا حَبِّبْ اَليْهِ اْلخَيْرِ وَ هَيَّأ لهُ اسْبابُهُ. اعراف، 17»هرگاه خدا برای انسان خیری بخواهد، [انجام امور] خیر را برایش محبوب م یگرداند و اسبابش را برای او فراهم می کند.( پس قبل از هرچیز، باید ارادۀ ترک گناه داشته باشم و حداقل یکی از گناهانم را کنار بگذارم.

2. دانستن: قرآن کریم دربارۀ یکسان نبودن عالمان و جاهلان می فرماید:« هَلْ يَسْتَوِي الَّذِينَ يَعْلَمُونَ وَالَّذِينَ لَا يَعْلَمُونَ إِنَّمَا يَتَذَكَّرُ أُولُو الْأَلْبَابِ زمر،9 »آیا كسانی که میدانند و كسانی که نمی دانند، یكسان هستند؟!)

اگر قرار است زیبایی ماه مبارک رمضان، بعد از آن هم برای ما ادامه پیدا کند، باید برویم ]مسائل را[ از کارشناس بپرسیم. از روحانیان مساجد سؤال بپرسیم؛ مثلاً به شما م یگویند چکار کنید تا حرام وارد کار و کاسب یتان نشود.

3. اقدا م کردن: من وقتی بیمار میشوم، دوست دارم ]هرچه زودتر[ خوب شوم؛ ازاینرو نزد دکتر میروم و از او میخواهم برایم نسخه تجویز کند. این اوّلِ کار است و خوب می دانم که به صِرف دکتررفتن و نسخه نوشتن آقای دکتر خوب نمی شوم! باید داروهای آن نسخه را مصرف کنم. همین طور اگر قرار است زیباییهای ماه رمضان برای ما تداوم یابد، باید سه کار را انجام دهیم: الف. انجام واجبات؛ ب. ترک محرمات؛ ج. خدمت به مخلوقات.

4. هزینه دادن: گاهی وقت ها [برای دینداربودن یا دین داری کردن] باید پول خرج کنی. گاهی وقت ها هم اگر بخواهی برای دین و اعتقاداتت کاری انجام دهی، باید طعنه و مَتَلک بشنوی. خداوند در قرآن می فرماید:

«يُجَاهِدُونَ فِي سَبِيلِ اللَّهِ وَلَا يَخَافُونَ لَوْمَةَ لَائِمٍ ذَلِكَ فَضْلُ اللَّهِ يُؤْتِيهِ مَنْ يَشَاءُ وَاللَّهُ وَاسِعٌ عَلِيمٌ (54)»

( آن ها در راه خدا جهاد می کنند و از سرزنش هیچ ملامتگرى هراس ندارند. این فضل خداست كه به هركس بخواهد[و شایسته اش بداند]می دهد و خدا گشایشگر داناست.)

اگر هزینۀ دین داری را پرداخت کنی، خدا برایت مدد می فرستد. قرآن می فرماید «إِنَّ الَّذِينَ قَالُوا رَبُّنَا اللَّهُ ثُمَّ اسْتَقَامُوا تَتَنَزَّلُ عَلَيْهِمُ الْمَلَائِكَةُ أَلَّا تَخَافُوا وَلَا تَحْزَنُوا وَأَبْشِرُوا بِالْجَنَّةِ الَّتِي كُنْتُمْ تُوعَدُونَ (فصلت30)»

به یقین كسانی که گفتند: «پروردگار ما خداست »، سپس استقامت كردند، فرشتگان بر آنان نازل می شوند [و می گویند]: «نترسید و غمگین نباشید و بشارت باد بر شما به آن بهشتى كه وعده داده شده است!

منبع:بهار طاعت / جعفر حسن زاده

«اللّهمَّ اجْعَلْنی فیهِ مُحِبَّاً لاِوْلِیاَّئِکَ»،«بار خدایا در این روز مرا دوست دار دوستانت قرار ده».

