چرا امام حسین(علیه السلام) را ابا عبدالله می گویند؟ علت گذاشتن کنیه «اباعبدالله» برای امام حسین(علیه السلام) چه بوده است؟ با راسخون همراه باشید.
چرا امام حسین(علیه السلام) را ابا عبدالله می گویند؟

در فرهنگ عربی کنیه به نامی گفته می شد غیر از نام اصلی شخص که در اکثر مواقع برای احترام گذاشتن به شخصی و یا دلایل دیگر او را به آن نام خطاب میکردند . در ابتدا کنیه لفظ اب یا ام و بعد از آن معمولا اسم بزرگترین فرزند می آید.

بعضی از دلایلی که افراد را با کنیه شان خطاب می کردند این بوده است که جهت تعظیم و تکریم یا بخت و اقبال خوب تا در هنگاه تولد فرد کنیه ای نیکو برای او انتخاب می کردند تا در آینده آن شخص دارای زندگی خوبی باشد .
البته گاهی کنیه برای تمسخر و تحقیر بکار می رفت به عنوان مثال پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) عمرو بن هشام را ابوجهل می نامیدند .

همچنین استفاده از کنیه برای حفظ جان بوده است در بازه هایی از تاریخ که جان امامان در خطر بود و حتی آوردن نام آن ها جرم محسوب می شد ایشان را با کنیه هایشان خطاب می کردند به عنوان مثال امیرالمومنین را با کنیه ابازینب خطاب می‌کردند.

در این مطلب اشاره به فرق کنیه و لقب می کنیم و در ادامه به علت گذاشتن کنیه «اباعبدالله» برای امام حسین(علیه السلام) می پردازیم.

کنیه چیست؟
کنیه نامی است که به جهت اسم نبردن شخص به اسم کوچکش برای شخص انتخاب می شود و نام بردن فرد به کنیه اش نوعی احترام محسوب می شود در ابتدای کنیه معمولاً اب , ام و یا ابن وجود دارد.

ودر اکثر اوقات کنیه بر اساس نام فرزند بزرگتر انتخاب می شود مانند ابوالحسن که کنیه امیر المؤمنین علیه السلام است .

هرچند در روایات دستور به انتخاب کنیه برای کودک شده است والزاما کنیه نباید بر اساس نام فرزند باشد به همین جهت کنیه حضرت رضا ابا الحسن بوده در حالی که آن حضرت تنها فرزندشان امام جواد بوده است ,

ادامه »

آموختن سبک زندگی در مکتب امام حسین (ع) به منزله کشتی نجاتی است که ما را از گمراهی‌ها و تباهی‌ها نجات داده و تا سعادت حقیقی در دنیا و آخرت، هدایت می‌کند.

 سرلوحه مسیر حرکت ائمه اطهار علیهم السلام، موضوع امر به معروف و نهی از منکر است. در این میان، قیام حضرت سیدالشهدا علیه السلام نمونه بارزی است که آن حضرت جان خود را در راه دفاع از دین خدا فدا کردند تا ریشه‌های دین با خون آن حضرت آبیاری شود و در تاریخ زنده بماند. این گونه است که سبک زندگی حسینی را باید به منزله کشتی نجاتی در نظر گرفت که هر کسی به آن تأسی کرده و از آن تبعیت کند، در زندگی دنیا و آخرت نجات پیدا می‌کند و هر کسی که از دایره زندگی حسینی خارج شود، طبعا زندگی گمراهانه‌ای خواهد داشت که نتیجه‌ای جز سردرگمی، بیچارگی و ضلالت ندارد.

 رابطه میان حج نیمه تمام، کشتی نجات بودن و ادای مسئولیت امر به معروف و نهی از منکر در سبک زندگی امام حسین علیه السلام مشخص شود. آن‌گونه که این کارشناس دینی توضیح می‌دهد، مطالعه سیره و سبک زندگی امام حسین علیه السلام در همه زمان‌ها می‌تواند برای ما نجات‌بخش و هدایتگر باشد. درحقیقت آشنایی با سبک زندگی آن حضرت به منزله سفینه و کشتی است که وقتی سعی کنیم مانند ایشان زندگی کنیم و مرز میان حق و باطل را بشناسیم و بر آن پای بند باشیم، درواقع گویا بر کشتی نجات سوار شده‌ایم که رستگار خواهیم شد. به این ترتیب در این دنیا با سرافرازی زندگی خواهیم کرد و به خوشبختی حقیقی و آرامش می‌رسیم و هم در آخرت به سعادت پایدار و زندگی حقیقی دست پیدا می‌کنیم.

