بـعـد از رحـلت پیامبر اسلام صلى الله علیه و آله، كشور اسلامى هنوز گسترش زیادى نیافته و بـا مـسـائل فكرى و فرهنگى حادّى مواجه نبود. بیشتر مسلمانان پیامبر صلى الله علیه و آله را دیده و سخنان آن حضرت را شنیده بودند. آنچه كه به عنوان مساله مهم جهان اسلام، بیشتر فكر آنان را به خود مـشـغـول مـى كرد، مسائل فرهنگى و فكرى نبود، بلكه حفظ موجودیت كشور اسلامى و سركوبى دشمنان خارجى بود.
کسی از جانب پروردگار عهده دار مقام امامت می شود که در تقوا، خداترسی و اجلال او، تواضع و فروتنی و نشان دادن اخلاص در بندگی، نمونه باشد، تا برای دیگران الگو قرار گیرد.
ما نیز به فراخور توان خویش پرتوهایی از مۆلفه های اخلاقی امام باقر علیه السلام را که بر ما تابیده است را ذکر می نماییم.
حضرت زهرا سلام الله علیها فرمودند:
ان السعید، كل السعید، حق السعید من أحب علیا فی حیاته و بعد موته
همانا سعادتمند(به معنای) كامل و حقیقی كسی است كه امام علی(عليه السلام) را در دوران زندگی و پس از مرگش دوست داشته باشد.
(مجمع الزوائد علامه هیثمى ، ج 9 ، ص 132)
پیامبر خدا صلي الله عليه وآله وسلم در كنار سفره همانند بنده متواضع می‌نشست،
و سنگینی خود را بر روی ران چپ می‌افكند.
هرگاه در حال صرف غذا بود، تكیه نمی‌داد. با نام و یاد خدا شروع می‌كرد، بین دو لقمه خدا را یاد می‌كرد و سپاس می‌گفت.
وقتی غذا تناول می‌فرمود، نام خدا را می‌برد و حمد و سپاس خدا را بین دو لقمه به جا می‌آورد.
این نكات حاكی از توجه به ولی نعمت و یاد و نام خدای سبحان می‌باشد.
او هیچ گاه زیاده روی در تناول غذا نداشت. وقتی بر طعامی دست می‌نهاد، می‌فرمود: به نام خدا، خدایا؛ بر ما مبارك قرار ده.
او هیچ غذایی را بد نمی‌شمرد، اگر میل داشت، تناول می‌كرد و اگر به طعامی تمایل نداشت، آن را ترك می‌كرد.
حضرت تنها غذا نمی‌خورد، دوست داشت دسته جمعی باشد، بهترین طعام برای او طعام دسته جمعی بود.
در هنگام غذا از همه زودتر شروع می‌كرد و آخر از همه دست می‌كشید، تا دیگران در غذا خوردن شرم نكنند و گرسنه برنخیزند.
از جلو خودش غذا می‌خورد، غذای داغ نمی‌خورد، و غذای او بسیار ساده، مانند نان جو بود، هرگز نان گندم نخورد،و به غذای ساده پرانرژی مانند رطب علاقه داشت.
هفتم ماه ذی الحجه مصادف است با سالروز شهادت پنجمین اختر تابناک آسمان ولایت حضرت امام محمد باقر (( علیه السلام ))
کسی که بود شکافنده‌ی تمام علوم
هزار حیف که از زهر کینه شد مسموم
سر تو باد سلامت یا رسول الله
وصّی پنجم تو کشته شد، ولی مظلوم
————————————————————————
السلام عليك يا ابا صالح المهدي (عجل الله تعالي عليه)
انتظار…
ای نور دیده من! ای مولا و سرور من!
ای قامت رعنای عدالت و ای عزیزترین!
اشک فراق از دیدگانم می چکد.
مرغ دلم به هوای کوی تو، هوایی شده است.
تو می آیی، با یک سبد نور، با یک سبد امید. تو می آیی،
اما نمی دانم درکدام جمعه؟
گاهی وقتها فکر می کنم آیا زنده می مانم تا ظهور پرحضورت را درک نمایم و یا اگر از این دیار کوچ کردم،
آنگاه که تو بیایی آیا من از خاک برمی خیزم كه در رکابت باشم؟
همه می گویند غروب جمعه دلگیر است، اما نمی گویید چرا؟
جمعه هم از پی نیامدنت داغ سکوت بر لب می زند و تا جمعه ای دیگر خاموش می ماند.
اما آن جمعه که بیایی، ابرهای متراکم و تاریک را از دلها می زدایی
و چشم هایی را که حسرت زیارت آفتاب دارند را به نوازش نور و مهربانی می خوانی.
آنگاه که تو بیایی، دست های آسمان هم در پی یاری تو قنوت می کنند.
کوه ها کمر خود را برای کمک به تو محکم می کنند،
چشم های دریا برای دیدنت باز می شوند،
سروها برای بوسیدنت قدقامت می کنند،
نرگس ها دیگر روی زرد ندارند، شقایق ها دیگر داغ به سینه ندارند و کبوترها، مقیم خانه تو می شوند.
آن روز که تو ییایی، روز است و دیگر شب نیست.
آن روز که تو بیایی، بهار است و زمستان نیست.
آن روز که تو بیایی جمعه است
«اللهم عجل لولیک الفرج»
اذان صبح: 
طلوع آفتاب: 
اذان ظهر: 
غروب آفتاب: 
اذان مغرب: 
نیمه شب شرعی: 