محبت، دوستی و مهر ورزی است و این از عالی ترین و والاترین مقامات است، دوستی خدا و دوستی با دوستان خدا. در پایان کتاب صد میدان آمده است:

و این صد میدان همه در میدان محبّت مستغرق است قوله تعالی: «یحبّهم و یحبونه» – «خدا آنان را دوست

می دارد و آنان دوستدار خداوندند».

«و دوستی را سه مقام است: اول راستی، دوم مستی و سوم نیستی».

هنگامی که محبت به نهایت کمال رسد، عاشق در معشوق فانی می شود. در کتاب علل المقامات نیز آمده است:

«محبت بنده، درخشش وی در برابر عزت پروردگار است و این در مذهب عوام عمده ایمان و در مکتب خواص علت «فنا» است.»

پیر هرات در تفسیر سوره لقمان گوید:

«دلیل یافتِ دوستی؛ دو گیتی به دریا انداختن است و نشان حقیقت دوستی، به غیر نپرداختن!»

«اول دوستی داغ است و آخر آن چراغ. اول دوستی اضطرار است و میانه آن انتظار و آخر آن دیدار!»

در جای دیگر گوید:«همه دوستی میان دو تن باشد. سه دیگر در نگنجد. در این دوستی همه تویی، من در نگنجم».

و به راستی در وادی دوستی جای اغیار نیست، عاشق جز به معشوق نیندیشد و جز وصل و دیدار او نخواهد و

در این راه دیگر خود را نمی بیند.

پیر هرات در مناجات نامه ای گوید:

«الهی! ار زبان محبت خاموش است، حالش همه زبان است!

و رجان بر سر دوستی کرد. چون دوست به جای جان است!

غرق شده، آب نبیند، که گرفتار آن است!

به روز چراغ نیفروزند، که روز چراغ جهان است!»

دعای روز بیست و پنجم ماه رمضان: «اللّهمَّ اجْعَلْنی فیهِ مُحِبَّاً لاِوْلِیاَّئِکَ وَمُعادِیاً لاِعْداَّئِکَ مُسْتَنّاً بِسُنَّةِ خاتَِمِ اَنْبِیاَّئِکَ یا عاصِمَ قُلُوبِ النَّبِیّینَ».

[ذکر این روز «اللّهم اجعلنی محبّاً لاولیائک ومعادیاً لاعدائک» است.]

منبع:سی گام خودسازی/ محمود صلواتی

خیلی مراقب باشید که دوستانتان اهل گناه، غفلت و معصیت نباشند و اگر هم احیانا یک چنین دوستانی دارید، رهایشان کنید و از تنهایی و بی رفاقتی نترسید، چراکه پیغمبر اکرم صلى الله عليه و آله و سلم فرمودند: «أَوْحَشُ اَلْوَحْشَهِ قَرِینُ اَلسَّوْءِ»تنهاترین تنهایی، داشتن همنشین بد است؛ یعنی تنها بودن و هم صحبت نداشتن برای انسان، بهتر از داشتن همنشین بد است.

در روایتی هست: شخصی بود که همواره مصاحب و مرافق امام صادق علیه السلام بود. روزی غلامش را بعد از چند دفعه صدا زدن، فحش ناموسی میدهد و حضرت صادق علیه السلام از این سخن، آن قدر ناراحت میشوند که میفرماید: «تا آخر عمر، دیگر با او رفت و آمد نکردم».شما ببینید امام صادق علیه السلام با آن همه عظمت و عصمتی که داشته اند، از مصاحبت با یک بد زبان پرهیز می کنند؛ پس حال امثال ما، به طریق اولی معلوم است.