ادامه »

خصیصه اول ((گذر و عبور از سخت ترین ابتلاء و امتحان الهی))

نخستین ویژگی اصحاب و اهل بیت سیدالشهداء علیه السلام که آنان را ستاره همه شهداء تاریخ قرار داد، گذر و عبور از سخت ترین ((ابتلاء وامتحان الهی)) بوده است، این ویژگی در صورتی قابل فهم است که چند نکته کلیدی قرآنی در این راستا به درستی توضیح داده شود.

نکته اول؛ این است از منظر آیات قرآن و روایات دنیایی که در آن زندگی می کنیم موطن و محلی برای ((امتحانات وابتلائات الهی)) است از همین روست که در ایه(2) سوره ملک آمده است: ((الَّذِی خَلَقَ الْمَوْتَ وَ الْحَیَاةَ لِیَبْلُوَکُمْ أَیُّکُمْ أَحْسَنُ عَمَلاً: خداوند مرگ و زندگی را پدید آورد تا شما را بیازماید که کدامتان نیکو کارترید)) و همچنین در ایه (35) سوره انبیاء امده است ((وَ نَبْلُوکُمْ بالشَّرِّ وَ الْخَیْرِ و الفتْنَةً: و شما را از راه آزمایش به بد و نیک خواهیم آزمود.)) و در همین راستا امام صادق علیه السلام می فرماید: ((یُفْتَنُونَ کَمَا یُفْتَنُ الذَّهَبُ؛ یُخْلَصُونَ کَمَا یُخْلَصُ الذَّهَبُ.» (الکافی، کلینی، ج ۱، ص ۳۷۰) مردم چنان که طلا [در بوته] آزمایش می‌شود، امتحان می‌شوند؛ و چنان که طلا خالص می‌شود، خالص می‌شوند.))

نکته دوم؛ این است سنت ابتلاء و امتحان الهی عام و فراگیر است اختصاص به گروه و فرد خاصی ندارد بلکه از انبیاء و اولیاء الهی تا مؤمنین و فاسقین همه وهمه به تناسب خودشان مورد ابتلاء و امتحان الهی قرار می گیرند از همین رو خداوند متعال در آیات (1و2- سوره عنکبوت، عمومیت ابتلای الهی را بیان نموده و می‌فرماید: «أَحَسِبَ النّاس أَن یُترَکوا أن یَقوُلوا آمَنّا وَهُم لا یُفتَنونَ* وَ لَقَد فَتَنّا الّذینَ مِن قَبلِهم فَلَیَعلمنّ الله الذّینَ صَدَقوا وَ لَیَعلمنّ الْکاذِبینَ: آیا مردم گمان کردند همین اندازه که اظهار ایمان کنند، به حال خود واگذارده‌ خواهند شد و امتحان نمی‌شوند و به‌ تحقیق، ما کسانی را که قبل از آن‌ها بودند، آزمایش کردیم. پس، باید علم خدا در مورد کسانی که راست می‌گویند و کسانی که دروغ می‌گویند، تحقق یابد.» به دلیل همین عمومیت و شمولیت امتحان و ابتلاء الهی است که ((ملای رومی)) می گوید: ((آن انسان بی اطّلاع از فنّ خیاطی چون ادّعای خیاطی کند، بلافاصله یک قواره پارچه اطلس پیش رویش می‌گذارند و می‌گویند یک قبای گشاد بِبُر و در نتیجه این امتحان، راستگو از دروغگو معلوم می‌شود. اگر مردم در ناگواری‌ها و جز این امتحان نمی‌شدند، هر ناکسی مدّعی می‌شد که در روز جنگ رستم دستان است.

