اعطای لقب سیدالشهدا علیه السلام از طرف خدا

از حضرت صادق علیه السلام نقل شده است: «روزی رسول خدا صلی الله علیه و آله ، در خانه حضرت زهرا علیهاالسلام بود و حسین علیه السلام در دامان ایشان قرار داشت. ناگاه رسول خدا صلی الله علیه و آله به سجده افتاد. سپس فرمود: ای فاطمه! پروردگار بی همتایت به من فرمود: آیا حسین را دوست داری؟ عرض کردم: آری، حسین، نور چشم من است و گل خوش بو و میوه قلب من است. آن گاه درحالی که دست مبارک خود را بر سر حسین علیه السلام قرار داده بود، فرمود: پروردگارم به من فرمود: مبارک باد این مولود که برکات و صلوات و رحمت و رضوان من بر او باد و غضب و عذاب من، بر کسی که او را به قتل می ساند و با او دشمنی می کند. به راستی که او، سیدالشهدا علیه السلام ، اولین و آخرین است. هم در دنیا و هم در آخرت. او سرور جوانان اهل بهشت است».

یاد حسین علیه السلام ، کلام نخستین مهدی(عج)

آن گاه که مهدی موعود(عج)، ظهور کند، بین رکن و مقام می ایستد و چنین ندا می دهد:

اَلا یا اَهْلَ الْعالَم اَنَا الاِمامُ الْقائِم

اَلا یا اَهْلَ الْعالَم اَنَا الصَمْصامُ الْمُنْتَقَم

اَلا یا اَهْلَ الْعالَم اِنَّ جَدِّی الْحُسَیْن قَتَلُوهُ عَطْشاناً

اَلا یا اَهْلَ الْعالَم اِنِّ جَدِّی الْحُسَیْن طَرَحُوهُ عُرْیاناً

اَلا یا اَهْلَ الْعالَم اِنِّ جَدِّی الْحُسَیْن سحقوه عُدْواناً

من نمی دانستم مسئله به این عظمت است!

شخصی از یاران امام صادق علیه السلام می گوید: «نزد امام صادق علیه السلام رفتم، دیدم حضرت نماز می خواند. بعد از نماز، در سجده مناجات کرد و برای زوار قبر امام حسین علیه السلام بسیار دعا کرد. وقتی مناجات حضرت تمام شد، عرض کردم: فدایت شوم! آنچه من از شما شنیدم، اگر هم برای کسانی بود که خدا را نمی شناسند، گمان می کردم به آتش دوزخ دچار نمی شوند! به خدا که آرزو کردم حسین علیه السلام را زیارت می کردم و حج (مستحبی) انجام نمی دادم! حضرت در پاسخ فرمود: تو که به قبر سیدالشهدا علیه السلام نزدیک هستی، چرا به زیارت او نمی روی؟ عرض کردم: من نمی دانستم که مسئله به این عظمت است. حضرت فرمود: «دعا گویان زوار حسین علیه السلام ، در آسمان از دعاگویان او در زمین بیشترند. زیارت را ترک مکن. هرکه آن را ترک کند، آن قدر حسرت می برد که آرزو می کند که قبر حضرت، نزد او می بود.» و سپس حضرت دوباره به تمجید زایران حضرت حسین علیه السلام و بیان فضایل آنان پرداخت.

جنایت متوکل

شیخ عباس قمی در کتاب نفس المهموم نوشته است: «متوکل عباسی دستور داد قبر مطهر سیدالشهدا علیه السلام را خراب کردند، شخم زدند و به آب بستند. هم چنین فرمان داده بود هیچ کس حق ندارد به زیارت امام علیه السلام مشرف شود و هر کس به زیارت برود، مجازات می شود». محمد بن حسین اُشنانی می گوید: «من در آن ایام از ترس متوکل، مدتی به زیارت آن حضرت نرفتم. سرانجام تصمیم گرفتم به هر طریقی شده است به زیارت مشرف شوم. با مردی که شغلش عطاری بود، همراه شدم و با زحمت فراوان، خود را به مرقد پاک و مطهر امام علیه السلام رساندم. گرچه اثری از قبر شریف نبود، سرانجام موفق شدیم که مرقد مطهر را پیدا کنیم. خود را به روی آن انداختیم و به شدت گریستیم. چنان بوی خوشی از آن استشمام می شد که عطر فروش گفت: هرگز بویی به این خوشی نبوییده بودم. آن گاه چند نشانه بر قبر مبارک گذاشتیم و وداع کنان از آن مکان شریف دور شدیم. پس از مرگ متوکل، با جمعی از سادات و شیعیان حاضر شدیم و آن را به صورت ساختمان اولیه بازگرداندیم».

عمر سعد در دامان پدر

«بپرسید از من، قبل از آنکه از میان شما بروم.» این کلامی بود که امیرالمؤمنین علی علیه السلام بر فراز منبر برای مردم بیان کرد. لحظه ای همه جا را سکوت فرا گرفته بود. ناگهان مردی از میان جمعیت برخاست و پرسید: «یا امیر المؤمنین علیه السلام ! تعداد موهای سر و صورت من، چه مقدار است؟» پرسشگر، کسی نبود جز سعد بن ابی وقاص. امیر المؤمنین علی علیه السلام فرمود: «به خدا! از مسئله ای، پرسش کردی که دوستم رسول خدا صلی الله علیه و آله ، مرا به آن، آگاه ساخته بود. در سر و صورت تو مویی نیست، مگر آنکه در ریشه آن، شیطانی نشسته باشد. بدان! که در خانه تو پسری است که فرزندم، حسین علیه السلام را به قتل می رساند.» راوی می گوید: «در آن لحظه که امیر المؤمنین علی علیه السلام چنین فرمود، عمر سعد (سرکرده لشکر یزید)، هنوز طفل بود و در دامان پدرش نشسته بود.»