 منبع:رسم پارسایی| آية الله اشتهاردی (ره)

یکی از چیزهایی که در راه رسیدن به کمال و سعادت، خیلی مؤثر می باشد، دوست و هم نشین انسان است. روایات فراوانی در این باب از معصومین علیهم السلام داریم که ما را در انتخاب دوست و همنشین راهنمایی می کنند. در کتاب تحف العقول آمده است: از پیغمبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم سؤال شد: «ای الاصحاب افضل ؟»

بهترین رفیق، دوست و یار انسان چه کسی است؟ حضرت به نحو اختصار، جوابی فرمودند که خیلی پرمعنی و سودمند است و نشان میدهد، چقدر ایشان در هدایت انسانها دقت داشته است. حضرت فرمودند: بهترین دوست و همنشین انسان کسی است که دو خصلت داشته باشد: «مِنْ اذا ذَکَرتَ اَعانَکَ وَ اِذا نَسيتَ ذَکَّرَکَ»اول اینکه هرگاه به یاد خدای متعال افتادی، تشویق و یاری ات کند و دوم این که هرگاه خدا را از یاد بردی و دچار غفلت شدی، سریعا خدا را به یاد تو آورد. واقعا اگر کسی چنین رفیقی داشته باشد، که این دو خصلت در وجودش باشد باید خدا را شبانه روز شکر کند، چراکه بالاترین نفع را برای انسان دارد و نشان دهنده این است که خدا خیلی دوستش دارد که یک چنین دوست شایسته ای را برای او قرار داد.

خیلی از اوقات، انسان به یاد خدا می افتد و ذکری میگوید و یا صلواتی می فرستد، اما اطرافیان سریعا مسخره میکنند و به هر دلیلی، مانع ادامه توجه او می شوند. این رفاقتها و دوستیهای جز ضرر هیچ فایده ای ندارد و در درازمدت، روح انسان را سیاه و تاریک می کند و باعث میشود که در قیامت، تأسف بخورد و بگوید: «يا وَيْلَتى لَيْتَنِي لَمْ أَتَّخِذْ فُلاناً خَلِيلًا ، فرقان 28. لَقَدْ أَضَلَّنِي عَنِ الذِّكْرِ بَعْدَ إِذْ جاءَنِی… فرقان 29». [ای وای بر من، كاش فلان را دوست خود انتخاب نکرده بودم. -او مرا از یادآوری گمراه ساخت بعد از آنکه به سراغ من آمده بود.]

باید یک دوستی انتخاب کنی که وقتی به یاد خدا افتادی، او هم از این حالت تو لذت ببرد و تو را دائما تشویق کند، اما خصوصیت دوم دوست خوب، این است که وقتی خدا را فرامواش کردی، خدا را به یاد تو آورد و نگذارد در غفلت بمانی. انسان در زندگی اش گاهی دچار غضب، شهوت، هوای نفس، فشارهای دنیوی و… می شود که بر عقل انسان، غالب میشوند و او را از کوره به در می برند.

اگر در این اوقات کسی باشد که او را از افتادن در گناه حفظ کند و خدا را به او یادآوری کند، واقعا خوشبخت ترین مردم است، اما اگر رفیقش طوری باشد که در هنگام غيبت، او هم یک چیزی اضافه میکند و یک فحش، یک ناسزا و یک تهمت بگوید یک وقت میبینی که هر دو از راه به در می شوند و حتی اگر پیغمبر هم بیاید نصيحتشان کند، حرفش را قبول نمی کنند.

در روایت دارد حضرت نوح علی نبینا و آله وعليه السلام، 950 سال مردم را به خداپرستی دعوت کرد، ولی فقط دوازده نفر به او ایمان آوردند؛ حتی پسرش هم به آن حضرت ایمان نیاورد و اینجاست که انسان می فهمد دوست و همنشین، چقدر در سرنوشت انسان مؤثر است؛ حتی باعث میشود که سخن پدر پیغمبرش در وجود او تاثیر نکند.

منبع:رسم پارسایی| آية الله اشتهاردی (ره)