ادامه »

یکی از مهم‌ترین نکات در زندگانی اهل‌بیت«علیهم السلام»، اهتمام به زنده نگه داشتن عاشورا و یاد و خاطره امام حسین«علیه السلام» بود. در این راستا سوگواری و تکریم رخداد عاشورا به گونه‌های مختلف مورد توجه آنان قرار داشت. گریستن بر آن حضرت، از نکات مهمی است که هم در روایات و هم در رفتار خاندان پیامبر «صلی الله علیه و آله و سلم» در دوران مختلف دیده می‌شود.

یکی از مهم‌ترین نکات در زندگانی اهل‌بیت«علیهم السلام»، اهتمام به زنده نگه داشتن عاشورا و یاد و خاطره امام حسین«علیه السلام» بود. در این راستا سوگواری و تکریم رخداد عاشورا به گونه‌های مختلف مورد توجه آنان قرار داشت. گریستن بر آن حضرت، از نکات مهمی است که هم در روایات و هم در رفتار خاندان پیامبر «صلی الله علیه و آله و سلم» در دوران مختلف دیده می‌شود. اگر گریستن به عنوان نماد برتر و اعلای اندوه بر مصیبت‌ها، بر امر مقدسی همچون سوگواری اهل‌بیت«علیهم السلام» باشد؛ ارزش بسیاری دارد و در سوگ امام حسین«علیه السلام»، دارای فواید و آثار بسیاری در دنیا و آخرت است که در سخنان اهل‌بیت«علیهم السلام» به آن تصریح شده و خاندان پیامبر«علیهم السلام» نیز به آن عمل کرده‌اند و بر مصیبت آن حضرت گریستند. نوشتار پیش‌رو با اشاره به فضیلت، فایده و اثر گریه کردن بر امام حسین«علیه السلام»، سیره اهل‌بیت«علیهم السلام» در گریستن بر آن حضرت را بررسی و تبیین می‌کند. تأکید بر این نکته لازم است که گریه بر امام حسین«علیه السلام» همواره برای زنده نگهداشتن یاد و نام امام بوده است. در واقع یکی از مهم‌ترین راهکارهای زنده نگهداشتن یاد سیدالشهداء«علیه السلام»، گریه بر آن حضرت است که این مهم به خوبی در سیره اهل‌بیت«علیهم السلام» ترسیم و اجرا شده است.

اهمیت و فضیلت گریه  بر امام حسین«علیه السلام»
اگر چه فضایل بسیاری برای گریه بر امام حسین«علیه السلام» در روایات نقل شده از پیامبر«صلی الله علیه و آله و سلم»، امیرالمؤمنین«علیه السلام» و حضرت زهرا«سلام الله علیها» و امام حسن«علیه السلام» بیان شده است،  اما تمرکز این نوشتار بر روایات و روش امامان معصومی است که پس از رخداد عاشورا زیسته‌اند.

امام سجاد«علیه السلام» که خود از بازماندگان رخداد عاشوراست، ضمن گریستن مداوم در سوگ شهدای عاشورا درباره فضیلت اشک ریختن بر سیدالشهداء«علیه السلام» فرموده است: «هر کس برای کشته شدن امام حسین«علیه السلام» اشک بریزد، خداوند برای او اتاق‌هایی در بهشت در نظر خواهد گرفت».  مشابه این روایت از امام باقر«علیه السلام» نیز گزارش شده است.  امام صادق«علیه السلام» نیز ثواب اشک ریختن بر امام حسین«علیه السلام»  را ـ حتی اگر بسیار اندک باشد ـ بر عهده خداوندی دانسته است که در پاداش دادن جز به بهشت راضی نخواهد شد.  امام رضا«علیه السلام» نیز گریه بر امام حسین«علیه السلام» را موجب  ریخته شدن گناهان بزرگ معرفی کرده و فرموده است: «فَعَلَى مِثْلِ الْحُسَيْنِ فَلْيَبْكِ الْبَاكُونَ فَإِنَّ الْبُكَاءَ عَلَيْهِ يَحُطُّ الذُّنُوبَ الْعِظَام‏».  

ادامه »

زیارت حضرت اباالفضل العباس علیه السلام